"4 เดือน" แล้วสินะที่ฉันรักษาตัวจากสิ่งที่เป็นอยู่ ตลอดเวลาแห่งการเรียนรู้ เข้าใจ และอยู่กับความเศร้าอย่างเป็นมิตร ไม่หันหลังให้กับความเจ็บปวดแม้จะทรมานบ้างก็ตาม ที่ผ่านมาอาการของฉันมีทั้งดีขึ้น แย่ลง และทรงตัว การตื่นขึ้นในทุกเช้าเป็นเหมือนความท้าทายที่ไม่อาจรู้ได้เลยว่า เราจะตื่นมาพร้อม "ความเศร้า" "รอยยิ้ม" หรือจะเป็นเพียงการตื่นขึ้นมาอย่าง " เฉยชา" ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ แน่นอนว่าไม่รวมเวลาในแต่ละวันที่หมุนไปตามกลไกของโลก ฉันไม่สามารถรู้เลยว่าเมื่อไหร่ ฉันจะจมดิ่งลึกสักเพียงใดหรือจะแค่ดำเนินชีวิตให้หมดวันไปเรื่อยๆ แน่นอนว่ารวมถึงการหลับ ในเวลาที่ร่างกายต้องการพักผ่อนเพื่อฟื้นฟูตัวเอง ฉันไม่รู้ได้เลยว่าคืนไหน เวลาอะไรที่ฉันจะหลับได้อย่างสนิท หรือตื่นขึ้นมากลางดึกอีกไม่รู้กี่รอบต่อรอบ "ยานอนหลับ" ที่เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ ในหลายครั้งที่กิน แม้จะไม่ใช่ทุกวัน แต่การที่ฉันต้องกินเพิ่มขึ้นนั้นไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลย ทุกครั้งที่กินเพิ่มขึ้นฉันยิ่งเข้าใกล้ความตายมากไปทุกที จริงอยู่ที่หลายๆครั้งฉันภาวนาให้ตัวเองตายไปซะเพื่อจะได้ไม่ต้องรับรู้ความเจ็บปวดเมื่อถึงเวลาของคนที่ฉักรักแต่ละคนจากไป จริงอยู่ว่าการอยู่กับความเศร้าและเจ็บปวดมันทำให้ฉันเติบโตขึ้น มีชีวิตที่เป็นชีวิตมากขึ้น ขณะเดียวกันมันก็สร้างความกลัวและเห็นแก่ตัวให้กับฉัน เพราะ "คนที่อยู่ต่อคือคนที่ต้องแบกรับความรู้สึก ความเจ็บปวด ความเศร้า หรืออะไรก็ตามเท่าที่ยังคงมีลมหายใจอยู่" ฉันไม่รู้ว่าเมื่อถึงเวลาฉันจะยังยอมรับมันได้อีกมั้ย ฉันจะยังคงเป็นฉันที่ชนะตัวเองได้อีกกี่ครั้ง เพราะเป็นเช่นนั้นฉันในวันนี้ที่ยังมีแรงต่อสู้กับตัวเอง ยังคงมีลมหายใจ ฉันที่กำลังเดินทางบนเส้นทางชีวิตที่มีจุดสิ้นสุดคือการจากไปอย่างไร้ซึ่งลมหายใจก็ยังคงหวังว่าสักวันหนึ่งฉันจะก้าวผ่านสิ่งที่เป็นอยู่ ก้าวผ่านความกลัวและเห็นแก่ตัวที่มีอยู่ และเติบโตบนเส้นทางชีวิตที่แม้จะไม่สมบูรณ์ที่สุด แต่ก็งดงามที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้