กุ้งเรียนหนังสือห้องเดียวกับผมมาตลอดตั้งแต่ ป.1-ป.5 เพิ่งจะมีตอน ป.6 นี่แหละ ที่เธอย้ายไปอยู่ห้อง 6/2 ส่วนผมได้ปักหลักที่ห้อง 6/1

ก่อนหน้านั้น กุ้งเป็นเด็กรูปร่างผอมแห้งแรงน้อย จนใครๆ พากันตั้งฉายาให้เธอว่า "ยัยกุ้งแห้งเยอรมัน" แถมเธอยังไม่ใช่คนตัวสูงเด่น และตัวเล็กกว่าผมหลายเซนติเมตรเสมอมา

แต่พอเริ่มเรียน ป.6 กุ้งกลับเขยิบเข้ามามีส่วนสูงใกล้เคียงผมมากขึ้น ก่อนที่เราสองคนจะสูงเท่าๆ กันตอนต้นเทอมสอง

"หวัดดีกุ้ง เทอมนี้ตัวสูงขึ้นเยอะเลยนะ" ผมทักเมื่อยืนด้านหลังเธอในแถวรับอาหารเที่ยง

"อืม นี่ชั้นกับนายมาสูงเท่าๆ กันได้ไงเนี่ย?" กุ้งทักตอบ

"เธอสูงเท่าไหร่แล้วอ่ะ?" ผมถาม

"155 แล้วนายล่ะ?" กุ้งตอบและถามในคราวเดียว

"อือ 155 เหมือนกัน" ผมตอบ

"สูงเท่ากันจริงๆ ด้วย" กุ้งบอก ก่อนที่บทสนทนาระหว่างเราจะปกคลุมด้วยความเงียบอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

แล้วกุ้งก็เคลื่อนประเด็นการพูดคุยไปสู่ตัวละครรายใหม่ "อือ เดี๋ยวนี้พิมพ์เค้าสูง 161 แล้วนะ สูงมากเลย จำได้ว่าตอน ป.2 นายกับพิมพ์ชอบมายืนเทียบความสูงกัน แล้วชั้นเคยเป็นคนบอกว่านายตัวสูงกว่าพิมพ์ด้วย"

"โห เธอจำแม่นนะ แล้วตอน ป.3 นี่ เราเคยสูงกว่าพิมพ์ตั้ง 3 เซนฯ" ผมย้อนอดีตอันงดงามของตัวเอง

"เออ จำได้ว่ามีปีนึงที่นายสูงกว่าพิมพ์เยอะมาก ปีที่มีโย แป้ง แอน อยู่ในห้องด้วย" กุ้งยืนยันความทรงจำของผม ก่อนจะตั้งคำถามสำคัญ "แล้วทำไมเดี๋ยวนี้นายเตี้ยกว่าพิมพ์ตั้ง 6 เซนฯ ล่ะ?"

  

---

พอส่วนสูงแน่นิ่งอยู่พักใหญ่ระหว่างปลาย ป.5 เทอมสอง ถึงต้น ป.6 เทอมแรก ส่วนสูงของผมก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นตามลำดับ จาก 151.5 เป็น 153 เป็น 155 และ 157 ซม.

โดยสรุปแล้ว ภายในหนึ่งปี ผมตัวสูงขึ้น 5.5 ซม. ตามมาตรฐานปกติในช่วง 2-3 ปีหลัง

โยจบการศึกษาชั้นประถมในฐานะคนตัวสูงที่สุดในรุ่นตามความคาดหมาย ด้วยส่วนสูง 165 ซม.

ความเจ็บปวดของผมก็คือตอน ป.6 ผมมักต้องออกไปเชิญธงชาติคู่กับโยบ่อยๆ เพราะเราสองคนเป็นหัวแถวนักเรียนชาย-หญิงห้อง 6/1

แต่ไปๆ มาๆ หัวแถวผู้ชายเช่นผมกลับเตี้ยกว่าหัวแถวผู้หญิงอย่างโยถึง 8 ซม.

"อะไรจะเป็นไปได้มากกว่ากัน ระหว่างชั้นตัวสูงกว่าแก 10 เซนฯ หรือแกกลับมาสูงเท่าชั้นเหมือนตอน ป.3?"  โยตั้งคำถามแหลมคมกับผมระหว่างยืนหน้าเสาธงด้วยกันในเช้าวันหนึ่ง

ผมไม่กล้าตอบโย แต่ในใจกลับคิดว่า หลังจากนั้นไม่นาน เธอคงนำห่างผมไป 10 ซม. ได้จริงๆ

คนตัวสูงอันดับสองของรุ่น คือ พิมพ์ที่สูง 163 ซม.

พิมพ์สร้างความแปลกใจให้คนส่วนใหญ่ เพราะจากที่เธอเคยตัวเล็กกว่าแป้ง แอน หมวย และปอ ในช่วงประถมต้น แต่พอถึง ป.5-ป.6 เธอก็ค่อยๆ ไล่กวดแซงเพื่อนๆ เหล่านั้นทีละคน จนเป็นรองแค่เพียงแชมป์ตลอดกาลอย่างโย

คนที่ปวดใจกับความสูงเด่นของพิมพ์เป็นพิเศษก็คือผม ผมที่เคยสูงกว่าพิมพ์ในช่วง ป.2-ป.3 และผมที่เตี้ยกว่าพิมพ์ 6 ซม. ตอนจบ ป.6

คนตัวสูงอันดับสามของรุ่น คือ แอนที่สูง 162 ซม.

ช่วงปลายๆ ป.6 เทอมสอง แอนมักชอบมายืนเทียบส่วนสูงของเธอกับผม ก่อนจะยิ้มเยาะแล้วพูดจาเกินจริงว่า "ทำไมแกเตี้ยกว่าชั้นเยอะจัง? สูงเท่าตา (ระดับสายตา) ชั้นเองนะเนี่ย"

คนตัวสูงอันดับสี่ของรุ่น คือ แป้งที่สูง 161 ซม.

แป้งดูจะเสียอาการเล็กน้อย เมื่อเธอต้องเตี้ยกว่าพิมพ์และแอน ทั้งๆ ที่พิมพ์ตามหลังแป้งอย่างห่างๆ มาตลอด 4 ปีแรกของการเรียนชั้นประถม เธอเพิ่งมาสูงเท่าๆ แป้งตอน ป.5 ก่อนเอาชนะแป้งได้สำเร็จก่อนจบ ป.6 ขณะที่แอนก็ยังตัวเล็กกว่าแป้งนิดหน่อยตอนเริ่มเรียน ป.6

คนตัวสูงอันดับห้าของรุ่น คือ หมวยที่สูง 160 ซม.

หลังจากที่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ต่อพิมพ์ในช่วงต้นเทอมแรก พอจบ ป.6 แม้หมวยจะเป็นนักเรียนหนึ่งในห้าคนของรุ่นที่สูงถึงหลัก 160 แต่เธอกลับเตี้ยกว่าพิมพ์ถึง 3 ซม.

"ทำไมพิมพ์มันสูงจังวะแก? เมื่อก่อนมันสูงเท่าๆ แกไม่ใช่เหรอ? ทำไมเดี๋ยวนี้มันถึงสูงเอา สูงเอา จนตัวจะเท่าโยอยู่แล้ว?" หมวยตั้งคำถามกับผมก่อนจบ ป.6 ไม่นาน

น้ำแข็ง, อึ่ง, แจน, นุ่น และปอ คือ เพื่อนผู้หญิงห้าคนที่สูง 159 ซม. เท่ากัน

แจนดีใจมาก ที่ในที่สุด เธอก็สูงเท่าปอและสูงกว่าผม 2 ซม. หลังจากเมื่อตอน ป.4 เธอยังเคยตามหลังปอและผมแบบห่างๆ

ขณะที่เอ้และเก๋สูง 158 ซม. เท่ากัน

เก๋ดูจะภูมิใจมากที่เธอตัวสูงกว่าผมได้สำเร็จ จนเดินเข้ามาบอกผมว่า "ชั้นสูงกว่านายจนได้นะ ถ้ามีใครมาบอกชั้นตอน ป.4 ว่าชั้นจะตัวสูงกว่านาย ชั้นจะไม่มีทางเชื่อเลย"

หมายความว่าเมื่อตอนจบ ป.6 จะมีเพื่อนผู้หญิงที่ตัวสูงกว่าผมมากถึง 12 ราย

---

จากการเป็นผู้ชายที่ตัวสูงที่สุดในรุ่นแบบ "นำเดี่ยว" มาต่อเนื่องห้าปี สุดท้าย ก็มีเพื่อนผู้ชายถึงห้าคนที่ขยับขึ้นมาสูงเท่าผม คือ พงศ์ ห้อง 6/1 บังกับศักดิ์ ห้อง 6/2 และเบิ้ลกับโปรด ห้อง 6/3

แล้วก็ยังมีเพื่อนผู้หญิงอีกสี่คน คือ กุ้งกับอร ห้อง 6/2 และ "ตวง" กับ "เฟิร์น" ห้อง 6/3 ที่ขยับขึ้นมาสูง 157 ซม. เช่นเดียวกับผม

สองคนแรกนั้นผมเห็นแววมาตั้งแต่ตอนเริ่มเรียน ป.6 แต่สองคนหลังเพิ่งจะมาสูงขึ้นแบบก้าวกระโดดในช่วงเทอมสองนี่เอง

---

ขณะนั้น มีการประกวดนางสาวไทยประจำปี 2537 ผลปรากฏว่า "พี่ป๊อป อารียา สิริโสภา" เป็นผู้คว้ามงกุฎไปครอง 

อย่างไรก็ดี เมื่อมาพูดคุยกับเพื่อนๆ ที่กำลังจะจบ ป.6 หลายคนกลับประทับใจรองอันดับ 1 ชื่อ "ปรารถนา ไชยโรจน์" ซึ่งเป็นสาวลูกครึ่งผู้มีส่วนสูงโดดเด่นถึง 185 ซม. (ข้อมูลของกองประกวดระบุว่าเธอสูง 183 ซม. แต่คุณปรารถนาให้สัมภาษณ์พิธีกรบนเวทีว่า จริงๆ แล้ว เธอสูง 185 ซม.)

"ชั้นชอบพี่รอง 1 มากๆ สูงตั้ง 185 ชั้นอยากสูงแบบนั้นบ้างจัง" พิมพ์บอกในวงสนทนา

"โหจะถึงเหรอ? ถ้าเป็นผู้หญิงไทยแท้ๆ ไม่มีเชื้อฝรั่งเลย น่าจะยากอยู่นะ" ผมขัดคอเพื่อน

"อีกแค่ 22 เซนฯ เอง ถ้าชั้นสูง 6-7 เซนฯ อีก 3-4 ปี เดี๋ยวก็ถึงแล้ว" พิมพ์มั่นใจ

"เออ ส่วนนางสาวไทยนี่ก็ตัวเล็กมากนะ 167 เอง" น้ำแข็งเอ่ย

"จริง สูงกว่าเราแค่ 10 เซนฯ เอง" ผมบอก

"สูงกว่าชั้นแค่ 8 เซนฯ" น้ำแข็งเลียนแบบผม

"สูงกว่าชั้น 5 เซนฯ เอง" แอนพูดคล้ายๆ กัน

"สูงกว่าชั้น 4 เซนฯ แล้วก็สูงกว่าไอ้โยแค่ 2 เซนฯ" พิมพ์ตั้งข้อสังเกต ก่อนพูดต่อ "ในพวกเรา คงไม่มีใครที่โตไปแล้วเตี้ยกว่านางสาวไทยคนนี้นะ"

หลายปีต่อมา ผมอ่านเจอข้อมูลใหม่ในนิตยสารว่า จริงๆ แล้ว พี่ป๊อป อารียา มีส่วนสูง 171 ซม.

ถัดจากนั้น ในวัย 20 กว่าๆ ผมมีโอกาสได้เจอพี่ป๊อปตัวจริง และพบว่านางสาวไทยปี 2537 ที่ผมและเพื่อนๆ สมัยประถมเคยสบประมาทว่าตัวเล็กนั้น มีส่วนสูงพอๆ กับผม (ที่หยุดโตแล้ว) เลย