ในการเริ่มต้นทำอะไร กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ ว่ามั้ย?

ตั้งแต่เด็กๆ เรายกมือไหว้ สวัสดีตายายก่อนไปโรงเรียน จะได้ยินยายพูดไล่หลังเสมอว่า ‘ตั้งใจเรียนนะ’ ส่วนตาก็ตะโกนไล่หลังตามกันมาว่า ‘สอบให้ได้ที่1ล่ะ’ (จริงๆแล้วประโยคอวยพรของตาคือคำสัญญาต่างหาก เพราะเราเคยสัญญากันว่าถ้าสอบได้ที่1 ตาจะเลิกบุหรี่)

พอโตขึ้นมาหน่อย ต้องไปเข้าค่าย ต้องไปแข่งขัน แรกๆแค่ต่างโรงเรียน แล้วขยับไปเรื่อยๆ เป็นคนละภาค จากไปเช้าเย็นกลับจนถึงนอนค้างคืนเป็นอาทิตย์ คำอวยพรเริ่มเข้มข้น และโตขึ้นพร้อมๆเรา ก่อนออกจากบ้านยายกับตาเริ่มผูกสายสิญจ์ให้พร้อมอวยพรว่า ‘ขอให้สิ่งที่จะทำสำเร็จดังปรารถนา’ พอคำอวยพรเป็นจริง เด็กหญิงอย่างเราเริ่มติดใจ และอยากได้คำอวยพรบ่อยๆ

ช่วงเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย ตากับยายเห็นตลอดว่าเราเตรียมตัวมากขึ้นแค่ไหน ช่วงนั้นเราได้คำอวยพรจากตากับยายเป็นรายวัน พอเข้าสู่ช่วงมหาวิทยาลัย ถึงระยะทางจะไม่ได้ไกลมาก แต่เป็นการออกจากบ้านที่ยาวนานที่สุด แต่ไม่ว่าจะกลับบ้านไปหรือออกจากบ้านมาใหม่ก็มักจะได้คำอวยพรกลับมาด้วยเสมอ เรากอดกันนานขึ้น ตากับยายเริ่มผูกสายสิญจ์ “จงขยัน อดทน อย่ายอมแพ้ต่ออุปสรรคใดๆ เป็นที่รักของคนรอบข้าง หากไม่สบายจงรีบรักษาตัว” เราฟังบ่อยมากจนท่องตามในใจได้ ในขณะเดียวกันคนในครอบครัวท่านอื่นก็มีบทบาทเรื่องคำอวยพรมากขึ้น เช่นกัน

ป้า เป็นคนที่เก่งรอบด้าน แต่เข้มงวดมาก ป้าชอบมองโลกในแง่ร้ายไว้ก่อน แต่กลับสอนให้เราหัดมองแต่สิ่งดีๆ เคยบ่นกับป้าถึงเรื่องที่เจออยู่มันหนักเกินไปสำหรับเรา ป้ากลับสอนให้เรามองหาข้อดีของการมีเรื่องนี้เกิดขึ้นในชีวิต ป้าหอมแก้ม ก่อนพูดว่า “เวลาจะทำอะไรให้ตั้งใจทำ ถ้าเราตั้งใจไม่มีอะไรที่เกินความสามารถเราไปได้” ลุงที่อยู่ข้างๆหันมากอดเราแล้วบอกสั้นๆว่า “study hard” แม้เป็นประโยคสั้นๆแต่ตอกย้ำเราได้ดีว่าหน้าที่หลักของเราตอนนี้คืออะไร

แม่ อวยพรให้เราประโยคเดียวมาทั้งชีวิต ไม่ว่าเราจะเล่าเรื่องอะไรให้ฟัง จะบ่นไร้สาระแค่ไหน พออารมณ์เรานิ่งลง แม่จะจ้องตาแล้วพูดว่า “กัมบัตเตะเนะ” กับรอยยิ้มที่ทำให้เรารู้สึกว่าปัญหานั้นกลายเป็นเรื่องเล็กเท่าเม็ดฝุ่น

เราเติบโตมากับคำอวยพรเหล่านี้ปีละหลายๆรอบ แต่ก็ชอบคำอวยพรเหล่านี้เหลือเกิน และเราเชื่อมากๆด้วย ว่าทุกคำอวยพรถ้าเราตั้งใจฟังมันจะเกิดขึ้นจริง หมายถึงกำลังใจน่ะเกิดขึ้นจริง