ชมงานศิลป์จนสาแก่ใจแล้ว  เสียเงินกับของที่ระลึกแล้ว  ท้องก็เริ่มร้องขึ้นมานิดนึง

เราเดินออกมาผ่านโซนของ San-X ที่ตั้งป้าย Rilakkuma เอาไว้ใหญ่โต  อยากเข้าไปเดินเล่นเหมือนกัน   เผื่อจะได้ของติดไม้ติดมือมา  แต่ดูจากปริมาณคนแล้วคิดว่า...  ไม่เป็นไร  เราเสียสละก็ได้

มองซ้าย  มองขวา  หาร้านอาหาร  หรือร้านกาแฟก็ได้  หันไปเจอร้านนึง  คนแน่นเชียว  ดูแล้วไม่น่าจะมีที่ให้เรา  เลยเดินต่อไปอีกนิด  สะดุดตากับหน้าร้านสีเหลือง  พอเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ เป็นร้านนมถั่วเหลือง  มีสองหนุ่มกำลังยืนคุยกันอย่างตั้งอกตั้งใจ  เห็นเด็กน้อยกำลังกินซอฟต์ครีมอย่างเอร็ดอร่อย  เลยตัดสินใจเดินไปต่อแถวบ้าง อย่างน้อยนมถั่วเหลืองก็น่าจะให้โปรตีนอิ่มสบายท้อง

ขวดใหญ่เบิ้มเลย  ราคา 50 บาท  ไม่แพงเท่าไหร่  ระหว่างยืนรอ  สองหนุ่มนั่นก็ยกซดจนหมดขวดแล้วสั่งซอฟต์ครีมต่อ  ถึงตอนนั้นจิตใจก็เริ่มไหวหวั่น  หรือเราจะกินซอฟต์ครีมดีวะ

และสุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้แก่...

เรามองเข้าไปในร้านมีโต๊ะอยู่ 2 โต๊ะ  เลยนั่งกินให้เป็นเรื่องเป็นราวดีกว่า  ซอฟต์ครีมนมถั่วเหลืองอร่อยมากกกก ไม่เลี่ยนเลย  และหลังจากเราซื้อเสร็จคนก็มาจากไหนไม่รู้เยอะแยะมากมาย  ยืนต่อแถวหน้าร้านกันเต็มไปหมด

ระหว่างที่นั่งกินอย่างเอร็ดอร่อยก็เห็นสองพ่อลูกที่ต่อแถวหลังจากเราเดินเข้ามานั่ง  เราโบกมือทักทายเด็กน้อย  คุณพ่อก็พูดกับน้องเป็นภาษาจีนประมาณว่า ให้พูดว่า Hello แล้วน้องก็พูดตาม  น่ารักมาก

พอไอติมหายไปจากมือแล้ว  เราก็เดินไปด้านหน้า  วันนี้คึกคักมาก  มีเตนท์ตั้งเต็มไปหมด  ร้านค้าส่วนใหญ่ขายของกระจุกกระจิก  ด้านหน้ามี pop up store ของคานาเฮซังด้วย  แถวยาวมาก  เอาเป็นว่าตั้งแต่เห็นคนต่อแถวในบริเวณนี้มา  แถวของคานาเฮซังนี่ยาวสุด  เลยเดินมายืนถ่ายรูปด้านหน้าเป็นที่ระลึกก็พอ

พอคิดว่าไม่รู้จะทำอะไรต่อดี  ก็เลยคิดว่ากลับไปตั้งหลักที่สถานี MRT ก่อนดีกว่า  ตอนแรกตั้งใจว่าจะเดินไปทางสถานี Zhongxiao Fuxing แต่เปลี่ยนใจเดินไปทางสถานี Shandao Temple ด้วยเหตุผลที่ว่ายังไม่เคยเดินไปทางนั้นเลย

พอเลยออกมาจากบริเวณของ Huashan 1914 Creative Park ก็กลับเข้าสู่โหมดเวิ้งว้างอีกครั้ง

พอมาถึงสถานีก็ใช้วิธีเดิม  กดดูกูเกิลแมพว่าตอนนี้เราอยู่ใกล้อะไรบ้าง  เพราะก่อนเดินทางเราแพลนเอาไว้ในสมุดและมาร์คตำแหน่งเอาไว้ในกูเกิลแมพด้วย  เพราะฉะนั้นบนแผนที่ไทเปของเราจะมีดาวอยู่หลายจุดมาก  เราสะดุดตา Lomography ที่เรามาร์คตำแหน่งเอาไว้มาก ๆ  และนึกขึ้นได้ว่าร้านนี้เป็น 1 ในร้านที่ขายฟิล์มและมีบริการรับล้าง-สแกนฟิล์มด้วย  ไหน ๆ ก็ไม่รู้จะทำอะไรดีแล้วก็แวะไปดูสักหน่อยก็ได้  เราเลยตัดสินใจนั่ง MRT ย้อนไปสถานี  Zhongxiao Dunhua  ซึ่งถ้าตอนแรกเราเลือกเดินไปทางสถานี Zhongxiao Fuxing ก็จะไม่ย้อนไปย้อนมาแบบนี้...

พูดถึงสถานี Zhongxiao Dunhua เราเคยมาย่านนี้เมื่อปี 2016 เพราะตอนนั้นมากินเนื้อย่างหลังจากโซซัดโซเซกันมาจากเขาช้าง  และมาอีกครั้งในวันสุดท้ายเพราะมาร้านหนังสือ Eslite Dunnan Store ซึ่งเป็นสาขาใหญ่ที่สุด(เท่าที่จำได้)

Zhongxiao Dunhua เป็นแหล่งช้อปปิ้ง  ซึ่งในตอนที่เลือกไปกินเนื้อย่างที่นั่นก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับที่นั่นเลย  นอกจากคำว่าหิวมาก  ถ้าออกจากสถานีโดยใช้ประตู 1 หรือฝั่งเดียวกันจะพบกับแหล่งช้อปปิ้ง  ร้านค้าเก๋ ๆ  เสื้อผ้าสวย ๆ  ร้านรองเท้าแบรนด์ดัง  บอกไม่ถูกว่าจะเทียบกับย่านไหนในเมืองไทย  แต่เรานึกไปถึงกังนัมในเกาหลี  แต่อาจจะไม่หรูหราเท่านั้นล่ะมั้ง  และถ้าออกไปทางประตู 9 หรือข้ามถนน Dunhua South ไปจะเจอกับร้านอาหารเยอะแยะมากมาย  และเป็นสไตล์ร้านที่เปิดกลางคืน  ร้านปิ้งย่าง  ร้านเหล้า  ละลานตาเต็มไปหมด

แต่ในวันนี้เราเลือกออกฝั่งประตู 1  เพราะจุดหมายของเราคือร้าน Lomography 

แค่เดินออกมาจากสถานีก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศคึกคัก  หรือนี่จะเป็นอีกแหล่งที่คนมาใช้เวลาในวันหยุดนะ  

มีร้านอาหารสวย ๆ  ราคาสูง ๆ  และร้านเครื่องดื่มดูดีเต็มไปหมด  

อันที่จริงมีร้านกาแฟร้านนึงที่เราลิสต์เอาไว้อยู่ในย่านนี้ด้วย  แต่ตอนนั้นไม่มีอารมณ์จะจิบกาแฟ  เลยเดินเล่นไปก่อน

ร้านนี้ขายอะไรไม่แน่ใจ  น่าจะเป็นผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับความงามล่ะมั้งนะ  สงสัยกลัวร้านตัวเองจะหรูหราเกินจนคนไม่กล้าเข้า  เลยตั้งเทสเตอร์เอาไว้หน้าร้านแบบนี้กันเลย

เดินตามกูเกิลแมพมาเรื่อย ๆ ก็เจอแล้ว  จุดหมายของเรา

หน้าร้านสีแดงโดดเด่นขนาดนี้  ต่อให้ไม่ตั้งใจมาก็ต้องแวะเข้าไป  แถมยังเปิดด้วย 555555555

ภายในร้านมีกล้องฟิล์มใหม่ ๆ ขาย  เช่นของ Lomo เอง  มี Diana ที่เคยฮิต ๆ ช่วงหลายปีก่อน  กล้องฟิล์มใช้แล้วทิ้งของ Fuji Kodak และอีกมากมาย  รวมไปถึงมีฟิล์มขายเยอะมาก  มีตั้งแต่ฟิล์มราคาถูกอย่างพวก color plus 200 ไปจนถึงฟิล์มราคาสูงอย่าง Revolog , CINESTILL  และแน่นอนว่าต้องมีฟิล์มของ Lomography ทุกตัว

 

ภายในร้านจะมีพวกตัวอย่างภาพถ่านจากฟิล์มให้ดูด้วย  

และจะเจอคนขายหน้าตากวน ๆ แบบนี้ 

ความตั้งใจเดิมคือกะจะไปดูเฉย ๆ  ไม่ได้คิดจะซื้ออะไร  จนกระทั่งคนขายถามว่าหาฟิล์มตัวไหนอยู่หรือเปล่า  เขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจจะกดดันเรา  แต่คิดว่าไม่น่าจะกลับออกไปมือเปล่าแล้ว  เลยตัดสินใจเอา AGFA VISTA 400 มาม้วนนึง  ซึ่งร้านเขาขายม้วนละ 260 NTD ซึ่งก็ราคาพอ ๆ กับเมืองไทยล่ะ  และนับวันเจ้าฟิล์มตัวนี้ราคาก็สูงขึ้นไปเรื่อย ๆ  เราเลยพูดกับเขาว่ามันหายากแล้วเนอะ  เขาก็ตอบกลับมาว่าใช่ ๆ  เพราะมันเลิกผลิตไปแล้ว  

ระหว่างนั้นเจ้าสองหนุ่มนี่ก็คุยกันเป็นภาษาจีน  และคิดว่าน่าจะพูดกันว่ากล้องที่เราจะภายอยู่น่ะคือรุ่นไหน  ได้ยินว่า Nikon ๆ FM2 ๆ นี่  จนในที่สุดคนสวมหมวกก็ถามเราว่ากล้องรุ่นอะไร  เราก็ตอบไปว่า Nikon FE เขาก็หัวเราะกัน  ซึ่งน่าจะทายผิดกันทั้งคู่  จนเราหยิบ Sony ขึ้นมาถ่ายรูปในร้าน  เขาก็ถามต่อว่ารุ่นอะไร  เราก็ตอบคำถามไปแล้วบอกว่าตัวนี้มันเบาดี  เพราะพกกล้องฟิล์มก็หนักแล้ว  คนสวมหมวกก็พยักหน้าแล้วบอกว่าตัวนี้เบาแล้วนะ  ของเขาใช้รุ่นอะไรสักอย่างซึ่งฟังไม่ทัน  หนักตั้ง 3 กก.  เออ...  มีการขิงใส่อีก  โอเคจ้ะ  ยอมแล้ว

ส่วนราคาล้างฟิล์ม  เราลืมดู  แต่มันมีติดเอาไว้ตรงกระจกเคาน์เตอร์ล่ะ

ซื้อฟิล์มเสร็จก็เดินออกมาจากร้าน  เดินเล่นย่านนั้นอีกสักหน่อย  ตอนนั้นเริ่มหิวมากขึ้น  เลยคิดว่าจะไปหาอะไรกินฝั่งห้าง  ยอมรับว่าตอนนั้นเริ่มหลงเลยเดินมั่ว ๆ จนมาโผล่ตรงลานกว้าง ๆ  เดินผ่านร้านขนมปังเห็นดูน่ากินก็เลยเลือกมา 1 ชิ้นแล้วมานั่งกินตรงม้านั่งในลานหน้าร้านนั่นแหละ

นั่งกินเสร็จก็หันไปถ่ายรูปเป็นที่ระลึก  เจอตาฝรั่งคนนี้โบกมือใส่กล้อง  พอเอากล้องลงเขาก็ทักทายมาเป็นภาษาจีน  เลยตอบเขาไปว่า ซอรี่  ไอแคนท์สปีคไชนีส  เขาก็ถามเป็นภาษาอังกฤษว่าเป็นทัวริสต์เหรอ  เราบอกว่าใช่  เขาก็บอกว่าขนมปังร้านนี้อร่อยนะ  เราก็ได้แต่คิดในใจว่ารู้สิ  เพราะเพิ่งกินหมดไปนี่ไง  55555  เขาก็ถามต่อว่าเรามาจากไหน  เลยบอกว่าแบงคอก  และปฏิกิริยาที่ได้รับคือ ซาหวาดดีคราบ  เราเลยสวัสดีค่ะกลับไป  ก่อนจะแยกย้ายกัน

เรานั่งเล่นแถวนั้นต่อสักพักก็คอแห้ง  เห็นคนเดินถือแก้วชานมมาเลยเดินไปดูจึงเห็นว่าข้าง ๆ ร้านขนมปังเป็นร้านชานม  เราเลือกเมนูที่รูปใหญ่ที่สุดซึ่งเป็นนมสดไข่มุกอีกแล้ว  แสดงว่าช่วงนี้ฮิตกันจริง ๆ  รสชาติก็หวาน ๆ  โอเคล่ะมั้ง

พอหมดแก้วก็มานั่งคิด  จะไปไหนต่อดีนะ