หลังจากที่ฉันป่วยมานานหลายเดือนฉันเริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับโรคที่ฉันเป็น สนใจสิ่งต่างๆที่เกี่ยวข้อง แน่นอนว่าการค้นคว้าข้อมูลเหล่านี้ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ดึงดูดเข้าสู่โลกซึมเศร้ามากขึ้น หากแต่การเข้าสู่โลกของการซึมเศร้าครั้งนี้เป็นเหมือนสิ่งที่ช่วยหล่อเลี้ยงให้ฉันค่อยๆเติบโตขึ้นพร้อมกับโรคซึมเศร้าที่ฉันเผชิญอยู่อย่างมีสติ มีความรู้เท่าทันโรค เข้าใจและยอมรับในสิ่งที่เป็น ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายอะไรเลย ในทางกลับกันฉันกลับได้สัมพันธภาพใหม่ๆ ได้รู้จักผู้คนเพิ่มขึ้น สังคมใหม่ที่งดงามอยู่ท่ามกลางความเจ็วปวดทรมาน โลกที่เป็นสีเทาของฉันในตอนนี้มันกำลังอ่อนลง เริ่มมีสีสันอย่างอื่นแทรกซึมเข้ามาได้ทีละน้อยๆ ในขณะเดียวกันสีดำที่ทำให้โลกเทาๆของฉันเข้มขึ้นมานั้นก็ไม่ได้จากไปไหนไกล มันยังคงอยู่และทำหน้าที่ของมันเงียบๆ รอวันที่ฉันจมดิ่งกลับไปเยี่ยมเยือนมันบ้างในบางเวลา และปล่อยฉันกลับมาในวันที่ฉันมีแรงมากพอจะก้าวเดินจากมันไปอีกครั้ง และเป็นเช่นนีี้วนไปเรื่อยๆไม่รู้สิ้นสุด หรือมันอาจจะสิ้นสุดเมื่อฉันหมดลมหายใจไปจากโลกนี้ ไม่ว่าจะเป็นโลกชีวิตจริงหรือโลกซึมเศร้าที่ฉันกำลังจะเริ่มชีวิตใหม่ไปกับมัน การเริ่มต้นใช้ชีวิตในโลกซึมเศร้ากับโรคซึมเศร้ามันไม่ได้โหดร้ายนักหรอก จริงอยู่ที่มันทรมานและคงไม่มีใครจะเข้าใจความเจ็บปวดนั้น และพาฉันออกไปจากความเจ็บปวดนอกจากตัวฉันเอง ต่างออกไปอย่างที่ฉันบอกโลกซึมเศร้าทำให้ฉันได้เติบโต และมีสังคมใหม่ๆเพิ่มขึ้น แม้จะเป็นสังคมเล็กๆ ที่เราไม่เคยรู้จักกันเลยในโลกชีวิตจริง แต่ก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในใจ ความหวัง กำลังใจ ความห่วงใยที่แม้จะบอกว่าเป็นการรู้จักและรู้สึกเพียงผิวเผินจนอาจเรียกว่าไม่รู้จักเลยก็ว่าได้ ฉันอาจคิดไปเองหรือรู้สึกไปเอง แต่ฉันก็ยินดีนะ "ยินดีที่ไม่รู้จัก" ยินดีที่จะก้าวเข้าสู่โลกซึมเศร้าที่ไม่ได้มีแต่ความซึมเศร้าเพียงอย่างเดียว