เช้านี้เป็นเช้าที่ฉันได้ตื่นมาพร้อมกับพบว่าฉันสามารถผ่านพายุอารมณ์ที่โหมกระหน่ำเข้ามาดึงดูดฉันได้อีกครั้ง แต่กลับเป็นการผ่านพายุที่ไม่น่าพิศมัย และไม่ควรทำอย่างยิ่ง ฉันรู้ว่ามันผิด และแน่นอนว่านี่คือ "การสารภาพบาป"

        

        การสาภาพบาปของฉันที่ว่านี้ก็คือ ฉันกินยาเยอะเกินไป เกินความจำเป็น ไม่สิ ต้องเรียกว่าไม่มีความจำเป็นต้องกิน แค่คุณควรจะไปหาอะไรที่มันดีกว่านี้ทำ แต่ก็ไม่เลย ฉันเลือกที่จะกินมัน แม้ฉันจะมีสติครบถ้วนและพยายามรั้งต้วเองมากขนาดไหน มันก็ผิดอยู่ดี ทันทีที่ภาพการทำร้ายตัวเองแวบเข้ามาในหัว ฉันเริ่มเปิดอะไรที่สนุกสนานดุ แต่เปล่าเลยฉันไม่รู้สึกไปกับมัน ฉันพยายามที่จะรั้งตัวเองกลับมา แต่ภาพในหัวกลับยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้น ยิ่งฉันพยายามดึงสติกลับมามากเท่าไร ภาพที่แขนของฉันอาบไปด้วยเลือดก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น ฉันนึกถึงคำพูดของเพื่อนฉันคนหนึ่งที่พูดกับฉันบ่อยๆว่า "ถ้าเครียดหรือนึกอะไรไม่ออกก็ไปนอนซะ"  ใช่ฉันตัดสินใจนอน แต่การนอนครั้งนี้มันต่างจากการนอนธรรมดา

     สำหรับหลายคนอาจจะนอนหลับพักผ่อนสักงีบหรือสองงีบ หรือหลับอยาสงจริงจังไปเลย อาจมีตัวช่วยในการนอน เช่นการฟังเพลง การอ่านหนังสือ หรือนอนดูอะไรที่มันผ่อนคลาย แต่สำหรับฉันแล้ว นอกจากการพยายามส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือและนอนมองเพดานไปเรื่อยๆ สุดท้ายฉันก็เลือกทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ นั่นคือการกินยาหลากหลายชนิดที่ตัวเองมี โดยเฉพาะยานอนหลับ และยารักษาโรคซึมเศร้า ฉันรู้ถึงผลข้างเคียงของมันดี แต่ก็ยังเลือกที่จะกิน ฉันกินยาทุกชนิด และฉันจะไม่บอกว่ายาที่กินเข้าไปมีอะไรบ้าง มันเป็นเรื่องที่ไม่กล่าวถึงสักเท่าไร

     และแน่นอนว่าแม้ฉันจะเลือกกินยาเพื่อให้ตัวเองหลับไปเพื่อหลีกหนีจากพายุที่พัดโหมเข้ามาในจิตใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ขณะเดียวกัน ฉันก็พยายามส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือ แม้จะรู้ว่ามันไม่เป็นผลอะไรเลยก็ตาม ไม่มีใครรู้ถึงสาส์นที่ฉันส่งไป ไม่มีใครรู้ความหมาย ฉันจดรายชื่อ ขนาดยาที่ฉันกินเข้าไปทั้งหมดแปะไว้บนกระเป๋าเงิน ถ่ายรูปส่งมันไปให้คนที่ฉันคิดว่าเขาจะเข้าใจมัน ฉันเตรียมยาทุกอย่างที่กินวางกองรวมกันคู่กับโทรศัพท์มือถือที่เปิิดเพลงและกระเป๋าเงินที่ติดแผ่นกระดาายาที่ฉันกินเข้าไป ัน่นแสดงว่า ลึกๆแล้วฉันยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป ฉันรู้ว่าปริมาณที่กอนเข้าไปมันไม่ทำให้ฉันเสียชีวิตได้หรอก แต่หากไม่เป็นเช่นนั้น อย่างน้อยฉันก็เหลือโอกาสให้กับตัวเอง แม้ว่าจะเป็นตัวฉันเองที่ทำในสิ่งที่ไม่คววรทำก็ตาม แต่ก็นั่นแหล่ะในคืนที่ผ่านมาฉันไม่ได้ทำมันแค่ครั้งเดียว ฉันทำมันถึงสองครั้ง

    แม้ว่าตอนนี้พายุที่พัดโหมเข้ามาในจิตใจของฉันจะเริ่มเบาลงและฉันระบายความทรมานออกมาในรูปแบบอื่น นั่นคือการแต่งหน้า แต่ฉันก็อาจลบล้างตราบาปที่ฉันก่อขึ้นด้วยตัวเองในช่วงวันเวลาที่ผ่านมาได้จริงๆ และอีกเช่นกัน นอกเหนือจากการแต่งหน้า คือการลงบันทึกนี้เพื่อสารภาพบาปที่ฉันได่ทำไป เพื่อเป็นข้อเตือนใจว่าถึงแม้ว่ามันพายุมันรุนแรงแค่ไหนก็อย่าเลือกอะไรที่มันทำร้ายตัวเองเลย มันไม่ดีหรอก ไม่ดีเอาเสียเลยจริงๆนะ