Story : ความฝัน

Couple : เดียโบโร่ | บูจาราตี้ทริช

Talk: คือเป็นแบบเดียโบโร่เป็นคนบรรยายนะคะ แต่คู่คือบุจทริช 

ตั้งแต่วันที่ลูกสาวของฉันเกิดมา..สำหรับทริช มีเพียงความฝันเดียวในชีวิตที่ฉันอยากให้มันเป็นจริง นั่นก็คือ...

"ป๊ะป๋า..หนูมีแฟนแล้วนะ" วินาทีนั้นที่ลูกสาวเดินเข้ามาบอกความจริงที่ฉันไม่อยากให้มันมาถึงเลยสักวัน ก็ถึงกับช็อกไปชั่วครู่ แต่ทริช..ลูกสาวของฉันยิ้มบางๆและสีหน้าของเธอดูสดใสมีความสุข มันทำให้ฉันได้แต่คิดว่าใครกันที่ทำให้เธอมีความมั่นใจจนกล้าเดินเข้ามาสารภาพตรงๆกับคนเป็นพ่อได้ และเพราะเราสนิทกันมาก เธอจึงอ่านสีหน้าของฉันออกในทันที

"ป๊ะป๋าอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ..ถึงหนูจะอายุแค่สิบแปด แต่เขาก็เป็นสุภาพบุรุษนะ"

จริงอยู่ที่ทริชอายุแค่สิบแปดแต่เธอก็ดูแลตัวเองได้ในระดับที่ดีเท่าที่ฉันต้องการ และลูกสาวของฉันเป็นเด็กดีคงไม่ตกลงคบกับผู้ชายนิสัยแย่ๆพวกนั้นให้ปวดหัว แต่ทำไมฉันถึงได้เป็นห่วงเธอขนาดนี้ก็ไม่รู้

"จริงๆนะ เขาให้เกียรติหนูตลอดเลย"

พ่อทุกคนคงไม่อยากให้ลูกสาวต้องตกอยู่ในความทุกข์อยู่แล้ว เพราะงั้นถ้าเป็นไปได้ตอนนี้ฉันอยากจะขออะไรบางอย่าง

"ไปพามันมาเจอหน้าหน่อยสิ" ฉันพูดออกไปอย่างเคร่งขรึม ส่วนลูกสาวของฉันตอบตกลงด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ไม่กี่วันต่อมา..ลูกสาวของฉันก็มาเคาะประตูห้องและบอกว่าพาแฟนหนุ่มของเธอมาพบหน้าฉันตามที่ขอแล้ว

ทริชหลบให้ฉันเห็นด้านหลัง ที่ที่ตรงนั้นมีชายร่างสูง ท่าทางดูแข็งแรงดียืนอยู่ มันตรงเข้ามาหาฉันพร้อมกับของฝากเล็กน้อยในมือ

"สวัสดีครับ .." แม้จะดูประหม่าแต่มันก็เป็นคนห้าวหาญไม่น้อย ทว่าเพียงแค่ผิวเผิน ฉันไม่อาจไว้ใจคนที่อาจจะมาหลอกลวงลูกสาวของฉันได้หรอก

"นั่งลงสิ เรามาคุยกันอย่างตั้งใจดีกว่า" ฉันตรวจฝ่ายตรงข้ามอย่างละเอียด แต่มันก็ไม่มีแววตาสั่นกลัวฉันแต่อย่างใด "ไหน...แฟนหนุ่มของลูกสาวฉัน ชื่ออะไรล่ะ" ถ้ามันหอบความมั่นใจมาเต็มเปี่ยมล่ะก็ ฉันขอดูหน่อยแล้วกันว่าจะทนไปได้นานแค่ไหน

"บูจาราตี้ครับ บรูโน่ บูจาราตี้..ครอบครั-"

"พอก่อนๆ ฉันยังไม่ถามถึงเรื่องนั้นนะ"

"ป๊ะป๋าอย่าดุเขาสิ!"

"ยังไม่ได้ดุตรงไหนเลย"

"เมื่อกี้เห็นว่าดุเต็มๆ!"

"..หึหึหึ" ทันใดที่เสียงแอบหัวเราะดังขึ้นเบาๆจากคนแปลกหน้า เดียโบโร่จึงหันไปปรามด้วยสายตาเล็กน้อย ก่อนที่บูจาราตี้..ชายหนุ่มที่ทริชอ้างว่าเป็นแฟนหนุ่มจะได้ขอโทษและยิ้มเอ็นดูทางสองพ่อลูกออกมา "ไม่รู้จะเสียมารยาทไปหรือเปล่าที่ผมจะบอกว่า ทริชเหมือนคุณนี่เอง..."

"ฉันไม่ถือหรอก เพราะใครๆก็เชื่อว่าทริชคือลูกสาวของฉัน" เดียโบโร่กอดไหล่เด็กสาวผมสีชมพูเหมือนตนเองเล็กน้อย เพื่อยืนยันภาพที่เขาสองคนช่างคล้ายกันราวกับฝาแฝด

บูจาราตี้ยิ้มบางๆเอ็นดูสองพ่อลูก และอดคิดไม่ได้ว่าแฟนสาวของเขาได้นิสัยดื้อรั้นมาจากคนๆนี้นี่เอง แต่ยังไงซะสำหรับเขา..ความดื้อรั้นนั้นของทริชมันกลายเป็นความน่ารักไปซะแล้วล่ะ

"ที่สำคัญ..การที่ฉันเรียกนายมาพบในวันนี้ ไม่ได้หมายความว่าฉันโอเคที่พวกเธอทั้งคนคบกันแน่นอน"

เดียโบโร่กลับมาวางมาดอีกครั้งหลังจากที่หลุดเอ็นดูทริชต่อหน้าคนนอก การคุยกันอย่างเป็นทางการจึงกลับมาชั่วพริบตา

"ผมจริงจังกับทริชมาก ขอโอกาสให้คุณได้รู้จักผมมากกว่านี้เถอะนะครับ"

สีหน้าของชายหนุ่มมุ่งมั่นในความสัมพันธ์ครั้งนี้จนบางทีเดียโบโร่ก็แอบหวั่นใจว่าเขาจะต้องใจอ่อนให้ทริชได้คบหากับบูจาราตี้อย่างถูกต้องตามที่ลูกสาวต้องการ แต่แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นคนดีก็เถอะ ทริชก็ยังน่าเป็นห่วงสำหรับคนเป็นพ่ออยู่ดี ตอนนี้เขาคิดมากวุ่นวายในฐานะนี้เพียงแต่ว่าไม่ได้บอกใคร

"รู้ไหมว่าถ้าฉันไม่ชอบ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถเป็นแฟนกับลูกสาวฉันได้ พูดแค่นี้..นายก็น่าจะเตรียมใจไว้ซะ"

บรรยากาศเย็นๆโรยตัวรอบห้องรับแขก ทริชเข้าใจดีว่าเขาหวงลูกสาวอย่างเธอมาก จึงไม่ยอมอ่อนข้อให้แฟนหนุ่มของเธอสักวินาที แต่ก็หวังว่าบูจาราตี้จะชนะใจเดียโบโร่ได้ เพราะเธอรู้ดีว่าชายหนุ่มทำมันได้แน่ๆ

"ผมเข้าใจครับ.." จากคำพูดของเดียโบโร่ที่ผ่านมา ทำให้บูจาราตี้เสียความมั่นใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้ทำให้เขาท้อแท้สักนิด พลางเสมองไปทางทริชที่ให้กำลังใจเขาด้วยรอยยิ้ม "ผมอาจจะยังทำให้คุณเชื่อในตอนนี้ไม่ได้ แต่ผมจะใช้เวลาจะพิสูจน์ให้คุณเชื่อในตัวผมแทน "

...แม้ว่าเดียโบโร่จะยังไม่ชอบหน้าเขาก็ตาม แต่ตอนนี้ทริชเป็นพลังให้บูจาราตี้ได้มีความกล้าอีกครั้ง

"เราเพิ่งศึกษาดูใจกันได้ไม่นานก็จริง แต่นี่ไม่ใช่ลมปากของผมแน่นอนครับ"

"พูดตรงๆนะ ฉันไม่ได้มีความตั้งใจจะเป็นพ่อที่เจ้ากี้เจ้าการไปทั่วหรอก ฉันรู้ว่าทริชโตแล้ว" แต่ความฝันของฉันและแม่ของทริชเอง ต่างก็เป็นความฝันเดียวกัน

นั่นคืออยากให้ลูกสาวได้พบเจอแต่คนดีๆในชีวิต ฉันไม่อยากเห็นทริชต้องเสียใจเลยสักครั้ง

"พูดจาหว่านล้อมเก่งจริงๆนะนายน่ะ" ตั้งแต่วันที่ลูกสาวของฉันเกิดมา..สำหรับทริช มีเพียงความฝันเดียวในชีวิตที่ฉันอยากให้มันเป็นจริง ...

"อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ..บรูโน่ บูจาราตี้"

ฉันไม่ได้วางใจในลมปากลมๆแล้งๆที่ไม่ได้ทำให้ฉันเห็นในตอนนี้ซะทีเดียว แต่เพียงเพราะฉันอยากจะลองเชื่อดูสักครั้ง ถ้าหากมันไม่ได้เป็นดั่งที่มันพล่ามออกมาแล้วล่ะก็ บูจาราตี้คงต้องเจอดีจากฉันสักหน่อย แต่ทว่า..

ตั้งแต่ในตอนนั้นก็ไม่ได้มีครั้งไหนเลยที่ทริชต้องเดินเสียใจร้องไห้มาหาฉันแล้วบอกว่าถูกมันทำร้าย..

และในตอนนี้ ...เสียงระฆังแห่งความสุขกำลังเริ่มต้นขึ้น ฉันยืนมองสถานที่ที่มีกลุ่มคนหน้าตาชื่นบานอยู่ไกลๆด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก มันเป็นความสุขใจที่ยิ่งใหญ่อยู่ในอก คล้ายดั่งมันเป็นวันที่ความฝันของฉันได้เป็นจริงแล้วเป็นที่เรียบร้อย ..

"ป๊ะป๋า!"

"มาถ่ายรูปกันครับคุณเดียโบโร่"

เจ้าบ่าวและเจ้าสาวอยู่ในชุดงดงามราวกับเทวดานางฟ้าก็ไม่ปาน ฉันรู้สึกได้ว่าวันนี้บูจาราตี้และทริชช่างเหมาะสมกันจริงๆราวกับเกิดมาเพื่อทำให้ความฝันของฉันเป็นจริง

เดียโบโร่ยืนตรงกลางระหว่างเจ้าบ่าวและเจ้าสาวก่อนจะเอ่ยคำพูดชวนซึ้งใจเบาๆกับเจ้าบ่าวเพียงสองคน "ขอบใจนะบูจาราตี้"

ชายหนุ่มในชุดขาวดูดี ยิ้มภูมิใจและตื้นตันอยู่ภายใน รู้สึกดีใจที่ได้พิสูจน์ให้เดียโบโร่เห็นและยอมรับตัวเขาได้สำเร็จ "ผมจะดูแลทริชให้ดีที่สุดครับ" น้ำตาของเจ้าบ่าวซึมเล็กน้อย แต่ในวินาทีต่อมาบูจาราตี้กลับต้องขนหัวลุกเบาๆเพราะคำพูดที่คาดหวังในตัวเขาอีกครั้ง

"อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ บูจาราตี้"

ถึงไม่บอกเช่นนั้น เจ้าบ่าวอย่างเขาก็รักเจ้าสาวไปตลอดกาลอยู่ดีนั่นแหละ

Happy.