นั่งมองฟ้านภางามเมื่อยามค่ำ
ความทรงจำร้ายๆไม่จางหาย
เรื่องแสนเศร้าเก่าๆไม่เสื่อมคราย
เหมือนเวียนว่ายในความทุกข์ชั่วนิรันดร์
เมื่อเธอไปโลกใบนี้แสนมืดมิด
ไร้ชีวิตไร้วิญญานไร้สีสัน
แสนคิดถึงแสนคำนึงแสนผูกพัน
เมื่อเธอนั้นจะจากไปไม่คืนมา
จุดบรรจบพบปะกับความรัก
ใจทึกทักคิดไกลไปไหนหนา
เธอเดินตรงโค้งตัวก้าวเข้ามา
ในเวลาที่ต้องการกำลังใจ
ราวสิ้นสูญทุกอย่างที่เคยฝัน
เมื่อคนนั้นจากไปไกลเกินตามไหว
กลับมีเธอคนนี้เป็นเพื่อนใจ
จนไม่รู้เกิดอะไรระหว่างกัน
จากวันนั้นถึงวันนี้ก็สี่รัก
ขอบคุณนักเพื่อนฝูงร่วมฝ่าฝัน
ขอขอบใจทุกคนคอยข้างกัน
จะยังคงยึดมั่นรักต่อไป
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in