La vie sans amour, pas de vie du tout”

                                                  -Leonardo da Vinci

   ชีวิตที่อยู่โดยไม่มีความรัก มันก็เหมือนกับการไม่มีชีวิตอยู่

         จะบอกว่าเเปลกใหม่ถ้าคนสองคนรู้จักกันมา 15 ปี เป็นคนที่มีความเเตกต่างเเต่ก็ยังลงตัว ทั้งความคิดทัศนคติ บางทีเหมือนมองโลกคนละใบ เเต่ดันฟังความเห็นกัน หายกันไปเเต่ก็ยังกลับมาเจอกัน  ยังคุยเรื่องของกันและกันรู้เรื่อง เเละที่มากไปกว่านั้นบทสนทนาที่คุยกัน อาจไม่เหมือนเเฟนเเต่ก็ไม่ใช่เพื่อนโดยซะทั้งหมดที่เดียว ฟังมาอาจจะดูธรรมดา เเต่จริงๆมันก็ไม่ธรรมดาสำหรับคนสองคนเลยนะที่ว่าไม่ธรรมดา ไม่ใช่รูปแบบของความสัมพันธ์นะ 

      เเต่เป็นการใช้ชีวิตของเราทั้งคู่ต่างหาก จะเจอกันเเต่ละทีมันก็โครตยาก เเต่เมื่อพอจะได้เจอกันก็จะมีอุปสรรค มีปัญหาให้อีกคนพลาด จนครั้งนี้ตัดสินใจจะเจอกัน เลยตัดสินใจเลือกร้านที่ทั้งคู่ชอบ สไตล์หนังที่ทั้งคู่ชอบดู หรือแม้กระทั้งเพลงที่เลือกตอนเปิดบนรถก็ตาม ตอนนี้เวลามันเหมาะสมที่จะได้เจอกันเเล้วก็ตั้งใจเลือกเสื้อผ้าและน้ำหอมอย่างพิถีพิถัน เลือกเมนูเเละหนังเรื่องที่จะมาดูก่อนนอน 

       เเต่ที่ไม่ได้เตรียมไป ก็คือบทสนทนาเพราะรู้จักกันมานาน นานจนไม่ได้เคอะเขินถ้าจะเจอกันมันคงไม่ต้องมีจริตมากั้น เวลาที่ได้ใช้ร่วมกันคงเป็นความสุขที่ไม่ต้องปรุงเเต่ง คิดว่าน่าจะเป็นบทสนทนาที่สบายใจ เเละเป็นตัวเองมากที่สุดก็เป็นไปได้

       และรู้ไหมขนาดรู้จักกันมาขนาดนี้ เเต่ไม่ได้เเปลว่า จะรู้ว่าชอบไรหรือเเต่ละคนเป็นไง 100% ทีเดียว เหมือนทั้งคู่มี space ที่ว่าง (ที่ว่างมากๆเลยเเหละ) ให้กันเสมอ หลังจากวันนี้ไปเราตัดสินใจจะเจอกันอาทิตย์ละ 1ครั้ง เเละเวลาที่เหลือก็คือเวลาของเเต่ละคน คนนึงไปตั้งใจเรียน อีกคนไปตั้งใจทำงาน จนบางที่ทั้งคู่อาจลืมกันเเละกันไป เเต่เชื่อสิ เมื่อได้ฟังเพลงหรือได้ดูหนังเรื่องที่ทำให้นึกถึงกัน ก็อดไม่ได้ที่จะส่งไปบอก ส่งไปให้อีกคนได้ดู แม้บางครั้งบทสนทนาข้างบนยังไม่ขึ้นคำว่า read เลยด้วยซ้ำ

       เเละนี้คือความสัมพันธ์ของเราสองคน ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก ที่ใครต่างก็บอกว่าความสัมพันธ์เเบบนี้ไม่มีความสุข แต่ในทางกลับกัน มันมีความสุขมากพอที่จะเอามาเล่าให้ฟังเลยเเละ   ทิ้งท้ายไว้นะ

       ถ้าเรารักใครสักคน ความรักมันไม่ใช่การครอบครองความรักคือการได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข นั้นต่างหากที่เราจะเรียกว่าความรัก ถ้าจะให้ยกตัวอย่าง ความรักของพ่อเเละเเม่ที่ไม่เคยหวังว่าเราจะรักตอบไหมท่านก็ตะบีตะบันรักเรามาตลอด นี้ไงใครที่บอกว่า oneway communication มันล้มเหลว ไม่เลย มันมีความสุขเเละสบายใจมากพอที่จะรักษาความสัมพันธ์แบบนี้ต่อไปต่างหาก

     ( เราสองคนจะเล่าเป็นเเบบเวลาเส้นขนาน ผ่านมุมมองของทั้งสองคนที่มองซึ่งกันเเละกัน ด้วยคำพูดเเละคำบรรยายโดยเฉพาะของเเต่ละคน ที่มาจากความรู้สึกข้างในจริงๆ เนื้อหาไม่ใช่ความหวานจนเลียน ไม่ใช่นำเสนอมุมมองด้านความรัก เเต่นำเสนอสิ่งที่รักสิ่งที่ดี ในเเต่ละวันมากกว่า อ่านเเล้วอย่าลืมยิ้มกันด้วยนะ )