การวางแผนระยะยาวนั้นเป็นเรื่องดี เพราะ 'แผนระยะยาว' ทำให้เธอรู้ว่า ตอนนี้ เธอกำลังทำอะไรและตระหนักอยู่เสมอว่า ชีวิตมีทางให้ไปต่อ กล่าวง่ายๆก็คือ ชีวิตมีความหวังกระมัง.

ระยะเริ่มต้น ในการเดินทางอันยาวนานนั้น เป็นเรื่องที่ยากที่สุด 

ปีแรกของเส้นทางนี้ เป็นช่วงที่เรายังใหม่กับทุกสิ่ง แม้แต่มาตรฐานบัญชีที่เราควรจะคุ้นเคยที่สุด 

และยังเป็นเวลาที่ตัวแปรมากมายจะประเดประดังเข้ามาราวกับผีซ้ำดำ้พลอย

เมื่อเข้าเดือนที่ 3 ความคิดว่า 'จะเดินทางบนเส้นทางนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน' ก็แวบเข้ามาในหัว

น่าจะเป็นเพราะ ความเหนื่อยสะสม ผสมกับ ความเครียดที่มาพร้อมไตรมาสที่ 3 อันแสนบีบคั้น

ถึงเวลาที่จะมองเส้นทางนี้ให้สั้นลงแล้วหรือยังนะ? ฉันบอกกับตัวเองในสุดสัปดาห์สุดท้ายของไตรมาส.

บางครั้ง การมองให้สั้นลงก็ช่วยเยียวยาจิตใจได้ดีกว่าที่คิด

พอคิดได้ว่า ครบหนึ่งปีแล้ว ค่อยมาตัดสินใจกันต่อไปนะ

ในสมองที่กำลังมีเส้นขยุกขยุยสีดำพันกันยุ่งเหยิง ก็เหมือนจะได้รับพลังเข้าไป

แม้เส้นเหล่านั้นจะไม่ได้หายไป แต่มันก็เริ่มคลายออกจากกัน

อย่างไรก็ตาม เมื่อคิดถึงว่า จะลาออกในอีก 10 เดือนข้างหน้า

ความรู้สึกไม่แน่นอนและความไม่มั่นใจในตัวเองก็เริ่มแทรกซึมเข้ามาอย่างช้าๆ

ทำไมกันนะ? ทำไมกัน?

หรือ ฉันโหดร้ายกับตัวเองมากเกินไปหน่อย?

ไม่เป็นไรนะ.

ถ้ารู้สึกไม่ไหว ก็พักหายใจสักหน่อย

การใช้เวลาอย่างไม่เกิดประโยชน์บ้างไม่ใช่ความผิดเสียหน่อย

ปล. ฉันโชคดีเสียจริง ที่ห้อมล้อมด้วยผู้คนที่เข้าอกเข้าใจกันมากมายขนาดนี้ 

หากขาดผู้คนเหล่านี้ไป ฉันคงจะอยู่ในสภาพ(จิตใจ)ที่ย่ำแย่กว่านี้เป็นแน่

รัก,

ตัวฉันเองในวันที่ยังไม่ครบสามเดือนดี