ทุกคนรู้ดีว่าในเมือง S คำว่า ‘ไร้หัวใจ’ จะหมายถึงคนอื่นไปไม่ได้

นอกจากท่านสี่แห่งตระกูลเฉียว

ไม่มีใครกล้าเรียกชื่อเขา แม้แต่ตัวเขาก็แทบจะลืมชื่อตัวเองไปแล้ว

เขาอยู่มาจนขนาดนี้ สามารถอ่านทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่ง

เว้นแต่เพียงน้องชายต่างมารดาเพียงคนเดียวเท่านั้น

เพื่อแลกกับสายตาของเฉียวเช่อ เขายินดีสละทุกอย่างเท่าที่จะให้ได้

แม้แต่ต้วนเหิง...คนสนิทที่อยู่เคียงข้างเขามาสิบปี

ดาวเด่นที่เขาเลี้ยงดูมา หนึ่งในสัตว์เลี้ยงของเขา

ก็จัดอยู่ใน ‘ของขวัญ’ ดังกล่าวเช่นกัน

ชายหนุ่มภักดีต่อเขาไม่ต่างอะไรกับสุนัขตัวใหญ่

ความรักอันบ้าคลั่งร้อนแรงที่ได้รับทำให้เขา

สำลักความสุขเสียจนแยกแยะข้อเท็จจริงไม่ออก

และกระตุ้นเตือนความรู้สึกที่เขาควรจะลืมเลือนไปนานแล้วให้กลับมาอีกครั้ง

เขาไม่อาจปฏิเสธได้...

มนุษย์เราจำเป็นต้องสร้างภาพลวงขึ้นมาปลอบประโลมหัวใจ

เรื่องนี้เก่ามาก คือ เรียกว่าดองระดับเค็มปี๋ ดองระดับหลายปี จริงๆหนังสือส่วนมากที่เรามีอยู่ตอนนี้ก็ดองในระดับเป็นปีๆกันทั้งนั้น เหมือนกับว่าไม่อ่านทันทีที่ได้มาในมือแล้วพอเวลาผ่านไปก็จะรู้สึกไม่ค่อยอยากอ่านเท่าไหร่ จนเมื่ออยู่ๆเกิดคิดว่า เอามาอ่านสักหน่อย เวลาก็ผ่านไปหลายปีแล้วล่ะค่ะ

สารภาพจากใจจริงอีกอย่างว่า เคยเห็นรีวิวมาแล้วว่าเรื่องนี้ดราม่ามาก ระดับตับแตก เราก็เลยไม่ค่อยอยากแตะเท่าไหร่ เวลาส่วนมากของชีวิตชอบอ่านอะไรสบายๆน่ะค่ะ แต่จริงๆก็เป็นคนชอบดราม่านะ หลังจากอ่านเรื่องนี้จบก็รู้สึกหลากหลายมาก แต่ถ้าให้พูดตรงๆรู้สึกว่า ก็ดราม่านะ ในส่วนของพลอต แต่ก็ยังคิดว่าจบค่อนข้างแฮปปี้มาก บวกกับตัวนายเอกเอง ท่านสี่ (กริ๊ดท่านสี่มากค่ะ) เป็นคนเข้มแข็งมากๆ ยกได้วางได้ปลงตกสุดๆ เลยทำให้รู้สึกว่าเนื้อเรื่องไม่ได้ฟูมฟายขนาดนั้น ทั้งที่จริงๆแล้วมีดราม่าระดับหนักหน่วงเยอะเลย

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เล่าเรื่องย่อแล้วรู้สึกว่ายากจัง เราได้เล่าให้เพื่อนฟังไปหนึ่งรอบ พอเล่าออกมากับปากแล้วก็รู้สึกว่า ความสัมพันธ์คนในเรื่องนี้ช่างซับซ้อนจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นต้วนเหิงที่รักท่านสี่มาก จนยอมร่วมมือกับท่านห้าเพื่อล้มท่านสี่ เอาจริงๆจุดนี้เราก็ไม่เข้าใจต้วนเหิงแล้ว รู้สึกว่าค่อนข้างโง่ (...) ที่ทำแบบนั้น จนต้นจนจบ คนที่เราไม่ค่อยจะประทับใจเท่าไหร่ก็คือตัวต้วนเหิงกับเพื่อนสนิทคุณซือนี่แหละ 

แต่จริงๆทุกตัวละครในเรื่องก็มีความเซอร์เรียลหน่อยๆ อยู่นะ

ส่วนคนที่เราประทับใจที่สุด แน่นอนยกให้ท่านสี่ค่ะ ชอบมาก ควีนมาก ขอกราบเท้าท่านสี่ 5555555 เราชอบบุคลิกของท่านสี่มากๆ รู้สึกว่าเป็นคนที่ชีวิตขึ้นสุดลงสุด โดนทรยศจากคนใกล้ตัว แต่ก็เป็นคนเด็ดขาด ตัดได้อย่างรวดเร็ว เด็ดขาดกับตัวเองยิ่งกว่าอีก

อีกคนที่เราชอบคือท่านห้า คือรู้สึกว่าตัวละคนนี้ออกแบบมาได้ค่อนข้างสมเหตุสมผลในตัวเอง คือหมายถึงว่าการกระทำของท่านห้า เรารู้สึกว่าสมกับตัวละครดีแล้ว รวมถึงเรื่องในตอนพิเศษด้วย เราคิดเป็นอย่างแรกๆเลยว่า จริงๆท่านห้าก็ต้องมีความรู้สึกรักกับท่านสี่เหมือนกัน (แล้วเผลอๆความรู้สึกที่ท่านห้ามีต่อต้วนเหิง มันอาจจะเป็นความหึงหวงท่านสี่ที่แสดงออกไม่ถูกก็ได้) ยังไงทั้งสองคนก็เคยคบหากันในวัยเด็กนี่นา จนถึงตอนนี้ก็ยังรักอยู่ แต่เป็นความรักแบบพังๆจากบุคลิกพังๆและการกระทำของท่านสี่เองด้วย 

ไดนามิกตัวละครที่เราชอบมากที่สุดคือท่านสี่กับไป๋ชิวสือ เราถึงกับเห็นด้วยกับท่านสี่เลย ตอนที่ท่านสี่รู้สึกว่าอยู่กับไป๋ชิวสือตลอดไปก็ได้ ชอบความรักความพึ่งพากันที่ทั้งสองคนมีให้กันมาก คือท่านสี่มาเจอไป๋ชิวสือตอนที่ไม่มีอะไรต้องมากังวล ไม่ต้องมาห่วงหน้าพะวงหลังว่าจะถูกคนนั้นคนนี้ทรยศหักหลัง ไม่ต้องมาคิดว่าคนนี้ทำดีกับเราเพราะเงินใช่มั้ย คือเราชอบที่มันเป็นครั้งแรกในชีวิตของท่านสี่ที่มีคนมาพึ่งพามาเกาะติดด้วยด้วยใจที่บริสุทธิ์มากๆ 

อ่านมาถึงตรงนี้คงจะคิดกันแล้วว่าเราไม่ชอบพระเอกใช่มั้ย ก็ใช่นะคะ เราไม่ค่อยชอบพระเอก เราชอบเมะหมาโกลเด้นอายุน้อยกว่าแบบพระเอกนะปกติแล้วน่ะ แต่ว่าต้วนเหิงเป็นเมะหมาอายุน้อยกว่าที่ไม่เชื่องอะ 55555555555 คือเป็นเมะหมาโกลเด้นปลอมๆ จริงๆเป็นหมาป่าสินะ แล้วก็ตัดสินใจโง่ๆหลายเรื่องทำให้เราอดรู้สึกไม่ได้ว่า มีส่วนมากๆที่ทำให้ท่านสี่ตกอยู่ในที่นั่งลำบากแบบนั้น แถมตอนกลับมาเจอกันก็ยังทำตัวเป็นจำไม่ได้อีก รู้สึกว่าเนื้อเรื่องช่วงหลังเป็นแบบ push and pull ที่ยืดเยื้อไปหน่อย

จริงๆเราอาจจะแค่ชอบท่านสี่มากเกินไปน่ะค่ะ (ฮา)

รีวิวยาวเลยเรื่องนี้ ก็สรุปคือถ้าจะให้พูดก็คิดว่าจะเป็นเรื่องที่เราอ่านรวดเดียวแบบไม่ได้วางเลยแต่เราคงไม่ได้อ่านซ้ำ พลอตค่อนข้างน้ำเน่าเห็นเงาจันทร์อยู่ (ซึ่งแบบในหลายๆโอกาส เราก็ชอบอะไรแบบนี้) มีฉากนอนคอนเยอะจนชวนเวทนา แล้วก็คิดว่ามี NC เยอะมาก เยอะเกินไปสำหรับเรา เราไม่ได้อ่านไม่ได้นะ อ่านได้หมด แต่ว่ารู้สึกว่าเรื่องนี้ในบางจังหวะมันเยอะจนเฝือเลยอะ แบบพลิกหน้าถัดไปก็เอนซี ตัดฉากมาเป็นเอนซีอีกซีนนึง ตัดฉากอีกครั้งเป็นเอนซีอีก 

แต่ก็เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีเรื่องอยากพูดเยอะดี แล้วก็ชอบท่านสี่มากๆนั่นแหละ 555555

ปกเป็นปกของเหอเหออู้ หรือ ENO ที่เราชอบมากกก เวลาเห็นคนนี้วาดปกจะรู้สึกว่าแบบ ฮื่ออ อยากจะเก็บจังเลยนะ

ปล.อายุสามสิบน่ะ มันไม่ได้แก่ขนาดนั้นสักหน่อย! ตัดพ้อความแก่ให้มันน้อยหน่อยได้ไหมคะท่านสี่ จะมามีชีวิตอยู่จนถึงปูนนี้อะไรกันเล่า! ในฐานะคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ฮือ เวลาอ่านแล้วมันก็เจ็บนะคะ TT^TT