คุณเคยอยู่ระหว่างทากแยกอะไรสักอย่างไหม ทางแยกที่คุณต้องตัดสินใจโดยเฉพาะทางที่มันเป็นเส้นทางของชีวิต ใช่ ฉันกำลังอยู่บนทางแยกนั้นแต่ฉัรไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกนะ ฉันอยู่กับมัน "ซึมเศร้า" ของฉัน การมีมันอยู่ด้วยจริงอยู่ที่ทำให้ฉันไม่ต้องโดดเดี่ยว แต่ก็ต้องแลกกับการมีชนักติดหลัง มันเหมือนเงาตามตัวซึ่งในที่นี้การใช้คำว่าชนักติดหลังของฉันแปลว่า การมีมันอยู่ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก มันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย มันกลายเป็นเหมือนตราบาปติดตัวฉันไปแล้วครึ่งหนึ่ง แค่การมีมันอยู่ฉันถูกตัดสินจากคนในสังคมไปแล้วว่าฉันอ่อนแอ ใช่ ฉันอ่อนแอจริงๆนั่นแหล่ะ ทุกอย่างที่ฉันทำคือการสร้างกำแพงเพื่อปกป้องตัวเอง ฉันพยายามที่จะเข้มแข็ง แสดงทีท่าว่าฉันอยู่ได้ ฉันสะกดจิตตัวเองว่ามันจะดีขึ้น แต่ไม่เลยมันไม่เคยดีขึ้น ตรงข้ามมันกลับแย่ลงเรื่อยๆ ฉันดื้อยาต้านเศร้า เปลี่ยนมาแล้วหลายตัว จริงๆร่างกายของฉันตอบสนองต่อยาไวมากและดื้อต่อยาไวเช่นกัน ไม่ใช่แค่กับยาต้านเศร้าหรอก ยาชนิดอื่นๆก็ด้วย ฉันจึงมีขีดจำกัดในการใช้ยา ฉันหลีกเลี่ยงการกินยาโดยไม่จำเป็น เพื่อให้ร่างกายฉันได้ทำความรู้จักกับยาน้อยลงมันจะได้ไม่ดื้อยาไงล่ะ หมอบอกกับฉันว่าการที่ฉันดื้อต่อยาต้านเศร้ามากๆก็แปลว่าฉันมีโอกาสที่จะเปลี่ยนขั้วเพิ่มมากขึ้นด้วย ฉันกำลังพูดถึง "ไบโพลาร์" มันไม่ได้แปลว่าฉันจะเป็นหรอกนะ ฉันแค่มีโอกาสมากกว่าคนที่เป็นซึมเศร้าคนอื่นๆเท่านั้น และนั่นทำให้ฉันกลัวกว่าเดิม ความกลัวเริ่มผุดขึ้นในใจฉันอย่างช้าๆทันทีที่ฉันป่วย เมื่ออาการแย่ลง ฉันเริ่มดื้อยามากเข้าฉันยิ่งระแวงว่าฉันจะเปลี่ยนขั้ว ฉันมั่นใจว่าฉันคงรับมือกับมันได้ยากกว่าอารมณ์ที่ตกเพียงอย่างเดียว นั่นคือสิ่งที่ฉันรู้ ฉันเริ่มมีอาการแพนิค เริ่มกลัวการเข้าสังคม ฉันตัดสินใจอะไรง่ายๆด้วยตัวเองยากขึ้นเรื่อยๆ สมองของฉันเชื่องช้าและสูญเสียความทรงจำไปทีละนิด เหมือนกับตัวตนของฉันที่มันเลือนรางและในตอนนี้มันก็จางหายไปแล้ว ฉันอยากตายพอๆกับอยากมีชีวิตอยู่ ฉันอยากยิ้มพอๆกับอยากร้องไห้ ฉันอยากพูดคุยหัวเราะมากพอๆกับที่ฉันอยากทำร้ายตัวเอง แต่คุณรู้ไหมสิ่งที่ฉันแสดงออกมามันตรงข้ามเลย ฉันยิ้ม พูดคุย หัวเราะคิกคักออกมา รอยยิ้มและเสียงจอมปลอมเพื่อหลอกว่าฉันเข้มแข็งพอทั้งๆที่ฉันแทบหมดแรง มันไม่ได้มีไว้หลอกคนอื่นหรอก มันมีไว้เพื่อหลอกตัวฉันเอง ฉันคิดฟุ้งซ่าน นอนไม่หลับ หวาดระแวง วิตกกังวลกับทุกสิ่งทุกอย่างอย่างไม่มีเหตุผล ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะทำอะไรก่อน หลายครั้งที่ฉันอยากหายไปจากโลกนี้ อยากจากไปอย่างสงบ แต่ก็ทำได้เพียงแค่อดทน ฉันต้องอดทนและรอ รออะไรน่ะเหรอ รอคำว่า "หาย" ยังไงล่ะ จะหายจากโรคหรือหายจากโลกฉันก็ยังไม่รู้แน่