".....มึงมีแค่กูคนเดียวก็พอแล้ว กูจะสนองมึงทุกอย่างเองเตช..."

เมื่อได้ยินประโยคนี้...แม้ใบหน้าของผมจะยังเปื้อนยิ้มอยู่ แต่บางสิ่งในอกกลับทำให้ใจที่เต้นอยู่ผิดจังหวะขึ้นมา...

คำพูดนี้....เป็นคำพูดที่มีคนพูดกับเขา...ซ้ำไปซ้ำมา

หึ...ไม่ต่างกันเลยสินะ แต่ละคน...

แต่มัน...ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องมาใส่ใจ..

ใบหน้าจอมปลอมก็เหมาะกับความรู้สึกจอมปลอม...

สมกันแล้ว...

"แหม..." 

ในชั่วอึดใจหลังทิ้งความรู้สึกนึกคิดทุกอย่างไปก็ตอบอีกคนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเหมือนปกติ หรี่ตามองคนตรงหน้าด้วยสายตาเร้าอารมณ์ ใบหน้าของพวกเขาทั้งคู่ห่างกันเพียงฝ่ามือกั้นจนสัมผัสลมร้อนของกันและกันได้ เขาเลื่อนหน้าเข้าไปประกบปากอิ่มของอีกคนอย่างถือวิสาสะไม่เนิ่นนานนักก็ผละออก แต่ไม่ลืมที่จะขบกัดริมฝีปากล่างพร้อมลิ้มเลียเรียวปากที่กำลังยิ้มกริ่มให้เขา

"คนเดียว...มันไม่พอน่ะสิ"

เสียงทุ้มนุ่มลึกกว่าทุกทีกล่าวออกไป ต่อด้วยรอยยิ้มกว้างจนตาแทบปิด

"ต่อให้มีนิดอีกหลายคนก็ไม่พอหรอก เพราะเตชชอบหลายแบบ...ชอบไปทุกอย่าง...และไม่เลือก" 

ว่าแล้วก็ใช้มือที่ว่างอยู่ออกแรงบีบที่ต้นขาอีกคนแรง แรง...แต่ก็แรงไม่เท่าบางสิ่งมี่สุมอยุ่ข้างใน

ใช่...ชอบ...ชอบ...ชอบไปหมด...

ชอบ...ชอบ...จนเกลียด....

เกลียดมันทุกอย่าง

เกลียด...เกลียด...จนไม่รู้ว่า...

จะมีความรู้สึกชอบอะไรได้...

จะมีความรู้สึกกับอะไร...

สิ่งที่ทำทั้งหมด...ไม่มีวันที่ใครจะรับรู้เข้าใจ 

เพราะมันเกินกว่าที่สังคมมนุษย์จะรับได้...

สิ่งที่ต้องการ...ไม่ใช่คนรัก...ความรัก...ความสัมพันธ์...หรือโซ่ตรวนที่สักวันจะแปรเปลี่ยนเป็นเส้นด้ายที่เพียงกระชากก็ขาดวิ้น...

สิ่งที่ต้องการ คืออะไร...

...........

จะไม่เฝ้ารอ

จะทำต่อไป

จะทำที่พอใจ...

จะทำ...จนกว่าทุกอย่างจะพินาศไป

------------------