แด่ความว่างเปล่า
เราชนแก้ว ร่วมเฉลิมฉลองให้กับความว่างเปล่า
ที่ได้รับมาในชีวิต
----------
ผมยกแก้วขึ้นพร้อมกับกล่าวปราศรัยแก่ทุกคนที่ร่วมรับประทานอาหารในค่ำคืนนี้
สำหรับความว่างเปล่าที่ได้รับมานี้ ผมจะรักษาและดูแลมันอย่างดี
ผมรู้สึกขอบคุณจริงๆ และเป็นเกียรติเหลือเกิน ที่ชีวิตนี้ได้รู้จักกับมัน
เป็นเกียรติเหลือเกิน..
ให้ตายสิวะ
..............
หลังจากที่กล่าวคำปราศรัยงี่เง่านั่นจบลง
ผมกระดกแก้วที่บรรจุความว่างเปล่าราคาแพง
แบบที่หาซื้อที่ไหนไม่ได้ และไม่ใช่ทุกคนที่จะมีโอกาสได้ลิ้มรสชาติของมัน..
ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยรู้หรอกว่ารสชาติของความว่างเปล่า มันจะห่วยแตกขนาดไหน
เคยได้ยินตอนเด็กๆ ว่าคนงี่เง่าและโง่เง่าเท่านั้น ถึงจะรับรู้รสชาติเฮงซวยซังกะบ๊วยนั่นได้ดีที่สุด
และหลังจากที่ผมได้ลองดื่มมันเข้าไป
สิ่งที่ผมสัมผัสได้คือมันไม่ใช่รสชาติที่เหม็นบูดอ้วกแตกเหมือนกับพวกโยเกิร์ตหมดอายุ
แล้วก็ไม่ใช่รสชาติแสนบัดซบแบบผักที่ผมเกลียด
แต่ว่ามันกลับเป็นรสชาติที่ขมปร่าซะจนไม่กล้าจะกลืนลงคอ
และโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้
ที่รสชาติของมัน ดันซึมเข้าไปในร่างกายของผมเรียบร้อย แบบไม่ทันจะรู้ตัว
บางทีมันอาจให้ความรู้สึกที่คล้ายๆ กับรสชาติเศร้าล่ะมั้ง
เพียงแต่ว่ามันไม่ได้เข้าไปบาดในร่างกายกับจิตใจอย่างรุนแรงในเวลาอันรวดเร็วอย่างนั้น
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้ผมรู้สึกซังกะตายจนแทบอยากจะตาย
เหมือนเป็นน้ำยาลบล้างความทรงจำ
ลบความหมายของทุกสิ่งทุกอย่าง
ที่ผมเคยคิดว่ามันมี
...
The emptiness
you know what it taste like?
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in