"เพื่อนที่ห่างหายกันไปนานหลายปี..... 
แต่พอกลับมาเจอกันความรู้สึกก็ยังเหมือนเดิม"

ทุกคนคงมีนิยามคำว่าเพื่อนที่แตกต่างกันออกไป ไม่มีคำนิยามไหนที่ใครจะมาบอกได้ตายตัวว่าคนนี้คือเพื่อนที่เราควรจะรัก หรือเพื่อนสนิทของเรา บางคนเพื่อนเยอะเน้นปริมาณ บางคนเพื่อนน้อยเน้นคุณภาพ แต่เราต่างล้วนมีใครสักคนที่เราเรียกมันว่า"เพื่อน"

ย้อนกลับไปดูสมุดเฟรนด์ชิพ(ยังรู้จักกันอยู่ไหม?) ตอนสมัยจบป.6 คำเหล่านี้มันถูกเขียนไว้ในแทบจะทุกหน้าของกระดาษแห่งความทรงจำนั้น

"เพื่อนกันตลอดไป"
"Friend Forever" 
"อย่าลืมกันนะเว้ย"

แต่จะมีเพื่อนสักกี่คนที่สามารถรักษาความสัมพันธ์เหล่านั้นไว้ได้จนถึงปัจจุบันของชีิวิต หลายคนที่ยังรักษามันไว้ได้ ก็ดีใจด้วย แต่หลายๆคน ก็ทิ้งความสัมพันธ์เหล่านั้นไปตามกาลเวลาและความก้าวหน้าของชีวิต หรืออันทีจริงความสัมพันธ์เหล่านั้น เราไม่ได้อยากทิ้งมันไปหรอก แต่ด้วยอะไรบางอย่างทำให้เราหลงลืมมันไป ไม่เฉพาะเพื่อนสมัยประถมเท่านั้น เพื่อนสมัยมัธยม เพื่อนสมัยมหา'ลัย พอเรียนจบ แยกย้าย ผ่านไปไม่กี่ปี หันซ้ายหันขวาอีกทีก็แทบไม่เจอใครอีกแล้ว

ในทุกความสัมพันธ์เกาะเกี่ยวกันไว้ด้วยสายใยบางอย่าง ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์ร่วมกัน เรียนเรื่องเดียวกัน อยู่ห้องเดียวกัน มองผู้ชายจากที่เดียวกัน เม้าคนคนเดียวกัน ปฏิสัมพันธ์ของเรื่องราวที่เราพบเจอในแต่ละวัน ทำให้เหมือนเราอยู่ในโลกเดียวกัน คุยภาษาเดียวกันรู้เรื่อง แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เราไม่สามารถปะติดปะต่อเรื่องเหล่านั้น ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุของการไม่มีเวลาเล่าให้ใครฟัง ไม่อยากเล่ากลัวเพื่อนไม่อยากรู้ ไม่อยากบอก เล่าแล้วเพื่อนไม่สนใจฟัง สิ่งต่างๆเหล่านี้ทำให้เราพลาดการเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตกันและกัน และไม่ช้านาน เราก็จางหายกันไปตามกาลเวลา

การห่างหายไปนานๆ แล้วหวังว่าเมื่อกลับมาเจอกัน ทุกอย่างจะเหมือนเดิม เราไม่ค่อยเชื่อคำนั้นเท่าไหร่ อาจจะใช่ที่ความรู้สึกดีๆจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตมันอาจจะยังมีอยู่ แต่เรื่องราวของปัจจุบันต้องใช้เวลาเท่าไหร่ถึงจะต่อติดกันอีกครั้ง คนเราไม่เคยเหมือนเดิมเลยสักวันทั้งความคิดและความรู้สึก เพื่อนสนิทของเราในวันนั้น อาจจะไม่ใช่คนเดียวกันกับที่เราเจอในวันนี้ก็ได้

ว่าไปก็คิดถึงเหมือนกันเนาะ คิดถึงช่วงเวลาที่มีเพื่อนมากมาย เรื่องจิ๊บจ๊อยนิดหน่อยในชีวิตก็เล่ากันได้ทุกวัน โตขึ้นมามันห่างหายกันไปตามกาลเวลาจริงๆ บางคนก็ไม่รู้จะคุยอะไรกันอีกแล้ว บางคนก็ได้แต่ตามข่าวคราวผ่านหน้า FACEBOOK บางคนก็ได้แต่ฟังจากปากคนอื่น เห็นอะไรที่มันเคยชอบก็นึกถึงมันแต่ไม่รู้จะไปบอกมันยังไง เราห่างออกจากวงจรชีวิตของกันและกันมากไปทุกที... 

ถ้าในชีวิตตอนนี้ คุณได้เจอกับมิตรภาพดีๆ หรือเพื่อนสักคนที่ดีกับคุณ พยายามหน่อยนะ พยายามรักษามันไว้ ถามไถ่ความเป็นไปในชีวิต อย่าเกรงใจกันมากจนเกินไป เล่าเรื่องราวทั้งดีไม่ดีแบ่งปันความรู้สึกกันไว้ พูดคุยกันไว้แม้มันอาจจะไม่ค่อยมีเวลาฟังเรา แม้มันอาจจะทำท่าทีไม่อยากรู้ไม่อยากฟัง แต่เชื่อเถอะมันดีกว่าปล่อยให้มันค่อยๆออกไปจากชีวิตเรา และอย่าให้มันเป็นความพยายามของใครแค่ฝ่ายเดียวที่จะรักษาความสัมพันธ์นั้นไว้ 

ต่อให้เราไม่รู้ว่าตลอดไปมันนานแค่ไหน แต่ถ้าปัจจุบันเราหันไปแล้วยังเจอ ก็สุขใจแล้วกับการมีใครสักคนที่เราเรียกได้เต็มปากว่า"เพื่อนสนิท"

เพื่อนของฉัน ไม่ต้องกระโดดขวางลูกปืนที่ยิงใส่ ไม่ต้องเข้าใจในทุกความคิด ไม่ต้องตัวติดกันทุกเวลา แต่ทุกครั้งที่เรียกหา ขอแค่รู้ว่ายังอยู่ตรงนั้นก็พอ :)