ตอนเด็กๆ เราไม่รู้จักคำว่าเหงา เรามีเพื่อนเยอะแยะมากมาย

ตอนเด็กๆ เราแทบไม่เคยทำอะไรคนเดียว 

ตอนเด็กๆ เราไม่รู้ว่าทำไมคนถึงบ่นว่าเหงากัน โลกนี้มีอะไรสนุกๆตั้งเยอะ

แต่ตอนนี้... ในวันที่เรากึ่งๆโต กึ่งๆเด็กของวัย 24 เราเริ่มเข้าใจในคำว่า "เหงา"

ไม่ใช่ว่ามีคนรอบตัวมากมาย แล้วจะไม่เหงา มันไม่เกี่ยวกันเลย

มันเป็นความอ้างว้างของความรู้สึกในใจ ที่ไม่รู้จะต้องจัดการกับมันอย่างไร 

มันเหมือนต้องการจะทำอะไรบางอย่าง แต่ยังทำไม่ได้ มันยังไม่ถึงเวลา

มันเหมือนจะต้องการใครสักคนมารับฟังเรื่องไร้สาระของเรา แต่ไม่รู้ว่าใคร

มันเหมือนอยากจะออกไปเที่ยวคนเดียวทำอะไรคนเดียว แต่ไม่รู้จะไปที่ไหน

เพื่อนทุกคนต่างมีชีวิตเป็นของตัวเอง เราก็เช่นกัน

มันไม่ใช่เด็กที่จะเดินตามกันไปได้ทุกที่

โตขึ้นมา เราต้องไปเข้าห้องน้ำคนเดียวแล้ว 

โตขึ้นมา เราต้องไปกินข้าวคนเดียวแล้ว

โตขึ้นมา เราต้องเลือกทางเดินของตัวเองแล้ว 

นับวันคนรอบตัวยิ่งค่อยๆจางหายไป เหลือกันไว้แค่ความทรงจำ

เราทำได้แค่นั้น คนที่ยังอยู่ เรานึกขอบคุณ คนที่หายไปเราก็ได้แต่บอกตัวเองว่ามันคือชีวิต

มันเริ่มกลายเป็นความสับสนไปซะทุกสิ่ง เราไม่รู้ว่าเราต้องการอะไรกันแน่เลยจริงๆ 

ในวัย 24 เราเริ่มตั้งคำถามกับตัวเอง ว่าชีวิตต้องการอะไร

เราไม่รู้อะไรเลย เรารู้แค่ว่าเรา"เหงา" แต่เรายังโอเค :)