ความว่างเปล่าเป็นเหมือนปีศาจ

ชอบเรียกเราเวลาที่ข้างในมันรู้สึกโหวง และไม่เหลืออะไร...

และตอนนั้นเองมันจะเข้ามาในใจเรา เข้ามาลากจิตวิญญาณของเราที่กำลังสับสนและอ่อนแอ

ให้จมลงไปในมหาสมุทรซึมเศร้าของแม่ง

บางครั้งแม่งก็กดเราลงน้ำ 

จนจมไปแบบแทบไม่รู้ตัว

และเราก็ไม่เหลือความพยายามใดในการจะตะกายขึ้นมาหาออกซิเจน...

จิตใจและสมองบางส่วนของเราคงจะตายจากไปแล้วแบบที่เราไม่สามารถจะเอาอะไรไปช่วยพวกมันได้เพราะร่างกายของเราก็ยังเอาตัวไม่รอด

ถึงแม้บางครั้งจะรู้สึกเหมือนมีไฟจุดประกายขึ้นมาในใจบ้าง...

อยากจะตะกายกลับขึ้นฝั่งมาทำตามความฝันของตัวเอง...

แต่สุดท้ายเราก็โดนห่าเหวอะไรซักอย่างตรงน้ำตื่นเตะสกัดขาให้เราล้มลงหน้าทิ่มแล้วก็กลับลงไปจมน้ำเหมือนเดิม.....

 

หลังจากที่เราโดนคลื่นซัดขึ้นมาเกยฝั่ง พักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลได้ไม่นาน..

มีคนมากมายบอกกับเราว่า

เราเข้าใจทุกอย่างที่คนพวกนั้นบอก

แต่มันแทบไม่ต่างอะไรกับการต้องถอดสายน้ำเกลือและสายออกซิเจนของตัวเองออก 

ในตอนที่นายแทบไม่มีแรงจะลุกขึ้นหรือหายใจต่ออีกแล้ว..

พวกเขาบอกให้เราไปใช้ชีวิต

ถอดสายน้ำเกลือกับสายออกซิเจนงี่เง่านั่นทิ้งซะ

แล้วค่อยไปตายเอาข้างหน้า..

ไปตายเอาตอนที่นายไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจริงๆ...

ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเราจะไปตายลงตอนไหน จะตายลงตรงไหน
ที่ไหนเมื่อไหร่...

หรือบางทีถ้าโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่ไม่ตาย

เราอาจจะกลายเป็นซอมบี้...  ที่มีชีวิตอยู่ได้ตลอดกาล

อาจฟังดูเท่อย่างประหลาดสำหรับคนบางคน

เพราะถึงมันเป็นชีวิตที่ว่างเปล่า แต่ก็เป็นนิรันดร์

ไม่มีความคิด หรือมีความรู้สึกอะไรที่จะทำให้ต้องเจ็บปวดอีก