เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
FictionTiggerbear
เพราะเขาคือ 'รักแรกพบ'
  • ซ้ายมือคือของหวาน...ของเขา

    ขวามือคือผลส้มในถุงใส...ของผม

    และเบื้องหน้าคือ...

    "ให้พี่ครับ หวังว่าจะชอบ"

    รอยยิ้มของเขา...

    รอยยิ้ม...ที่เหมือนทุกทีไม่มีเปลี่ยนแปลง
    ดูหวานละมุนเหมือนของหวานในมือซ้าย และสดใสเหมือนผลส้มในมือขวา...

    รอยยิ้ม...ของเขา

    เพราะเขาคือ'รักแรกพบ' สินะ...

    ท่วงทำนองของหัวใจเริ่มผิดแปลกไปก่อนจังหวะการเต้นนั้นจะรัวและเร็วขึ้น มันเป็นแบบนี้มาสักพัก หากแต่ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาคงต้องใช้มือที่ถือถุงที่มีผลส้มอยู่นี่สัมผัสไปที่อกเพื่อเช็คดูว่าหัวใจที่อ่อนแอของเขาไม่ได้เกิดสิ่งผิดปกติ
    แต่ตอนนี้แม้ไม่ต้องแตะที่อกหรือวัดชีพจรเขาก็รับรู้ได้...

    ปวด...ร้อน...เสียงดัง

    เป็นความรู้สึกที่ดูน่ารำคาญนั

    มันเร็วเกินไป...เกินกว่าที่จะความเปราะบางของหัวใจเขาจะรับได้

    มันร้อนเกินไป...ร้อนจนผิวบางของเขาขึ้นสีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

    มันเสียงดังเกินไป...ดังจนเขาแทบไม่มีสติจะรับรู้หรือได้ยินเสียงของตนเองที่อยู่ลึกลงไป


    มันคืออะไร


    ในชั่ววินาทีที่กระพริบตาราวกับเวลาถูกทำให้ชะลอลงพร้อมกับประสาทสัมผัสที่เฉื่อยชาลง ตาใสค่อย ๆ เมียงมองใบหน้าของคนตรงหน้าอีกครั้งหลังหลุบตาไป

    ยังเห็น...รอยยิ้มเดิม

    แล้วอะไรล่ะที่ทำให้เขาเป็นเช่นนี้

    กิจวัตรเดิม ๆ...

    สถานที่ก็เดิม ๆ...

    ของเดิม ๆ เช่นกัน...

    และคนเดิม ๆ...

    .....

    คนเดิม ๆ...

    ก็แค่คนเดิม...

    กับคนนี้คนเดียวเท่านั้นหรือ

    บางอย่างเหมือนจะเริ่มเด่นชัดขึ้น แต่สิ่งเดียวที่ทำได้กลับมีเพียงการพยายามสงบใจ นิ่งเงียบ และมองตรงไปด้านหน้า...ราวกับคาดว่าคำตอบกำลังจะปรากฏขึ้น

    "รัก..."

    "ครับ ?"

    สติอันเลื่อนลอยค่อยฟื้นคืนเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดบางอย่างออกไปที่ตัวเขาเองก็ยังไม่มั่นใจในความหมายนัก และยิ่งอีกคนตอบรับเขาแทบจะในทันที ทั้งร่างมันก็วูบไหวไปตามใจที่เริ่มแกว่งไปมา
    ตาโตจ้องมองรุ่นน้องตรงหน้าไม่วางตา แต่ร่างกายของเขากลับไม่ปรานีพอที่จะช่วยให้กักเก็บอาการท่าทีที่เป็นอยู่นี่

    อุณหภูมิทั่วร่างมันสูงขึ้น เลือดสูบฉีดขึ้นบนใบหน้าจนขึ้นสีแดงเรื่อ เขาเริ่มทำอะไรไม่ถูก ไม่สามารถบังคับหรือจัดการตนเองได้ สุดท้ายก็ได้แต่ทำปากพะงาบ ๆ เหมือนพยายามจะพูดบางอย่างเพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์ของตนเอง แต่มันกลับไม่ทันความคิดของอีกฝ่าย

    "พี่ลีอองเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ไม่สบายอีกแล้วเหรอ"

    เสียงทุ้มนุ่มกล่าวออกมาพร้อมกับมือเรียวที่ยื่นมาหาเขา มันทำให้ชายหนุ่มจำต้องหรี่ตาลงเล็กน้อยและผงะเบา ๆ จนกระทั้งมือนั่นแตะลงบนหน้าผากของเขา

    "ร้อนเชียว..."

    "......"

    เจ้าของมือมีสีหน้าวิตกกังวลเล็กน้อย ผิดกับตัวเขา...ที่รู้สภาพตัวเองดี ตาเรียวจ้องมองมาไม่วางตาราวกับพยายามมองทะลุเข้ามาในห้วงคำนึงของเขา ซึ่งหวังว่าเขาคงจะคิดไปเอง...
    เมื่อเห็นดังนั้นจิตใต้สำนึกก็สั่งการให้หลบตาจากคนตรงหน้าไป ปากที่แข็งทื่ออยู่นานเริ่มสั่นเทา แต่ใจที่ยังแข็งขืนก็ช่วยให้เขามีแรงพอที่จะเอ่ยปากออกไป

    "ม...ไม่ได้เป็นไร ไม่มีอะไรแล้วสินะ งั้นกลับห้องไปได้แล้ว!"

    "......"

    ผู้พูดกล่าวจบก็ปัดมืออีกคนออก รักแรกมีสีหน้างุนงนกับคำพูดของเขาที่โพงออกไปและไหนจะท่าทางที่ดูไม่เป็นธรรมชาตินี่อีก แต่เขาก็ยอมลดมือลงไป

    "ขอบใจสำหรับของหวาน ป...ไปล่ะ พี่จะอ่านหนังสือต่อ"

    "...อ่า...ครับ"

    คนเป็นรุ่นน้องค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมาแม้แววตาจะยังมีความสงสัยอยู่บ้าง แต่แค่นั้นมันก็ทำให้เจ้าของห้องรู้สึกระส่ำระส่ายขึ้นมาอีกครั้งจนต้องรีบถอยหลังและคว้าลูกบิดดันปิดประตูทันที

    ปัง!

    แล้วทุกอย่างก็เริ่มสงบเงียบลงอีกครั้ง...เหลือเพียงเสียงหัวใจอันน่ารำคาญของเขา

    หยุดสักที...

    เขายืนจ้องมองประตูด้วยท่าทางตื่น ๆ และโล่งใจในเวลาเดียวกัน แต่แล้วเสียงที่เล็ดลอดเข้ามาจากหลังประตูนั่นก็ทำให้เขาต้องสะดุ้งสุดตัว

    "พี่ลีอองเป็นอะไรหรือเปล่าครับ หรือผมทำอะไรพี่ไม่พอใจหรือเปล่า"

    "จิ๊..."

    "พี่ครับ!"

    "ไม่มีอะไร! บอกว่าไม่ได้เป็นไร! ค...คือพี...พี่ปวดขี้!

    "...จริงเหรอครับ"

    "เออ! เนี่ยจะเข้าห้องน้ำ ไปได้แล้วน่ะ"

    "เอ่อ...ครับ ๆ แต่ส้มนี่...สรุปพี่จะฝากผมไปให้พี่กานดาไหม"

    อ่าวชิบหาย

    ตามองไปที่ถุงส้มที่ตัวเองยังถือไว้มั่น มืออีกข้างยกขึ้นลูบหน้าไม่เบานัก เพ่ิ่งจะนึกคิดได้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือนี่เขาจะต้องฝากรุ่นน้องคนนี้ไปให้เพื่อนสนิทของเขาหรือลูกพี่ลูกน้องของเจ้าตัวที่อยู่ห้องเดียวกัน แต่ไม่นานก็ตัดสินใจใช้สติอันน้อยนิดตอบกลับไปเพื่อไม่ให้เสียงจังหวะ

    "อ...เออ ไม่เป็นไร พี่นึกได้ว่าเดี๋ยวมันต้องมาหาพี่พอดี รักไปเถอะ มันดึกแล้ว"

    "...ก็ได้ครับ"

    จากนั้นรอบด้านก็สงบลงอีกครั้ง เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะยีหัวตัวเองแรงเพื่อเรียกสติตัวเอง แต่แล้วชายหนุ่มจับสังเกตได้ว่าอีกคนยังคงอยู่ที่หลังประตูนั่นไม่ไปไหน คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันก่อนปากจะเอ่ยไป

    "ยังไม่ไปอี--"

    "ผมว่าพี่แปลก ๆ ไปนะ...ถ้ามีอะไรมาคุยกับผมได้นะครับ ฝันดี"

    "......"

    แต่ไม่ทันได้พูดจนจบ รุ่นน้องของเขาก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูนิ่งเรียบกว่าทุกที ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ในห้องไม่ได้ตอบกลับอะไรอีก เพียงแต่คิ้วนั้นย่นเข้าหากันยุ่งยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำในประโยคนั่นที่เหมือนจะไปกระตุ้นความนึกคิดที่อยู่ลึกลงไปของเขา

    แปลก ?

    หูเงี่ยฟังจนพบว่าเสียงเท้าของอีกคนค่อย ๆ เบาบางลงในที่สุด เมื่อมั่นใจได้ร่างกายของเขาก็อ่อนยวบจนนั่งลงกับเก้าอี้ของโต๊ะทำงานที่อยู่ไม่ไกลนักพร้อมกับมือที่ปล่อยวางของทุกอย่างลง

    "แปลกยังไง"

    พึมพัมออกมาพลางหงายหน้ามองเพดานด้วยดวงตาที่ดูเหม่อลอย และถึงปากจะพูดออกมาเช่นนั้น ในขณะที่ความคิดของเขายอมรับได้เพียงเหตุผลตื้น ๆ และพยายามตัดทิ้งความยุ่งยากไป หัวใจของเขาที่ยังคงไม่สงบลงดีนักก็คอยเตือนร่ำไปว่า...คำตอบมันอยู่ตรงนี้ต่างหาก...
    เมื่อรู้ดังนั้นเขาก็กุมที่อกของตัวเองราวกับหวังว่ามันจะช่วยให้สิ่งที่อยู่ข้างในนี่สงบนิ่งลง แต่...ก็ไม่เป็นผล

    "แม่ง...บ้าเอ้ยยย"

    ร้องโวยวายออกมาพร้อมเอามือทั้งสองปิดหน้าปิดตาตัวเอง ปากขยับพึมพำบางอย่างที่ไม่เป็นศัพท์เท่าไหร่นัก วนเวียนไปไม่หยุดเป็นพักใหญ่

    "ไม่ใช่สิ...ไม่ใช่...หรือใช่...แปลก...ไม่แปลก...ก็เหมือนเดิม...ไม่เหมือนเดิม...อะไร...ยังไง...ไม่เอาน่ะ"

    พี่แปลก ๆ ไปนะ

    "เฮ้อ..."

    ถอนหายใจออกมาอีกครั้งราวกับว่าคำพูดเหล่านั้นและความรู้สึกอารมณ์ที่ตีกันยุ่งทำให้เขาหมดแรงลงดื้อ ๆ จากนั้นปลายตาก็จับจ้องไปที่ของหวานในกล่องสีเรียบ...

    ก็เหมือนทุกที...ไม่ใช่เหรอไง น้องมันก็แค่เอาของหวานที่มันทำมาให้เขา

    จ้องมองและมอง...แต่จากแววตาที่ดูสับสนในตอนแรกกลับแปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่ดูนิ่งสงบขึ้น...พร้อมกับใจที่กลับมาเต้นเป็นจังหวะที่ช้าลง

    อืม...ไม่มีอะไรเปลี่ยน ไม่มีอะไรแปลกไปหรอก ใช่...ทุกอย่างมันเหมือนเดิม

    กิจวัตรเดิม ๆ

    สถานที่ก็เดิม ๆ

    ของเดิม ๆ เช่นกัน

    แต่สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไป มันคือ...


    ตัวเขา...ใจของเขา

    ยอมรับเถอะ...

    เพราะคนเดิม ๆ... ก็แค่คนเดิม...

    คนท่ี่ชื่อ'รักแรกพบ' 

    คนนี้คนเดียวเท่านั้นที่เขา...


    ชอบไปแล้ว


    ******See you again******

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
///____\\\ น่ายั๊กกกก