ขวามือคือผลส้มในถุงใส...ของผม
และเบื้องหน้าคือ...
"ให้พี่ครับ หวังว่าจะชอบ"
รอยยิ้มของเขา...
รอยยิ้ม...ที่เหมือนทุกทีไม่มี
ดูหวานละมุนเหมือนของหวานในมื
รอยยิ้ม...ของเขา
เพราะเขาคือ'รักแรกพบ' สินะ...
ท่วงทำนองของหัวใจเริ่มผิ
แต่ตอนนี้แม้ไม่ต้องแตะที่อกหรื
ปวด...ร้อน...เสียงดัง
เป็นความรู้สึกที่ดูน่ารำคาญนั
มันเร็วเกินไป...เกินกว่าที่จะความเปราะบางของหั
มันร้อนเกินไป...ร้อนจนผิวบางของเขาขึ้นสีอย่
มันเสียงดังเกินไป...ดังจนเขาแทบไม่มีสติจะรับรู้หรื
มันคืออะไร
ในชั่ววินาทีที่กระพริบตาราวกั
ยังเห็น...รอยยิ้มเดิม
แล้วอะไรล่ะที่ทำให้เขาเป็นเช่
กิจวัตรเดิม ๆ...
สถานที่ก็เดิม ๆ...
ของเดิม ๆ เช่นกัน...
และคนเดิม ๆ...
.....
คนเดิม ๆ...
ก็แค่คนเดิม...
กับคนนี้คนเดียวเท่านั้นหรือ
บางอย่างเหมือนจะเริ่มเด่นชัดขึ้
"รัก..."
"ครับ ?"
สติอันเลื่อนลอยค่อยฟื้นคืนเมื่
ตาโตจ้องมองรุ่นน้องตรงหน้าไม่
อุณหภูมิทั่วร่างมันสูงขึ้น เลือดสูบฉีดขึ้นบนใบหน้าจนขึ้
"พี่ลีอองเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ไม่สบายอีกแล้วเหรอ"
เสียงทุ้มนุ่มกล่าวออกมาพร้อมกั
"ร้อนเชียว..."
"......"
เจ้าของมือมีสีหน้าวิตกกังวลเล็กน้อย ผิดกับตัวเขา...ที่รู้สภาพตัวเองดี ตาเรียวจ้องมองมาไม่วางตาราวกับพยายามมองทะลุเข้ามาในห้วงคำนึงของเขา ซึ่งหวังว่าเขาคงจะคิดไปเอง...
เมื่อเห็นดังนั้นจิตใต้สำนึกก็สั่งการให้หลบตาจากคนตรงหน้าไป ปากที่แข็งทื่ออยู่นานเริ่มสั่นเทา แต่ใจที่ยังแข็งขืนก็ช่วยให้เขามีแรงพอที่จะเอ่ยปากออกไป
"ม...ไม่ได้เป็นไร ไม่มีอะไรแล้วสินะ งั้นกลับห้องไปได้แล้ว!"
"......"
ผู้พูดกล่าวจบก็ปัดมืออีกคนออก รักแรกมีสีหน้างุนงนกับคำพูดของเขาที่โพงออกไปและไหนจะท่าทางที่ดูไม่เป็นธรรมชาตินี่อีก แต่เขาก็ยอมลดมือลงไป
"ขอบใจสำหรับของหวาน ป...ไปล่ะ พี่จะอ่านหนังสือต่อ"
"...อ่า...ครับ"
คนเป็นรุ่นน้องค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมาแม้แววตาจะยังมีความสงสัยอยู่บ้าง แต่แค่นั้นมันก็ทำให้เจ้าของห้องรู้สึกระส่ำระส่ายขึ้นมาอีกครั้งจนต้องรีบถอยหลังและคว้าลูกบิดดันปิดประตูทันที
ปัง!
แล้วทุกอย่างก็เริ่มสงบเงียบลงอีกครั้ง...เหลือเพียงเสียงหัวใจอันน่ารำคาญของเขา
หยุดสักที...
เขายืนจ้องมองประตูด้วยท่าทางตื่น ๆ และโล่งใจในเวลาเดียวกัน แต่แล้วเสียงที่เล็ดลอดเข้ามาจากหลังประตูนั่นก็ทำให้เขาต้องสะดุ้งสุดตัว
"พี่ลีอองเป็นอะไรหรือเปล่าครับ หรือผมทำอะไรพี่ไม่พอใจหรือเปล่า"
"จิ๊..."
"พี่ครับ!"
"ไม่มีอะไร! บอกว่าไม่ได้เป็นไร! ค...คือพี...พี่ปวดขี้!
"...จริงเหรอครับ"
"เออ! เนี่ยจะเข้าห้องน้ำ ไปได้แล้วน่ะ"
"เอ่อ...ครับ ๆ แต่ส้มนี่...สรุปพี่จะฝากผมไปให้พี่กานดาไหม"
อ่าวชิบหาย
ตามองไปที่ถุงส้มที่ตัวเองยังถือไว้มั่น มืออีกข้างยกขึ้นลูบหน้าไม่เบานัก เพ่ิ่งจะนึกคิดได้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือนี่เขาจะต้องฝากรุ่นน้องคนนี้ไปให้เพื่อนสนิทของเขาหรือลูกพี่ลูกน้องของเจ้าตัวที่อยู่ห้องเดียวกัน แต่ไม่นานก็ตัดสินใจใช้สติอันน้อยนิดตอบกลับไปเพื่อไม่ให้เสียงจังหวะ
"อ...เออ ไม่เป็นไร พี่นึกได้ว่าเดี๋ยวมันต้องมาหาพี่พอดี รักไปเถอะ มันดึกแล้ว"
"...ก็ได้ครับ"
จากนั้นรอบด้านก็สงบลงอีกครั้ง เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะยีหัวตัวเองแรงเพื่อเรียกสติตัวเอง แต่แล้วชายหนุ่มจับสังเกตได้ว่าอีกคนยังคงอยู่ที่หลังประตูนั่นไม่ไปไหน คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันก่อนปากจะเอ่ยไป
"ยังไม่ไปอี--"
"ผมว่าพี่แปลก ๆ ไปนะ...ถ้ามีอะไรมาคุยกับผมได้นะครับ ฝันดี"
"......"
แต่ไม่ทันได้พูดจนจบ รุ่นน้องของเขาก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูนิ่งเรียบกว่าทุกที ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ในห้องไม่ได้ตอบกลับอะไรอีก เพียงแต่คิ้วนั้นย่นเข้าหากันยุ่งยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำในประโยคนั่นที่เหมือนจะไปกระตุ้นความนึกคิดที่อยู่ลึกลงไปของเขา
แปลก ?
หูเงี่ยฟังจนพบว่าเสียงเท้าของอีกคนค่อย ๆ เบาบางลงในที่สุด เมื่อมั่นใจได้ร่างกายของเขาก็อ่อนยวบจนนั่งลงกับเก้าอี้ของโต๊ะทำงานที่อยู่ไม่ไกลนักพร้อมกับมือที่ปล่อยวางของทุกอย่างลง
"แปลกยังไง"
พึมพัมออกมาพลางหงายหน้ามองเพดานด้วยดวงตาที่ดูเหม่อลอย และถึงปากจะพูดออกมาเช่นนั้น ในขณะที่ความคิดของเขายอมรับได้เพียงเหตุผลตื้น ๆ และพยายามตัดทิ้งความยุ่งยากไป หัวใจของเขาที่ยังคงไม่สงบลงดีนักก็คอยเตือนร่ำไปว่า...คำตอบมันอยู่ตรงนี้ต่างหาก...
เมื่อรู้ดังนั้นเขาก็กุมที่อกของตัวเองราวกับหวังว่ามันจะช่วยให้สิ่งที่อยู่ข้างในนี่สงบนิ่งลง แต่...ก็ไม่เป็นผล
"แม่ง...บ้าเอ้ยยย"
ร้องโวยวายออกมาพร้อมเอามือทั้งสองปิดหน้าปิดตาตัวเอง ปากขยับพึมพำบางอย่างที่ไม่เป็นศัพท์เท่าไหร่นัก วนเวียนไปไม่หยุดเป็นพักใหญ่
"ไม่ใช่สิ...ไม่ใช่...หรือใช่...แปลก...ไม่แปลก...ก็เหมือนเดิม...ไม่เหมือนเดิม...อะไร...ยังไง...ไม่เอาน่ะ"
พี่แปลก ๆ ไปนะ
"เฮ้อ..."
ถอนหายใจออกมาอีกครั้งราวกับว่าคำพูดเหล่านั้นและความรู้สึกอารมณ์ที่ตีกันยุ่งทำให้เขาหมดแรงลงดื้อ ๆ จากนั้นปลายตาก็จับจ้องไปที่ของหวานในกล่องสีเรียบ...
ก็เหมือนทุกที...ไม่ใช่เหรอไง น้องมันก็แค่เอาของหวานที่มันทำมาให้เขา
จ้องมองและมอง...แต่จากแววตาที่ดูสับสนในตอนแรกกลับแปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่ดูนิ่งสงบขึ้น...พร้อมกับใจที่กลับมาเต้นเป็นจังหวะที่ช้าลง
อืม...ไม่มีอะไรเปลี่ยน ไม่มีอะไรแปลกไปหรอก ใช่...ทุกอย่างมันเหมือนเดิม
กิจวัตรเดิม ๆ
สถานที่ก็เดิม ๆ
ของเดิม ๆ เช่นกัน
แต่สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไป มันคือ...
ตั
ยอมรับเถอะ...
เพราะคนเดิม ๆ... ก็แค่คนเดิม...
คนท่ี่ชื่อ'รักแรกพบ'
คนนี้คนเดียวเท่านั้นที่เขา...
ชอบไปแล้ว
******See you again******
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in