JOJOWEEKLYTH

Week8 | บุจาราตี้ - ทริช (ฮาโลวีน)

Talk : เขินจัง ฟิคสั้นมาก5555

-

บูจาราตี้กำลังมีความสุข..ใช่ ที่เขาคิดเช่นนี้เป็นเพราะปาร์ตี้ที่กำลังดำเนินอยู่ ณ ขณะนี้ โดยภาพตรงหน้าคือเด็กๆแต่งกายกันในชุดแฟนซีเข้าธีมเนื่องในวันฮาโลวีน แม้เขาจะไม่ว่างนัก แต่ก็พอแบ่งเวลามายื่นขนมให้เหล่าเด็กๆในพื้นที่ได้ไปกินเล่นกันอยู่หลายกลุ่ม ทว่าเด็กๆน้อยคนนักที่จะขอแกล้ง ซึ่งสภาพความเป็นอยู่ของพวกเขาคงจะดีกว่าอยู่แล้วถ้าเลือกรับขนมจากคนใจดีที่นานๆจะมีสักหน เช่นบูจาราตี้

"จะแกล้งแล้วนะ!"

เป็นวันหนึ่งที่ไม่อยากพูดถึงอำนาจของตน บูจาราตี้ก็แค่ขอหนุ่มน้อยที่เป็นบอสใหญ่ออกมาทำสิ่งที่สร้างความชื่นใจให้ตนเอง แต่นานไปเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้เขาหันขวับยังเสียงที่มาทันที

"เฮ้ย นายก็แค่เอามาให้ฉันแค่นั้นง่ายๆก็ได้ไม่ใช่เหรอนารันช่า" เด็กหนุ่มเสื้อสีเขียวกำลังโกรธเกรี้ยว ขณะที่อีกคนตั้งท่าเอาเรื่องไม่ยอมความ

"ก็ฉันไม่ให้นายง่ายๆยังไงล่ะ มันมีแค่สองทางคือแกล้งกับยอมแพ้ เพราะฉะนั้นจะแกล้งแล้วนะเว้ยฟูโก้!"

เด็กหนุ่มหัวดีวิ่งหนีมาทางบูจาราตี้แล้วคว้ามับเข้าที่ตัวของชายหนุ่ม เขาส่ายใบหน้าเล็กน้อยที่เห็นสองคนนี้ทะเลาะกันไม่ต่างจากเด็กๆ ดีขึ้นมาหน่อยที่ทั้งสองคนเป็นผู้เป็นคนขึ้นหลังจากที่เด็กหนุ่มโจรูโน่สร้างเส้นทางใหม่ขึ้นมาสำเร็จ

"หลบไปบูจาราตี้ วันนี้เป็นวันที่ฉันจะแกล้งเด็กได้ ซึ่งมันก็รวมไปถึงแกด้วย ฟูโก้!"

"แก่กว่าฉันแค่ปีเดียว อย่าได้ใจไปหน่อยเลย บอกไว้ก่อนเลยนะถ้าเข้ามา ฉันจะปล่อยแสตนด์จริงๆด้วย"

บูจาราตี้ยืนตรงกลางระหว่างศึก ..แอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่น้ำเสียงเนือยๆของหญิงสาวผู้มาใหม่จะดังขึ้นขัดจังหวะนั้น "นี่..เรื่องแค่นี้ถึงกับต้องเล่นแรงเลยเหรอ ฟูโก้.."

บูจาราตี้พบกับร่างเล็กผมสีชมพูที่แต่งกายด้วยชุดแฟนซีเข้าธีมฮาโลวีนในชุดหนูน้อยหมวกแดง แอบมีเลือดปลอมตกแต่งตามใบหน้าเล็กน้อยดูน่าอมยิ้มตาม "ทริช?!"

เธอถือตระกร้าเล็กๆไว้ในมือเหมือนกับหนูน้อยหมวกแดงที่ในนิทานแต่งเอาไว้ แม้จะเขินอายเมื่อถูกบูจาราตี้เห็นในสภาพเช่นนี้ แต่ตนก็รวบรวมความกล้าอยู่นานกว่าจะมาตามหาเขา และในที่สุดก็เจอเข้าจนได้

"ว่าไงล่ะ.. นารันช่า ไม่มีลูกอมให้ฉันเลยเหรอ" ทั้งที่สายตาเสไปหาเด็กหนุ่มรุ่นพี่ในชุดมัมมี่แบบประหยัดๆ แต่ทริชก็ไม่ได้ละการจดจ่อจากคนแก่ที่สุดตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

"อะ..เอ่อ ฉันกินไปหมดแล้วอะ เพราะงั้นเลยต้องแกล้งฟูโก้เพราะไม่มีจะให้แล้วน่ะสิ"

"ทีหลังก็บอกฉันตรงๆมั่งสิวะ!" ฟูโก้ในชุดแวมไพร์หัวเสียไม่น้อยเลย ที่อีกฝ่ายพูดความจริงกับทริชได้อย่างหน้าตาเฉย แต่กับเขากลับโกหกได้ซะนี่

"ถ้างั้นแบ่งของฉันไปสิ" บูจาราตี้ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงแสดงความใจดีอย่างที่เคย แต่นั่นทำให้ทริชใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม...เธอเฝ้ามองเขายื่นลูกอมให้นารันช่า ทั้งที่ตัวเองไม่มีจะให้อีกต่อไปหากให้อีกฝ่าย

มือเรียวยกขึ้นแล้วจับข้อมือของบูจาราตี้เอาไว้ด้วยใจเต้น "ดะ..เดี๋ยวสิบูจาราตี้ ฉันเองก็..." โชคดีหรือเปล่าไม่รู้ที่เลือกแต่งชุดเป็นหนูน้อยหมวกแดงเช่นนี้ เพราะมันช่วยปิดบังใบหน้าที่เขินแดงได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียวในเวลาแบบนี้

"ฉันเองก็เป็นเด็กนะ นายยังไม่ได้เล่นแกล้งหรือยอมแพ้กับฉันเลย" ทั้งหมดก็แค่อยากจะได้ลูกอมจากคนที่ชอบเท่านั้นแหละ ต่อให้จะโดนมองว่ายังเด็ก แต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่ดี เธอเข้าใจได้ว่ายังไง..อีกคนก็คงมองอย่างนั้น

"แบ่งปันให้เด็กน้อยจริงๆจะดีกว่านะ เพราะพวกเราเองก็โตๆกันแล้วไม่ใช่เหรอ" นารันช่ายืนทำหน้าเศร้าแล้วเอ่ยออกมาเหมือนกำลังนึกถึงความหลังของตนเองที่เคยลำบากมาก่อน ก่อนที่ทริชจะวีนใส่...ก็ได้ฟูโก้เบรกเอาไว้ทันท่วงที

"ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าเป็นวันเทศกาลพิเศษ พวกเรายังมีลูกอมแบบนี้อีกเยอะ ไว้ให้โจรูโน่มาส่งก็ยังได้" เด็กหนุ่มคนนั้นชอบช่วยเหลือเด็กๆ ใจบุญไม่ต่างกับพ่อพระ ซึ่งบูจาราตี้เองก็เห็นด้วยกับคำพูดนั้น จึงไม่ลังเลที่จะ...

"นั่นสินะ..เอาไปสิทริช นารันช่า"

บูจาราตี้แบ่งลูกอมให้ทั้งสองคนในระดับที่เท่าๆกัน จังหวะนั้นหญิงสาวรู้สึกว่าเธอเหมือนเด็กน้อยที่มาขอขนมจากบูจาราตี้ยังไงก็ไม่รู้ แม้จะรู้สึกแปลกๆ ..แต่ก็รับมันมาไว้ในตระกร้าแล้วเรียบร้อย พอสองคนนั้นได้เดินจากไป ทริชก็นั่งลงข้างๆชายหนุ่มที่ยังยืนแจกจ่ายให้เด็กๆที่อาจจะยังไม่ได้รับมัน

"....นายน่ะ ตอนเด็กๆเคยได้รับอะไรแบบนี้หรือเปล่า" เขาทำหน้าฉงนเล็กน้อย ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆทริชบ้าง บูจาราตี้ใส่ชุดธรรมดา ไม่ได้ทำสิ่งใดพิเศษ ท่ามกลางเด็กมีครอบครัวที่วิ่งไปวิ่งมาเพราะความสุข

"ฉันช่วยพ่อทำประมงทุกวัน เลยไม่ค่อยมีเพื่อนหรอก"

ทริชบีบมือเล็กน้อยเพราะปวดหัวใจ "แน่นอนว่าฉันก็ไม่เคย..."

แต่ทว่าความเจ็บปวดนั้นก็มลายหายไปในตอนที่บูจาราตี้วางมืออุ่นๆลงบนศีรษะของเด็กสาว และคำปลอบใจที่ทำให้หัวใจเบิกบานก็ได้เข้าสู่ห้วงอารมณ์ของทริช

"แต่ตอนนี้เธอมีฉันแล้ว" เขายิ้มบางๆให้เธอ ขณะที่โลกของทริชหยุดหมุนไป เขาช่างไม่รู้เลยว่าการกระทำนั้นทำให้เด็กสาวใจพองโตมากแค่ไหน ตระกร้าที่มีลูกอมจำนวนหนึ่งอยู่คือที่วางสายตา หลังจากที่หนีดวงตาคู่นั้นของบูจาราตี้

"อืม..." ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารู้สึกดีกับบูจาราตี้มากจนต้องฝืนไม่แสดงออก แค่ตอนนี้ได้อยู่ใกล้ๆในเทศกาลฮาโลวีนที่ว่ากันว่าเป็นวันปล่อยผีแบบนี้ ทริชที่ตัวเล็กๆเมื่อได้อยู่ใกล้บูจาราตี้..ก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว


FIN.