22 มกราคม 2561

     วันนี้เป็นวันแรกของปีที่ฉันพบหมอช่วงระยะเวลา 1 เดือนที่เราไม่เจอกัน มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในชีวิตของฉันและมันช่างยาวนานในความรู้สึกฉันเหลือเกิน

     ฉันไปพัทยากับเพื่อชีวิตที่เรียกได้ว่าแทบจะสุดเหวี่ยงของการเป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้าตลอดระยะเวลา 1 ปีกับอีก 5 วัน ที่ฉันถูกวินิจฉัยว่าป่วยด้วยโรคซึมเศร้า บางส่วนในชีวิตฉันเหมือนถูกตีตราไว้แล้วว่า ฉันผิดปกติจากคนทั่วไป และนั่นก็เป็นเหมือนสิ่งที่ย้ำเตือนฉันอีกเช่นกันว่า เส้นทางชีวิตของฉันถูกโรยไปด้วยก้อนหินที่ชื่อว่า "Depression" เพื่อปูทางให้ฉันได้เดินทางไปสู้จุดจบของชีวิตสิ่งที่เรียกว่า ความตาย แต่ก่อนจะถึงเวลานั้นฉันเองก็ได้เรียนรู้และเติบโตไปพร้อมๆกับเส้นทางชีวิตของฉัน

     ฉันยังคงนอนหลับและตื่นมา เพราะฉันยังมีชีวิต ฉันเจ็บปวดทรมานนั่นแสดงว่าฉันยังมีความรู้สึก ฉันพยายามจะเข้มแข็งและผ่านพ้นทุกสิ่งที่เข้ามาเพียงเพราะฉันรู้ว่าฉันไม่ได้โดดเดี่ยว ฉันทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำในช่วงชีวิตที่ผ่านมา มันแสดงให้เห็นว่าฉันกำลังเติบโตและยังมีความกล้าอยู่บ้าง ฉันยังมีคนที่ฉันรักและรักฉันนั่นคือ ครอบครัว เพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้องของฉัน ฉันไม่ได้เข้มแข็งหรือเก่งอย่างที่ใคร ๆ คิดมันเป็นสิ่งที่ฉันสร้างขึ้นมาเพื่อปกปิดความอ่อนแอของตัวเอง ฉันยังคงร้องไห้มีน้ำตา แต่อย่างน้อยมันก็เป็นเครื่องหมายว่าฉันได้ระบายสิ่งที่เกิดขึ้นในตัวฉันออกมา

     และอีกไม่นานฉันก็กำลังจะเรียนจบเข้าสู่ชีวิตที่ใครๆ ต่างบอกว่าสิ่งนั้นคือ ความเป็นผู้ใหญ่ นั่นหมายความการใช้ชีวิตของฉันยังต้องมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่รออยู่ การใช้ชีวิตแบบสุดเหวี่ยงอาจไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีนักฉันควรกลับมาดูแลตัวเองอย่างจริงจังได้แล้ว หากแต่ฉันยังไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี หรือฉันควรจะเริ่มจากการไปวิ่งแก้บน นั่นอาจเป็นสิ่งแรกที่ฉันอาจต้องทำเพื่อดูแลตัวเองและรับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวปรารถนา บางครั้งเราอาจต้อร้องขอจากสิ่งที่เหนือธรรมชาติอยู่บ้าง นึกๆไปมันก็ตลกดี ฉันเรียนสายวิทย์มาตลอด จนถึงตอนนี้ก็เรียนเกี่ยวกับด้านวิทยาศาสตร์สุขภาพ แต่พอถึงเวลาที่มันไม่รู้จะไปทางไหนดี ฉันจึงร้องขอจากความเชื่อเหนือธรรมชาติที่ช่างขัดกับสิ่งที่ตนเองเรียนมา แต่ก็นั่นแหล่ะ เราเติบโตมาพร้อมกับศรัทธาในสิ่งต่างๆ รวมทั้งศรัทธาในตัวเอง คงจะไม่ใช่เรื่องผิดอะไรหากฉันจะพึ่งพาเรื่องเหนือธรรมชาติบ้างในบางครั้งคราว ใช่ไหม?

     มีคนเคยบอกว่า "ทำอะไรก็ทำเถอะ อย่าไปคาดหวัง เดี๋ยวโลกจะเซอร์ไพรส์เราเอง" ฉันคงเลือกที่จะไม่คาดหวังไม่ได้ว่า เซอร์ไพรส์นั้นจะไม่ทำให้ฉันหัวใจวายไปซะก่อน ฉันเชื่อนะ ยังพยายามเชื่ออยู่ว่า ทุกๆ วันฉันจะเติบโตขึ้นและเรียนรู้ชีวิตผ่านความเจ็บปวดและผ่านมันไปได้ และความหวังนี่แหล่ะคือเครื่องหมายของการมีลมหายใจ มันอาจดูยึดติดนะ ใช่ฉันยังคงยึดติด ฉันจึงทุกข์ และฉันก็ยังเลือกที่จะทุกข์เพียงเพื่อได้มีชีวิตอยู่เพื่อคนที่รักฉัน และคนที่ฉันรักไม่ว่าจะต้องทรมานแค่ไหนก็ตาม