ยังคงมีปัญหากับเรื่องงาน คิดว่านานมากแล้วที่ตัวเองไม่ได้บ่นเรื่องปัญหากับงาน  แค่รู้สึกไม่ได้ดั่งใจเลย ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง  ล่าสุดจ้า ตอกกลับเพื่อนร่วมงานที่ปากเปราะแซวมาจ้า ก็พูดเสียงดังแหละแล้วบอกนางว่า ไอ้ที่พูดส่อเสียดแบบนี้ ถ้าเกิดเรานึกตามประสาซื่อว่าหมายถึงแบบนั้นจริงๆ เราก็ผิดอีกสินะ โตๆแล้วเนาะ ไม่นึกว่าจะพูดแบบนี้ เงิบกันไปครึ่งแผนก กำลังเริ่มไม่มีความสุขกับงาน จำได้ว่าความรู้สึกแบบนี้เกิดตอนอยู่ที่ฝ่ายเดิมเข้าปีที่ แปด นี่เพิ่งจะสามปีเองนะ มันหมดเสน่หาอาลัยได้เร็วขนาดนั้น ไม่นะ งานยังสนุกนะ บอกตรงๆ คนร่วมงานนี่แหละ ที่แม่ง แก้ไขยังไงก็ทำไม่ได้ คนมันร้อยพ่อพันแม่ จะไปแก้ที่คนอื่นได้ไงวะ มันก็ต้องแก้ที่ตัวเองป่ะวะ

รองทักมาสองอาทิตย์ละ ว่าหน้าตาแย่มาก คือสภาพแบบเหนื่อย เพลียไรงี้ จะอธิบายยังไงว่า ก็เหนื่อยรบกับอารมณ์คน อารมณ์กองเอกสารพวกนี้แหละ กลางคืนพอเป็นเวลาส่วนตัว กว่าจะเข้านอน ตีหนึ่งทุกคืน แต่ดีอยู่อย่าง คืองดกาแฟ ก็ไม่ต้องนอนตาโพร่ง อ่านๆนิยายหรือดูอะไรบนมือถือ แล้วหลับเลย ยังอาศัยเสัยงลม เสียงฝนจากแอป ก็นอนหลับดี เสียอย่างเดียว คืออารมณ์ขึ้นได้เร็วมาก มาดี้บอกว่า อารมณ์พร้อมปะทะมาก แม่พูดอะไรนี่คือขัดใจเราไปหมด จริงๆคือ ไม่อยากฟังเสียงบ่น ไม่เอาแล้ว พอแล้ว อยากได้ความเงียบ นั่งกันเงียบๆ เสร็จแม่ก็วกมาว่า เป็นเพราะเราไม่ได้อยู่กับที่บ้านนาน พ่อแม่สอนแล้วทำเป็นอารมณ์ขึ้น จริงๆคือ มันไม่เกี่ยว มันเกี่ยวกับอารมณ์ร่วมๆที่ไม่อยากฟังอะไรอีกแล้วน่ะ พอได้ยินเสียงบ่นนี่ ซึ่งก็ไม่ได้บ่นเป็นแก่นสารหรอก มันเหมือนเสียงอะไรก็ไม่รู้ ลอยไปลอยมา แล้วได้ยินก็นอดย์ ทั้งๆที่ก็ทำใจนะว่า แกแก่แกก็บ่นไปงี้แหละ แต่เบื่อไง เหนื่อยไง อยากอยู่เงียบๆไง

นอกนั้นก็โอเคค่ะ วิ่งตามกำหนด เริ่มลดคาร์ป กินน้ำเยอะๆ นอนหลับลึกๆ อยากลางานนอน นอนเฉยๆเนี่ยแหละ ไม่ต้องทำอะไร  แต่ เพราะยังไงเดือนหน้าก็คงได้พัก เลยอดทนเอา  เฮ้ออออออ