“อย่ากินเยอะดิอ้วน”

“ในปากยังเคี้ยวไม่หมดเลย หยิบอันใหม่มากินอีกแล้วหรออ้วน”

“พักบ้างดิ เคี้ยวจนกรามจะค้างแล้วอ้วน”

สารพัดคำค่อนขอดจากจูฮอนที่พูดออกมาระหว่างทางที่กำลังเดินไปเรื่อยเปื่อยในห้างกับชางกยุน คนตัวเล็กกำลังง่วนอยู่กับการหยิบช็อคโกแลตสติ๊กขึ้นมาแกะออกจากถุงหลังจากที่ยัดชูครีมอันเท่ากำปั้นเข้าปากไปจนหมดแล้ว ซึ่งจริง ๆ แล้วทุกครั้งไม่ว่าชางกยุนจะหยิบอะไรขึ้นมากิน จูฮอนก็มักจะแซวเล่นแหย่ชางกยุนอยู่เสมอ แรก ๆ คนตัวเล็กก็ขำ ๆ อยู่หรอกนะ แต่หลัง ๆ มานี่ไอ้พี่ตัวดีชักจะเหิมเกริมขึ้นไปทุกทีแล้ว คำก็อ้วน สองคำก็อ้วน ทำไม? อ้วนแล้วไปทำให้พี่มึงตาตี่ขึ้นหรอวะ?

“หุบปากไปเลย กวนตีนแต่เช้าเลยพี่แม่ง”

คนตัวเล็กหันขวับไปมองค้อนใส่คนข้าง ๆ หนึ่งที รู้สึกหมั่นไส้ทุกครั้งที่มองหน้าจริง ๆ วัน ๆ ไม่เห็นทำไรอะนอกจากยิ้มตาเป็นขีดอยู่อย่างเดียว แถมตอนที่มาด่าตัวเขาว่าอ้วน ๆ ๆ ๆ หน้าแม่งก็ยิ้มระรื่นชิบ เห็นแล้วนี่เท้ากระตุกเลย

“โอ๋ ๆ อ้วนงอนแล้วอะ ไม่เอาน่าอ้วน ไม่งอนพี่นะคร้าบบบบบ” 

จูฮอนพูดพลางยกมือขึ้นไปดึงแก้มชางกยุนที่กำลังเคี้ยวขนมปังตุ้ย ๆ จนแก้มป่อง สองมือของจูฮอนดึงแก้มทั้งสองข้างของชางกยุนโยกไปมาจนคนตัวเล็กทนไม่ไหวปัดมือออก

“ผมอ้วนแล้วมันไปหนักหัวพี่รึไงเล่า” 

ชางกยุนพูดเสียงดังด้วยความโมโหก่อนจะหันหน้าหนีแล้วรีบเดินไปข้างหน้าอย่างไว จูฮอนมองตามคนตัวเล็กที่เดินจ้ำเอา ๆ ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ กับตัวเองแล้วรีบวิ่งขึ้นไปหาชางกยุน

“ก็ไม่ได้หนักหัวอะไรหรอก ก็น่ารักดี” 

พูดจบก็เอานิ้วมาจิ้ม ๆ ที่แก้มของคนตัวเล็กก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลนั่นเบา ๆ และเลื่อนมือไปคล้องคอชางกยุนแล้วออกตัวเดินไปพร้อม ๆ กัน

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการเดินช้อปปิ้ง เอ่อ ถ้าจะให้พูดให้ถูกก็คงเป็นชางกยุนคนเดียวนั่นแหละที่เพลิดเพลิน จูฮอนได้แต่เดินตามต้อย ๆ เพราะคนตัวเล็กวิ่งเข้าร้านนู้น เดินออกร้านนี้มาร่วม ๆ 3 ชั่วโมงได้ คนที่ลำบากที่สุดนี่ก็คงจะเป็นจูฮอนนี่แหละที่ต้องคอยถือถุงข้าวของที่คนตัวเล็กซื้อมา

“ทำหน้าเป็นตูดเลย ให้ช่วยถือแค่นิดหน่อยเอง” 

ชางกยุนบ่นหลังจากที่ยื่นถุงกระดาษสีน้ำตาลใบสุดท้ายของวันนี้ให้จูฮอน แต่ก็เพิ่งจะเห็นว่าพี่เขาไม่มีนิ้วจะเกี่ยวถุงเพิ่มแล้วนั่นแหละถึงได้เงยหน้าขึ้นไปมองแล้วพบว่าคนตาตี่กำลังทำหน้างอน ๆ

“ซื้อไรเยอะแยะอะอ้วน ให้พี่ถือคนเดียวแล้วอ้วนเดินตัวปลิวแบบนี้ได้ไง” 

จูฮอนบนกระปอดกระแปดแต่ก็พยายามยกมือที่เต็มไปด้วยถุงพาสติกและถุงกระดาษของร้านรวงต่าง ๆ ไปรับถุงกระดาษใบสุดท้ายของคนตรงหน้า

“ก็เนี่ย พรุ่งนี้คริสต์มาสแล้ว ต้องตกแต่งห้องกับต้นคริสต์มาสกันหน่อยสิ”

“มันมีอะไรให้ตกแต่งนักหนาอะต้นคริสต์มาส ทำไมซื้อเยอะขนาดนี้ล่ะ”

“ก็แหม ไหนจะกล่องของขวัญ ถุงเท้าสวย ๆ ไฟประดับ ของตกแต่งนู่นนี่ นี่มีพวกของสดไปทำมื้อเย็นกับของที่เอาไว้ทำขนมด้วยนะ มันก็ต้องเยอะแบบนี้แหละ” 

ชางกยุนไล่ชี้นิ้วไปตามถุงแต่ละถุงพร้อมอธิบายว่าอะไรเป็นอะไร เว้นเสียแต่ถุงพลาสติกซีลทึบสีดำใบหนึ่งที่ดูจะใหญ่แหละหนากว่าถุงอื่น ๆ เป็นพิเศษ

“แล้วนี่ถุงอะไรอะ ทำไมมันหนักจัง” 

คนถือของกระดิกนิ้วที่เกี่ยวถุงสีดำใบนั้นขึ้นมาเป็นเชิงถามคนตัวเล็ก ชางกยุนอมยิ้มเล็กน้อย

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้เองแหละ คึคึ” 

คนตัวเล็กทำท่าขำ จูฮอนนึกอยากจะยกมือขึ้นไปดีดเหม่งชางกยุนซะเหลือเกิน ถ้าไม่ติดว่าหิ้วถุงอยู่เต็มมือทั้งสองข้างน่ะ

ปีนี้เป็นคริสต์มาสปีที่ 3 แล้วที่ทั้งคู่ได้อยู่ฉลองด้วยกัน และทุกครั้งก็จะเป็นชางกยุนนี่แหละที่คอยจัดห้องและทำอาหารเตรียมรอไว้ฉลองกับเขาหลังจากที่เขากลับมาจากทำงานที่สตูดิโอ และในวันพรุ่งนี้ก็เช่นกัน เพราะงั้นวันนี้เขาถึงได้พาคนตัวเล็กออกมาซื้อของเตรียมไว้สำหรับพรุ่งนี้

“พี่จูฮอน ผมอยากดูหนังอะ” 

ชางกยุนพูดขึ้นหลังจากที่อยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว

“อ้าว แล้วทำไมไม่บอกก่อน ขึ้นรถจนจะขับกลับบ้านอยู่แล้วเนี่ยเพิ่งมาอยากดูตอนนี้หรอ”

“ไม่ใช่ดูในโรงสิ ดูที่บ้าน วันก่อนซื้อหนังมาเรื่องหนึ่ง อยากดูมาก ๆ แต่ว่ายังไม่มีเวลาดูเลย”

“อ่า ก็เอาสิ กลับไปก็ดูด้วยกันก็ได้ ว่าแต่ซื้อเรื่องอะไรมาล่ะ”

“IT”

“อะ…อะไรนะ...”

“IT ไง ที่เป็นตัวตลกอะ หนังตลก คลายเครียด คึคึ” 

ชางกยุนหันไปเห็นสีหน้าของจูฮอนแล้วก็ได้แต่ขำ เพราะตอนนี้คนที่กำลังขับรถอยู่หน้างี้ซีดเป็นกระดาษเลย แต่กะจะแกล้งสักหน่อย เห็นปกติไม่ชอบอะไรน่ากลัวก็นึกว่าจะไม่รู้ซะอีกว่าเรื่องนี้เรื่องเกี่ยวกับอะไร แต่เห็นหน้าซีด ๆ แบบนี้ก็คงจะรู้หมดแล้วล่ะมั้ง

“ทำไมต้องดูหนังผีด้วยอ้ะ” จูฮอนโวยวาย มันไม่ใช่ว่าเขากลัวผีนะ เขาแค่ไม่ชอบเวลาตัวเองตกใจเฉย ๆ พอตกใจทีสติก็แทบไม่อยู่กับตัว กว่าจะเรียกสติกลับคืนมาได้ก็ต้องใช้เวลาอยู่นานพอสมควร

“แต่หนูอยากดูนี่นา น้าาาาา พี่จูฮอนดูกับหนูนะ” 

คนตัวเล็กรีบอ้อนทันที ชางกยุนเอื้อมมือไปคล้องแขนจูฮอนที่กำลังขับรถอยู่และโน้มตัวลงไปเอาหัวกลมถูไถกับไหล่ของร่างสูงเบา ๆ

“ไม่ต้องมาอ้อนเลย พี่ไม่หลงกลเราหรอกนะอ้วน” 

จูฮอนยักไหล่ไปมาใส่หัวของชางกยุนที่ซบอยู่ คนตัวเล็กมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยพร้อมกับปล่อยแขนจูฮอนและหันกลับมานั่งตัวตรงกอดอก ที่ไม่พอใจไม่ใช่เพราะว่าร่างสูงไม่หลงกลมุกอ้อนหรอกนะ แต่ไม่พอใจตรงที่เรียกกันว่าอ้วนนี่แหละ

“เออ! คำก็อ้วน! สองคำก็อ้วน! จำไว้เลย!”

“อะ ๆ โอเค ไม่เรียกอ้วนแล้วครับ ถ้าหนูอยากดูพี่ดูด้วยก็ได้ แต่ต้องสัญญาก่อนว่าจะนั่งอยู่ข้าง ๆ พี่ไม่ลุกไปไหน ได้มั้ยครับ?” 

จูฮอนพูดเสียงหวานก่อนจะหันไปมองเจ้าตัวดื้อที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ที่ทำหน้าดีใจเป็นลูกหมาได้ของเล่น

“เย้! หนูรักพี่จูฮอนที่สุดเล้ย!”

“ทำไงก่อน” 

คนตัวสูงกว่าตีหน้านิ่งก่อนจะเอานิ้วจิ้มไปที่แก้มตัวเอง บอกใบ้เป็นนัย ๆ

“อะไรเล่า” 

คนตัวเล็กเอียงคอถามพร้อมกับรอยยิ้มเขิน ๆ ที่ปรากฏบนใบหน้า

“พี่ตามใจหนูแล้ว หนูต้องทำยังไงต่อ” 

จูฮอนชี้ไปที่แก้มตัวเองใหม่อีกรอบพร้อมกับทำแก้มป่องนิด ๆ รอให้คนตัวเล็กเป็นคนให้รางวัล

/จุ๊บ/ 

ชางกยุนจุ๊บแก้มของจูฮอนด้วยความเร็วแสง จุ๊บเสร็จก็ตีไหล่คนเป็นพี่ไปทีนึง ข้อหาทำให้เขิน

“เก่งมาก เด็กดีของพี่” 

จูฮอนยกมือขึ้นไปขยี้หัวชางกยุนก่อนจะหันไปตั้งใจขับรถเพื่อกลับไปที่บ้าน เฮ้อ ไอ้ตอนนี้มันก็ยังโอเคอยู่หรอก แต่ตอนที่กำลังดูหนังอยู่เนี่ยไม่รู้ว่าจะโอเคแบบนี้หรือเปล่านะ

--------------------------------------------------------

“โอ้ยกว่าจะจบ พี่นึกว่าจะหัวใจวายตายตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว TT” 

จูฮอนทำหน้าเบะใส่คนตัวเล็กที่ก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ไม่ต่างไปจากเขา แถมตลอดทั้งเรื่องชางกยุนก็กอดเอวเขาไว้แน่นจนลุกไปไหนไม่ได้เลย

“อย่าว่าแต่พี่เลย ผมยังกลัวเลยอ้ะ โอ้ย ดูดิขนแขนยังตั้งไม่หายเลย” 

ชางกยุนบ่นก่อนจะยกแขนขึ้นมาให้จูฮอนดู

“กลัวแต่ก็ยังชวนพี่ดูนะ แล้วถ้าคืนนี้พี่ฝันร้ายขึ้นมาจะทำยังไง”

“เรื่องของพี่ดิ” 

คนตัวเล็กยกมือขึ้นไปดึงแก้มของร่างสูงก่อนจะคลายอ้อมกอดที่ตัวเองกอดเอวพี่เขาไว้แน่นแล้วลุกขึ้นเดินตรงไปยังห้องครัว

“เออพี่ เดี๋ยวคืนนี้ผมต้องกลับไปหาแม่อะ พี่นอนคนเดียวได้ใช่มั้ย” 

ชางกยุนตะโกนถามออกมาจากในครัว

“อ้าว ทำไมไม่บอกพี่ก่อนล่ะพี่จะได้ไปด้วย”

“ก็พรุ่งนี้พี่ต้องเข้าสตูไม่ใช่รึไงครับคุณโปรดิวเซอร์ใหญ่ จะไปกับผมได้ไง”

“ก็ถ้าเราบอกพี่พี่จะได้ไม่เข้าสตูไง นี่นัดซึงอูมาอัดเสียงแล้วด้วยเนี่ย แคนเซิลไม่ทันแล้ว”

“ไม่เป็นไรหรอก ผมก็แค่ไปหาแม่เฉย ๆ อยู่กับพี่วันคริสต์มาสทุกปีจนแม่ผมจะงอนแล้วเนี่ย แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็กลับมาอยู่กับพี่แล้ว”

“อ้วนอ่า อ้วนจะทิ้งพี่ไว้คนเดียวทั้ง ๆ ที่พี่เพิ่งดูหนังผีกับอ้วนจบเนี่ยนะ ไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอ TT” 

จูฮอนบ่นด้วยน้ำเสียงแบบเด็ก ๆ แล้วเดินเข้ามาหาชางกยุนในครัว ก่อนจะสวมกอดคนตัวเล็กจากทางด้านหลังและถูคางไปมาบนไหล่แคบนั่น

“ผีอะไร นั่นตัวตลกหรอก ไม่ชอบหรอ อุตส่าห์เอาหนังตลกให้ดูนะเนี่ย” 

ชางกยุนพูดแหย่

“อ้วนใจร้ายจริง ๆ ด้วย”

“ทำตัวเป็นเด็ก ๆ ไปได้น่าพี่ ผมไปละเดี๋ยวมันจะดึก อย่าลืมล็อคบ้านดี ๆ นะ” 

ชางกยุนแกะมือของจูฮอนออกจากเอวก็จะหมุนตัวหลบออกมาและเดินตรงไปที่โต๊ะเพื่อหยิบกระเป๋าเตรียมตัวออกจากบ้าน ร่างสูงทำได้แต่มองตามตาละห้อย

“ถึงบ้านแม่แล้วโทรมาหาพี่ด้วยนะ”

“อื้อ ไปละ” 

ชางกยุนผูกเชือกรองเท้าจนแน่นเรียบร้อยก่อนจะลุกขึ้นยืนเปิดประตูแล้วก้าวออกไป และก่อนจะปิดประตู คนตัวเล็กก็พูดขึ้นมา 

“พี่จูฮอน..........ระวังตัวตลกนะ” 

/ปั้ง/ 

คนตัวเล็กปิดประตูเสียงดังทันที

“ไอ้อ้วนนนนนนนนนนนนนนนน” 

จูฮอนตะโกนไล่หลัง ฮึ่ย ร้ายนักนะเจ้าเด็กอ้วนนี่ หลอกเขาให้ดูหนังผีในคืนวันคริสต์มาสอีฟแบบนี้แล้วก็ทิ้งเขาให้อยู่กับความหลอนคนเดียว ร้าย ชางกยุนเป็นเด็กร้ายกาจ

จูฮอนจัดการเก็บถุงขนมและเศษป๊อปคอร์นที่กระจายอยู่ทั่วตรงโซฟาทิ้ง นี่ก็มืดแล้ว เขาควรจะรีบทำความสะอาด อาบน้ำ และรีบเข้านอนก่อนที่ตัวเองจะหลอนตัวตลกไปมากกว่านี้

‘กึก...กึก...กึก...’

‘สะ.......เสียง.....เสียงอะไรวะ ทำไมดังมาจากตรงระเบียง’ 

จูฮอนนึกในใจ เขาอยู่บ้านคนเดียวนี่ แล้วนั่นเสียงอะไร

ร่างสูงค่อย ๆ เดินไปหยิบไม้เบสบอลที่วางอยู่ตรงประตูหน้าก่อนจะค่อย ๆ ย่องไปที่ระเบียงที่มีผ้าม่านสีขาวหนาถูกปิดอยู่

‘กึก...กึก...กึก...’ 

อยู่ดี ๆ ประตูกระจกที่ระเบียงก็สั่นเหมือนมีใครพยายามจะเปิดเข้ามา ทันใดนั้นก็มีแสงไฟส่องมาจากข้างนอก ร่างสูงเห็นเงาที่อยู่เบื้องหลังม่านนั่น มันเป็นเงาของคนรูปล่างเล็ก ๆ แต่บริเวณหัวดูใหญ่ ลักษณะเหมือนผมหยิก ๆ ของตัวตลก ที่สำคัญ เงานั้นมันกำลังถือลูกโป่งอยู่ด้วย!!!!!

“SHIT!!! เพนนีไวซ์!!! อ๊ากกกกกกกกกก” 

ลืมภาพความเป็นโปรดิวเซอร์สุดเท่ของอีจูฮอนไปได้เลย ร่างสูงขว้างไม้เบสบอลไปยังประตูระเบียงก่อนจะตะโกนลั่นและวิ่งหนีเข้าห้องตัวเองล็อคประตูทันที

--------------------------------------------------------

-วันต่อมา-

“อ้าวจูฮอน ทำไมหน้าตาอิดโรยขนาดนั้นวะเนี่ย” 

กอนฮี เพื่อนสนิทที่เป็นโปรดิวเซอร์เช่นเดียวกันเอ่ยปากถามจูฮอนทันที่ที่เขาก้าวเข้ามาในบริษัท

“มึง เมื่อคืนกูเจอเพนนีไวซ์.......” 

จูฮอนตอบกลับด้วยแววตาเหม่อลอย

“เดี๋ยวมึง ใจเย็นก่อน มึงต้องสติ เพนนีไวซ์อะไรของมึง“

“เพนนีไวซ์อะสัส ตัวตลกใน IT อะ เชี่ยยยย มันตามมาหลอกกู” 

จูฮอนพูดพลางเขย่าไหล่เพื่อนรักเต็มแรง

“โว้ย ไอ้ปัญญาอ่อน มึงโดนตัวไหนมาเมื่อคืนทำไมหลอนแบบนี้” 

กอนฮีผลักจูฮอนออก

“โดนห่าไรล่ะ เมื่อคืนกูดู IT กับชางกยุน พอดูจบน้องมันทิ้งกูให้นอนคนเดียว มันหนีไปหาแม่มัน ฮือออออออ” 

จูฮอนบ่นรัว ๆ

“มึงนี่หลอนไปเองตลอด แค่หนังปะ มึงอะคิดมาก”

“ไม่มึง กูเห็นจริง ๆ นะ มันเขย่าประตูระเบียง.......ด้วย..........” 

ท้ายเสียงประโยคของจูฮอนถูกกลืนเข้าไปเมื่ออยู่ดี ๆ เขาก็เห็นลูกโป่งสีแดงค่อย ๆ โผล่ขึ้นมาจากหลังของกอนฮี

“มะ...มึง....ข้างหลัง.......” 

จูฮอนพูดด้วยเสียงสั่น ๆ พร้อมกับชี้นิ้วไปยังหลังกอนฮี

“อะไรวะ” 

กอนฮีหันไปมองทันที แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากความว่างเปล่าและแสตนดี้รูปผู้บริหารของค่ายที่ตั้งอยู่หน้าห้องอัด และอยู่ติดกับหลังของกอนฮี

“มึงตกใจแสตนดี้ท่านประธานหรอวะ”

“ไม่ มึงไม่เห็นจริง ๆ หรอ ลูกโป่งสีแดงเนี่ย”

“ลูกโป่งอะไรของมึง”

“ก็เนี่ยยยยยย” 

จูฮอนชี้ไปข้างหลังของกอนฮีเหมือนเดิม แต่คราวนี้เขาต้องช็อคกว่าเดิมเพราะเขาเริ่มเห็นไรผมฟูฟ่องสีน้ำตาลแดงค่อย ๆ โผล่ขึ้นมาจากด้านหลังของกอนฮี

“อ๊ากกกกกกกกกกกกก” 

ร่างสูงตะโกนสุดเสียงก่อนจะหันหลังวิ่งหนีกลับไปทางเดิมด้วยความเร็วประหนึ่งนักกีฬาวิ่ง 4x100

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” 

“คึ ๆ ๆ ๆ” 

ทันทีที่จูฮอนวิ่งไปจนลับสายตากอนฮีก็หัวเราะขึ้นมาด้วยความสะใจพร้อม ๆ กับร่างเล็กร่างหนึ่งที่เดินออกมาหลังจากที่หลบอยู่หลังสแตนของผู้บริหาร

“ชางกยุน เห็นหน้ามันปะ แม่งโคตรตลกเลย ฮ่า ๆ ๆ ๆ” 

กอนฮีหันไปขำกับน้องชายตัวแสบ

“เห็นปะผมบอกแล้ว พี่จูฮอนต้องกลัวแน่นอน” 

ชางกยุนขำไปพร้อมกับกอนฮีพลางยกหน้ากากตัวตลกเพนนีไวซ์กับลูกโป่งสีแดงขึ้นมาแกว่งไปมา

“แต่มันดูกลัวมากเลยนะ แกล้งแบบนี้จะดีหรอ นี่คริสต์มาสนะไม่ใช่ฮาโลวีน“

“ก็ตอนฮาโลวีนพี่เขาแกล้งผมก่อน ไม่รู้แหละ ผมจะเอาคืน” 

คนตัวเล็กพูดคาดโทษคนตาตี่ที่วิ่งออกไปเมื่อกี้

“งั้นผมกลับห้องก่อนนะพี่กอนฮี ต้องกลับไปแต่งต้นคริสต์มาสก่อน”

“เออ ๆ กลับดี ๆ แล้วก็อย่าไปแกล้งมันเยอะไอ้จูฮอนอะ มันขี้กลัว”

“น่าพี่ นิด ๆ หน่อย ๆ ไปละ” 

คนตัวเล็กโบกมือลากอนฮีก่อนจะรีบตรงดิ่งกลับไปที่บ้าน

จริง ๆ แผนนี้เขาคิดจะเอาคืนจูฮอนมาตั้งหลายทีแล้วแต่ไม่ได้โอกาสเหมาะ ๆ สักที ก็ตอนฮาโลวีนที่ผ่านมา จูฮอนมาแกล้งหลอกผีใส่เขาตอนเขากำลังเคลิ้ม ๆ หลับ มาแกล้งดึงผ้าห่มแล้วก็ดึงขาตอนดึก ๆ เป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้น ครั้งนี้เขาเลยเอาคืนซะเลย ที่บอกว่าไปนอนบ้านแม่นั่นจริง ๆ ก็ไม่ได้ไปหรอก แค่ต้องการให้จูฮอนอยู่คนเดียวก็เลยบอกไปแบบนั้นและแอบไปเข้าห้องข้าง ๆ ใส่หน้ากากตัวตลกแล้วปีนมาที่ระเบียงเองต่างหาก ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจูฮอนจะกลัวขนาดนี้ รู้สึกผิดอยู่นะแต่ก็รู้สึกสะใจดี หึหึหึ

--------------------------------------------------------

เวลาผ่านไปจนเกือบหกโมงเย็น จูฮอนทำเพลงจนเพลิน หันไปมองนาฬิกาอีกทีนี่ก็จวนจะค่ำอยู่แล้ว ร่างสูงรีบเก็บของและเตรียมตัวกลับบ้านเพื่อไปหาเจ้าอ้วนที่แกล้งเขาตั้งแต่เมื่อวานและวันนี้ก็ยังไม่ได้คุยกันเลย โทรไปก็ไม่รับอีก สงสัยคงแต่งห้องแต่งต้นคริสต์มาสจนเพลินแหละมั้ง

จูฮอนกระวนกระวายรีบเก็บของ จริง ๆ ก็ไม่ได้รีบ แต่วันนี้ทั้งวันเขาหลอนอยู่แต่กับไอ้ตัวตลกเพนนีไวซ์เนี่ย เดี๋ยวเถอะ กลับไปจะลงโทษไอ้อ้วนที่บ้านให้เข็ด มาแกล้งให้ดูหนังผีแล้วทิ้งเขาไว้คนเดียวจนหลอนแบบนี้

ร่างสูงรีบบึ่งรถตรงกลับบ้านทันที เมื่อขับมาถึงแล้วก็ต้องพบว่าที่บ้านนั้นเงียบผิดปกติ เงียบจนน่าตกใจ

“ชางกยุน........” 

จูฮอนตะโกนทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในบ้าน ทั้งบ้านมืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากไฟประดับต้นคริสต์มาสที่ตั้งอยู่กลางห้องนั่งเล่นเล็ดลอดออกมาเท่านั้น

ร่างสูงเอื้อมมือไปกดเปิดสวิตช์ไฟ แต่กดเท่าไหร่ก็ไม่ติด เอาล่ะสิ นี่ยังหลอนไม่พออีกใช่ไหม จูฮอนหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาจากกระเป๋าแล้วกดเปิดไฟฉาย เขาสังเกตเห็นเทียนหอมถูกจุดวางเรียงเป็นทางอยู่บนพื้นตรงเข้าไปยังห้องนั่งเล่น ร่างสูงเดินตามเทียนไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

เทียนนั่นพาจูฮอนเข้าไปยังโซฟาในห้องนั่งเล่น ร่างสูงเดินตามมาและนั่งลงบนโซฟาก่อนจะเห็นการ์ดใบเล็ก ๆ วางอยู่บนโต๊ะข้างหน้าโซฟา

'มาลอยไปด้วยกันมั้ย?' 

ข้อความบนการ์ดว่าไว้อย่างนั้น.........ชิบหาย ไม่ตลกละ นี่เขาจะหลอนเกินไปรึเปล่า

“หมับ!” ในขณะที่จูฮอนกำลังอ่านข้อความบนการ์ดนั้นก็มีมือ ๆ หนึ่งเข้ามาจับไหล่เขาจากทางด้านหลัง ร่างสูงเหงื่อแตกพลั่กก่อนจะค่อย ๆ หันไปมอง ทันทีที่หางตาเห็นไรผมสีน้ำตาลแดง ตาตี่ ๆ นั่นก็เบิกกว้างขึ้นมาทันที

“เหี้ย!!!!”

'พลั่ก!' 

'ตุ้บ!' 

“โอ๊ยเจ็บบบบบบบ”

เสียงวุ่นวายดังขึ้นเมื่อจูฮอนตกใจจนอุทานออกมาเสียงดังและเหวี่ยงหมัดเข้าไปยังตัวอะไรก็ตามที่จับไหล่เขาอยู่จนมันล้มลงไปนอนกับพื้นแล้วร้องเจ็บดังลั่น........แต่เดี๋ยวนะ......เสียงร้องนั่นทำไมคุ้น ๆ

“โอยยยยย” 

ร่างเล็กปริศนาที่นอนกองอยู่ที่พื้นค่อย ๆ ลุกขึ้นมานั่งก่อนจะถอดหน้ากากตัวตลกออก.......ชางกยุนนั่นเอง

“อ้าวเฮ้ย ชางกยุน เป็นไรมั้ยเนี่ย ขอโทษ ๆ” 

ทันทีที่เห็นว่าเป็นเจ้าอ้วนของเขา จูฮอนก็รีบถลาเข้าไปประคองทันที

“ต่อยมาได้นะพี่ แม่ง ดีนะหลบทัน” 

ชางกยุนยื่นมือไปให้จูฮอนก่อนที่ร่างสูงจะค่อย ๆ ดึงให้คนตัวเล็กลุกขึ้น ดีนะว่าหมัดของจูฮอนไม่โดนชางกยุนเลยสักนิด แต่ที่ร้องเสียงหลงแบบนั้นก็เพราะว่าหลบหมัดของคนเป็นพี่จนสะดุดขาตัวเองล้มนี่แหละ

จูฮอนพาชางกยุนมานั่งที่โซฟาก่อนจะค่อย ๆ ปัดผมหน้าม้าที่ลงมาปรกหน้าปรกตัวของคนตัวเล็กออกก่อนจะยิ้มให้

“ยิ้มไรของพี่ ทำผมเจ็บตัวแล้วจะมายิ้มแบบนี้หรอ”

“จะเซอร์ไพรซ์พี่หรอ” 

จูฮอนถาม

“ไม่ต้องมาทำเป็นโรแมนติก ผมไม่ได้จะทำให้โรแมนติกเลย ผมจะแกล้งพี่ จะเอาคืนตอนพี่หลอกผมเมื่อฮาโลวีนที่ผ่านมาต่างหาก” 

ชางกยุนพูดจบก็ทำหน้ายู่พร้อมกับแลบลิ้นใส่จูฮอน ร่างสูงยิ้มด้วยความเอ็นดูก่อนจะดึงแก้มคนตรงหน้าไปมา

“แกล้งพี่แรงนะอ้วนเดี๋ยวนี้อะ แบบนี้ต้องโดนลงโทษนะ” 

ร่างสูงทำสีหน้ากรุ้มกริ่มก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้ ๆ ร่างเล็ก จูฮอนค่อย ๆ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของร่างเล็กเรื่อย ๆ ชางกยุนพยายามเอนตัวหนี กำลังจะขยับตัวแต่ก็โดนจูฮอนล็อคเอวเอาไว้ก่อน ทำให้ร่างเล็กทรงตัวไว้ไม่อยู่กลายเป็นล้มตัวลงนอนราบไปกับโซฟาเสียดื้อ ๆ

“หมดทางหนีแล้วนะเด็กดื้อ” 

ร่างสูงกระซิบข้างหูของคนที่อยู่ใต้ร่างก่อนจะเลื่อนมาประกบปากของตัวเองกับร่างบาง

“อื้อ” 

เสียงของชางกยุนถูกกลืนหายเข้าไปในขณะที่กำลังจะร้องประท้วงการลงโทษของคนที่อยู่เบื้องบน

ร่างสูงผละออกจากปากของคนใต้ร่างหลังจากที่จูบกันเป็นรอบที่ห้าได้ คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีมาเล็กน้อยก่อนที่จูฮอนจะโน้มตัวลงไปจูบอีกรอบและค่อย ๆ เคลื่อนลงมาบริเวณต้นคอขาว มือทั้งสองข้างของร่างสูงก็วุ่นวายอยู่แต่กับหน้าท้องและอกของคนตัวเล็กไม่หยุด

“อ๊ะ……พี่…….” 

คนตัวเล็กครองออกมาด้วยความวูบไหว สัมผัสของคนตรงหน้าทำให้อารมณ์ของเขาพลุ่งพล่านจนไม่อาจหยุดได้

ไม่รู้ว่าทั้งคู่จูบกันอยู่นานแค่ไหน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนเสื้อผ้าอาภรณ์ของคนทั้งคู่ไม่อยู่แล้วนั่นแหละ มือข้างหนึ่งของจูฮอนวุ่นวายอยู่กับส่วนอ่อนไหวของชางกยุน ร่างสูงขยับมือขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ คนใต้ร่างของบิดตัวรับสัมผัสนั้นอย่างช่วยไม่ได้

“พี่จูฮอน......อ๊ะ......ขอ.....จูบ.......อื้อ” 

ชางกยุนหอบหายใจถี่และยกมือขึ้นไปโน้มคอของจูฮอนให้ก้มลงมารับจูบอันแสนหวานจากเขา จูฮอนก็จูบร่างเล็กอย่างว่าง่ายก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเจลหล่อลื่นและถุงยางที่อยู่ในลิ้นชักบนโต๊ะวางของข้างโซฟานั้น

“อย่าเกร็งนะชางกยุน” 

ร่างสูงค่อย ๆ บีบเจลหล่อลื่นลงที่นิ้วของตัวเองก่อนจะเลื่อนมือไปยังช่องทางเล็กของคนตัวเล็ก

“อ๊ะ…..พี่.......ผมเจ็บ.....” 

ชางกยุนร้องเสียงหลงเมื่อคนตัวสูงส่งนิ้วเข้าไปยังช่องทางของเขา

“อย่าเกร็งสิเด็กดีของพี่” 

จูฮอนพูดก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบเพื่อทำให้คนตัวเล็กผ่อนหลาย ร่างสูงขยับนิ้วเป็นจังหวะเมื่อตอนนี้คนใต้ร่างดูเหมือนจะผ่อนคลายขึ้นแล้ว

“พี่ขอเข้าไปนะครับเด็กดี” 

ร่างสูงกระซิบที่ข้างหูของคนตัวเล็กหลังจากที่คนตัวเล็กเริ่มชินกับนิ้วของเขาแล้ว
“อือ” ชางกยุนตอบรับ จูฮอนแยกขาร่างเล็กออกก่อนจะค่อย ๆ สอดใส่แกนกายของตัวเองเข้าไปยังช่องทางสีหวานของคนตัวเล็ก

“อ่าาา.....” 

ร่างสูงส่งเสียงทุ้มต่ำในลำคอออกมาเมื่อแกนกายของตัวเองเข้าไปเจอกับความคับแน่นของคนตัวเล็กเหงื่อเม็ดเล็กซึมอยู่ทั่วขมับของร่างสูงไปหมด

“ชางกยุน ช่วยพี่หน่อยนะ ขอเข้าไปหน่อย” 

ร่างสูงพูดก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบคนใต้ร่างอีกที คนตัวเล็กจูบตอบอย่างว่าง่าย จูฮอนใช้มือของเขาเข้าครอบครองส่วนอ่อนไหวของชางกยุนก่อนจะขยับมือขึ้นลงตามจังหวะจนอารมณ์ของคนตัวเล็กพุ่งพล่าน นั่นเลยทำให้จูฮอนสามารถเข้าไปในตัวชางกยุนได้ง่ายขึ้น ร่างสูงขยับกายขึ้นลงตามแรงปรารถนาที่กำลังก่อตัวขึ้นในร่างกาย

“อะ….อ๊ะ…..อึก.....พี่...จูฮอน.....อ๊ะ” 

ร่างเล็กส่งเสียงน่าอายออกมาอย่างไม่เป็นศัพท์ นั่นยิ่งทำให้คนบนร่างแทบคลั่ง

“จูบ….จะ….จูบผมหน่อย...พะ...พี่จูฮอน....อ๊ะ” 

สารภาพตามตรงว่าจูฮอนจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ทำไมเจ้าอ้วนของเขาถึงได้ทำให้เขาคลั่งได้ขนาดนี้กันนะ ร่างสูงไปรอช้ารีบลงไปมอบสัมผัสแสนหวานให้กับคนใต้ร่างทันทีพร้อม ๆ กับที่ส่วนล่างของเขายังขยับขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ และยิ่งเริ่มเร่งจังหวะขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อทั้งคู่เริ่มเข้าใกล้ฝั่งฝันกันเต็มที

“อ๊าาาา” 

“อืมมมมม” 

ทั้งคู่ส่งเสียงออกมาพร้อมกันหลังจากที่ได้ขึ้นไปยังสรวงสวรรค์ด้วยกัน ร่างสูงที่คร่อมอยู่บ้านบนค่อย ๆ โน้มตัวลงมานอนข้าง ๆ คนตัวเล็กกอดจะกอดเอวเอาไว้แล้วจูบไปที่หัวไหล่มน

“จำไว้นะว่าคราวหลังอย่าแกล้งพี่อีก ไม่งั้นพี่ไม่ทำโทษแค่นี้แน่” 

จูฮอนกระซิบข้างหูชางกยุน คนตัวเล็กหันหน้ามาและเอาหัวกลมโขกเบา ๆ กับหน้าผากของร่างสูง

“คนฉวยโอกะ.....อื้อออ” 

พูดยังไม่ทันจบประโยค เสียงของคนตัวเล็กก็โดนกลืนหายไปด้วยปากของอีกฝ่ายอีกแล้ว

“นอนตรงนี้มันหนาว เข้าห้องกันดีกว่า” 

ร่างสูงพูดด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่มก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาจากโซฟา

“ไม่เอาแล้วพี่ ผมเหนื่อย”

“อ้วนไม่เอาแต่พี่จะเอาอะ” 

พูดจบร่างสูงที่กำลังอุ้มคนตัวเล็กอยู่ก็รีบเดินเข้าห้องไปทันที

สงสัยว่าคืนนี้เจ้าอ้วนคงจะโดนลงโทษทั้งคืนแน่นอน ซานต้าจ๋า บ้ายบายนะ คืนนี้คงไม่ได้อยู่รอรับของขวัญแล้วล่ะ...............