Story : (4) รักแรกพบ

Couple : บูจาราตี้ - ทริช 

Talk : ตอนแรกว่าแต่งไม่ออก แต่ก็มาจนได้สินะอารมณ์ ความจริงภาษายังมึนๆอยู่บ้าง เรื่องก็มึนนะเราว่า ตอนแต่งมันรู้สึกยาวจัง ทำไมเอามาลงมันสั้นฟะ 

แต่ขอให้เอ็นจอยนะคะ

Love at first sigh

คืนหนึ่งที่ฉันยกถ้วยชาเข้ามาในห้อง..

คุณแม่เล่าด้วยสีหน้าอารมณ์ดีถึงตอนที่เจอกับคุณพ่อครั้งแรก เธอบอกว่าเพียงแค่แรกพบก็ชอบพอกันอย่างน่าประหลาด ความรู้สึกเหมือนกับคนคุ้นเคยและรู้จักกันมานานแสนนาน ทั้งที่เจอกันครั้งแรก

หนูเชื่อในรักแรกพบหรือเปล่าจ๊ะ..?

เธอถามฉันในวัยสิบสี่ ถึงแม้ว่าตัวเองจะมองว่าคุณแม่เพ้อเจ้อ แต่ก็ต้องตอบไปอย่างเกรงใจว่าไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองควรจะเชื่อดีหรือเปล่า ก็เพราะทั้งที่คุณพ่อตกหลุมรักคุณแม่อย่างนั้น แต่กลับทอดทิ้งหายไปตั้งแต่เราอยู่ในท้องคุณแม่ แล้วแบบนี้จะให้เชื่อได้ยังไงว่ามันจะเป็นเรื่องจริง และจะทำให้ทั้งสองคนรักกันชั่วนิรันดร์...

"ทริช...สักวันลูกจะต้องได้พบคนๆนั้นเหมือนกับแม่แน่ๆจ้ะ.." เธอจับมือของฉันเอาไว้แล้วยิ้มหวาน สายตาที่มองมาอย่างคาดหวังทำให้ฉันพยักหน้ารับไปเบาๆ แต่ก็ไม่ได้คิกจะทำตาม แม่อาจจะแค่กำลังคิดถึงคุณพ่ออยู่ก็เลยเพ้อไปตามเรื่องก็ได้ และจากวันนั้นฉันในตอนนี้ก็อายุสิบห้า..แม้จะไม่ได้พบเจอกับคุณแม่อีกแล้ว...

ฉันจับพลัดจับผลูจะได้เจอพบกับคุณพ่อที่ให้กำเนิด คนที่ตกหลุมรักคุณแม่ตั้งแต่แรกเจอ ฉันนั่งกังวลอยู่เพียงคนเดียวในห้องๆหนึ่ง ไม่กล้าออกไปพบกับชายแก่ที่คุณพ่อส่งมาคุ้มกัน สิ่งที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันทำให้ฉันกลัวไม่กล้าเผชิญหน้ากับโลกภายนอกเลยสักนิด... "ทริช.. ไปหาพ่อนะจ๊ะ..เขาดูแลลูกได้" เสียงของแม่ดังขึ้นในหัว เป็นตอนที่เธอกำลังจะจากไป

ฉันก้มหน้า...นึกถึงเรื่องที่แม่บอกว่าพ่อเป็นมาเฟียใหญ่ มีลูกน้องรับใช้มากมาย หยุดคิดไม่ได้เลยว่าทำไมคนแบบนั้นถึงพบเจอกับรักแรกพบได้ คนแบบคุณพ่อ..ไม่น่าจะมาพบเจอกับคุณแม่ได้เลย หรือว่าไม่ว่าใครก็สามารถสัมผัสกับความพิเศษแบบนั้นได้อย่างนั้นเหรอ?!

'สักวันลูกจะต้องได้พบคนๆนั้น'

ถ้าไม่เจอล่ะ...ถ้าชีวิตนี้หาคนๆนั้นไม่เจอ แล้วฉันจะไม่มีความสุขหรือเปล่า "ทริช ทุกอย่างยังไม่พร้อม ลงไปอยู่ในเต่าเถอะ มันปลอดภัยกว่า"

เสียงนั้นไม่สามารถทำให้ฉันขยับตัวได้ เพียงแค่ถอนหายใจเบาๆเท่านั้น แม้แต่คนอย่างพ่อยังพบเจอได้ คนอย่างฉันก็ต้องพบเจอมันสิ..

"บูจาราตี้.. นายเชื่อในรักแรกพบหรือเปล่า"

เขาเป็นคนที่ชายแก่คนนั้นส่งช่วงให้ดูแลฉัน พวกเราอยู่กันเป็นกลุ่มมาสักพักแล้ว และฉันก็มั่นใจว่าเขาเป็นผู้ใหญ่พอที่จะตอบคำถามนี้

"พูดอะไรน่ะ ..เราไม่มีเวลามาเล่นถามตอบกันหรอกนะ ลงไปอยู่ในเต่าเถอะ" ฉันยังคงนั่งกอดเข่า ตอนนี้ต้องไปหาพ่อให้ได้ แถมยังมีคนปองร้ายอยู่ตลอด แต่ก็ได้พวกเขาช่วยเอาไว้มาก แต่ลึกๆแล้วฉันก็สับสนเรื่องของพ่อไม่น้อย แต่ก็หยุดคิดถึงเรื่องที่แม่อวยพรเอาไว้ไม่ได้

"ถ้าเกิดว่าฉันโดนฆ่าตาย ทั้งที่ยังไม่เจอกับรักแรกพบ ฉันจะไปพบหน้าคุณแม่ได้หรือเปล่า"

"ทริช..." บูจาราตี้ยังคงเซ้าซี้เรื่องเดิม เขานี่ไม่เข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงเอาซะเลย

"นี่...ฉันถามก็ต้องตอบสิ"

"ฉันไม่จำเป็นจะต้องตอบคำถามนี้ รีบเข้าไปได้แล้ว เดี๋ยวก็เกิดเรื่องจริงๆหรอก"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นนายก็ปกป้องฉันสิ" บูจาราตี้ทำหน้าเครียด เขาคงยอมแพ้เด็กผู้หญิงเอาแต่ใจอย่างฉัน อีกทั้งพ่อของฉันยังเป็นเจ้านายของเขา.. "เอาล่ะ ทีนี้ก็ตอบคำถามฉันมาได้แล้ว ฉันอยากรู้นะ"

เขาถอนหายใจแล้วนั่งลงในระดับสายตาของฉัน เขาจะตอบมันจริงๆใช่ไหมในสิ่งที่ฉันถาม "ฉันคงไม่อาจตอบเอาใจผู้หญิงช่างฝันได้ เพราะที่ฉันจะบอกก็คือฉันไม่เชื่อ"

คำตอบของเขา..ทำให้ฉันระบายยิ้มเล็กน้อย

"เหมือนกันเลย ฉันก็ไม่เชื่อ" บูจาราตี้เริ่มไล่ฉันลงเต่าอีกครั้ง แต่มันก็เปล่าประโยชน์

"แต่...ฉันปลอบใจตัวเองว่าอาจจะเจอ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ" ฉันหวังไว้ว่าตัวเองจะได้รับการให้อภัยจากวิญญาณมารดาที่ไปสู่สุขคติแล้ว เพราะในตอนนี้ฉันไม่อาจไปถึงความรู้สึกนั้นได้อีกต่อไป ไม่ว่าจะในตอนนี้หรือตอนใดของช่วงชีวิตที่เหลืออยู่

เพราะฉัน.... "บูจาราตี้ ถึงแม้ว่าแรกเจอ ฉันอาจจะไม่ได้ตกหลุมรักนายในทันที แต่ตอนนี้หลังจากที่เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน มันทำให้ฉันตกหลุมรักนายล่ะ ไม่ต้องตอบหรอกว่าชอบฉันหรือเปล่า ฉันไม่ต้องการคำตอบ"

ฉันไม่เชื่อในรักแรกพบ..เพราะว่าฉันได้เจอกับการตกหลุมรักในรูปแบบอื่นแล้วยังไงล่ะ

เขาเงียบไปคล้ายกับกำลังอึ้ง จากนั้นจึงระบายยิ้มออกมา ระหว่างที่ฉันและสองเรารู้ดีว่าตอนนี้กันและกันรู้สึกอย่างไรภายในใจ

"แต่ว่าคำถามนี้...ฉันว่าฉันจำเป็นต้องตอบมันนะทริช.."

ถึงจะไม่เคยรู้สึกว่าคุ้นเคยกัน หรือรู้จักบูจาราตี้มานานแสนนาน แต่ฉันเชื่อว่าหัวใจของฉันและเขาตรงกันอย่างไม่น่าเชื่อผ่านทางสายตาและความรู้สึกที่ส่งผ่านกันอยู่ในตอนนี้

"ฉัน...ก็รู้สึกแบบนั้น เหมือนกับเธอ"

fin.