คุณรู้ไหมครับว่าสัตว์ประหลาดมีอยู่จริง? อยู่ที่ไหนหรอครับ พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในที่มืดๆเช่นใต้เตียงผม ใต้บันไดบ้านผมครับ ผมจะตกใจกลัวพวกเขาอยู่บ่อยๆต้องคอยเรียกแม่กับพ่อมาช่วยอยู่เสมอ พอพวกเขามาถึงพวกเขากลับหัวเราะบอกว่ามันไม่มีอะไร แต่สัตว์ประหลาดพวกนั้นอยู่ตรงนั้นไงครับ พวกเขาไม่เห็นหรอ

แต่ในวันนี้ผมกลับมาแอบอยู่ใต้บันไดบ้านทั้งๆที่ผมรู้ว่ามีสัตว์ประหลาดอยู่ในนั้น ทำไมเหรอครับ? ก็เพราะว่าวันนี้มีสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่าสัตว์ประหลาดอยู่ข้างนอกนั่นไงครับ พ่อกับแม่ของผมเอง พวกเขาตะโกนใส่กัน ปาข้าวของไปมา แล้วพูดจาคำที่ไม่ดีใส่กัน และนั่นทำให้ผมกลัว กลัวยิ่งกว่าอะไรในโลกนี้อีก ผมพยายามเข้าไปหาพ่อ ชวนพ่อเล่นให้พ่ออารมณ์ดี แต่นั่นกลับทำให้พ่อผมหันมาตวาดใส่ผมแล้วไล่ผมไปไกลๆ แม่เองก็ตวาดใส่พ่อทันที บอกพ่อว่าอย่าไปพาลใส่ลูกนะ แต่แม่เองก็น่ากลัว ผมร้องไห้ ร้องไห้ แล้วก็ร้องอีก แต่วันนี้กลับไม่มีใครมาปลอบผม ไม่มีใครมาหัวเราะแล้วบอกว่ามันไม่มีอะไร ไม่มีใครคอยอยู่ข้างผมแล้ว พวกเขาไม่รักผมแล้วหรอครับ

แต่ในตอนนั้นก็มีมือคู่หนึ่งมากอดผมไว้จากด้านหลัง แล้วก็มีอีกคู่หนึ่งกอดมาจากข้างหลังเช่นกัน เธอคือสัตว์ประหลาดที่ผมเคยเห็นครับ ผู้หญิง ที่มีแขน 4 แขนและขา 4 ขาเธอมีดวงตาดำสนิททั้งดวง ผม... ขน... ของเธอเต็มตัวไปหมดเธอกอดผมไว้ โดยไม่พูดอะไร ผมจึงร้องไห้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความกลัวหรือความเสียใจ ผมจึงเผลอหลับไป

เมื่อผมตื่นขึ้นผมอยู่ในที่ๆหนึ่งที่มืด  ไม่ใช่มืดแต่ทุกอย่างเป็นสีดำไปหมดทั้งท้องฟ้า พื้นดิน ทุกสิ่งเป็นสีดำไปหมด ยกเว้นพื้นที่ผมนอนอยู่ ผมนอนอยู่บนเสื่อสีขาว สัมผัสที่ผมรู้สึกนั้นนิ่มมาก และในที่นั้นเองผมได้พบกับสัตว์ประหลาดตัวอื่นๆ เด็กชายตัวเล็กในชุดนอนที่ไม่มีหน้า ผู้ชายตัวสูงที่ไม่มีผมและมีดวงตาอยู่ในปาก พวกเขาใจดีมากและคอยชวนผมเล่นพร้อมทั้งดูแลผมอยู่เรื่อยๆ

ผู้หญิงที่มี4แขนเองก็อยู่ที่นั่นพวกเขาทุกคนไม่มีชื่อและไม่เคยต้องการ พวกเขามีวิธีการมองโลกที่แตกต่างไปจากพ่อกับแม่ผม เรียบง่ายมากกว่ามนุษย์มาก พวกเขาพูดถึงครั้งหนึ่งที่มนุษย์เองก็เป็นเหมือนพวกเขา ในยุคหนึ่งที่มนุษย์ยังอยู่ในสวนสีดำอันสงบนี้

ผมอยากรู้ ผมอยากเข้าใจพวกเขา พวกเขาดูมีความสุขไม่ต้องคอยหวาดกลัว ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องสนใจอะไร ผมบอกพวกเขาว่าผมอยากเป็นเหมือนพวกเขา พวกเขาจึงพาผมไปหาสัตว์ประหลาดที่จะช่วยให้ผมเข้าใจได้ ผมเดินผ่านผืนป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้สีดำไร้ใบ ที่ออกผลมาเป็นตะเกียงสีขาวนวล ภายใต้ดวงจันทร์ดวงใหญ่

เมื่อผมพบพวกเขา ผมรู้สึกได้ถึงความยิ่งใหญ่ของพวกเขา คนที่จะช่วยให้ผมเข้าใจ งูที่มีขนาดใหญ่ราวกับภูเขา เขาดึงผมเข้าไปแล้วมอบความรู้ให้ผม และในวินาทีนั้น ผมเข้าใจทุกอย่าง

มันไม่มีอยู่จริง ความร้อนและความหนาว แสงสว่างและความมืด ความดีและความชั่ว ผู้ชายและผู้หญิง มนุษย์และสัตว์ ชีวิตและความตาย ทุกสิ่งที่มนุษย์เชื่อล้วนเป็นสิ่งที่ไม่เหมาะสมต่อมนุษย์ ไฟแห่งสวรรค์ ผลไม้แห่งความรู้ มีหลายเรื่องราวที่พูดถึงที่มาของความเชื่อนี้

แต่ผมได้เห็นแล้วถึงเส้นทางที่จะหยุดการต่อสู้ เส้นทางที่เราจะไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกต่อไป การเริ่มต้นใหม่ของจักรวาล ความจริง ความเที่ยงธรรม เส้นทาง...เส้นทางสู่การเป็นหนึ่งเดียว

จากนั้นดวงจันทร์ ผลไม้ ทุกสิ่งที่มอบแสงขาวนวลก็ดับไป