เสียงนาฬิกาปลุกของโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา.... ซึ่งเกิดจาการตั้งให้เบาลงอย่างจงใจของผู้เป็นเจ้าของโทรศัพท์ เมื่อประกอปกับเสียงฝนตกเมื่อกระทบกับหน้าต่างในห้องของเขาแล้ว ทำให้เจ้าของห้องไม่รู้ตัวเลยว่ามีเสียงที่กำลังพยายามปลุกเขาอยู่ 

เมื่อเวลาผ่านไปสักพักเหมือนโทรศัพท์จะรู้ว่าผู้เป็นเจ้าของนั้นยังไม่รู้ตัวจึงเร่งเสียงแข่งขึ้นอีก จนในที่สุดแล้วผู้ที่หลับอยู่บนเตียงนั้นได้เริ่มเคลื่อนไหวตัวโดยเอื้อมมือมาปิดนาฬิกาปลุกของเขา แสงของหน้าจอโทรศัพท์สว่างวาบขึ้นทำให้เห็นลักษณะของผู้เป็นเจ้าของโทรศัพท์ได้ชัดเจนขึ้น เจ้าของโทรศัพท์คือเด็กหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งที่มี ขอบตาคล้ำเหมือนคนอดนอนตลอดเวลา โครงหน้าและโครงร่างที่เล็กและเรียวเหมาะจะเป็นโครงหน้าผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย ผิวที่แม้ว่าจะไม่มีสิวหรือกระแต่กลับมีร่องรอยของหลุมบ่อวิญญานสิวและผิวหน้าที่ค่อนข้างแห้ง เนื่องจากขาดการบำรุงและล้างหน้าอย่างยาวนาน หนวดเคราที่ขึ้นอย่างหรอมแหรม ปากที่มีสีคล้ำซีดหลังจากการสูบบุหรี่และดื่มแอลกอฮอล์มาหลายวันติด 

เวลาและวันที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์ว่า วันอาทิตย์ที่ 4  เวลา 6.40 ปี 20xx  

"ฮืม..." เด็กหนุ่มส่งเสียงในลำคอที่แห้งผากของเขา เขาค่อยๆขยับตัวไปอีกฝั่งของเตียงนอนขนาดสองคนขอองเขาเพื่อหยิบขวดน้ำเปล่าที่เหลือน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของขวดขึ้นมาดื่มเพื่อดับกระหาย "หืม?" เหมือนนึกอะไรขึ้นได้บางอย่าง เด็กหนุ่มเปิดที่หน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง วันอาทิตย์ที่ 4  และข้อมูลอีกชุดหนึ่งที่เขาพึ่งจะเห็น คุณมี 10 สายที่ไม่ได้รับ ตาของเขาเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ อาการสลึมสลือนั้นหายเป็นปลิดทิ้งพร้อมกับโพล่งออกมาว่า "เฮ้ย..นี่เราหลับจนถึงวันอาทิตย์เลยเหรอวะ" เขาพยายามนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เขาจะหลับไป ภาพสุดท้ายที่เขาจำได้คือภาพที่เขาลงจากรถแท็กซี่หลังจากกลับจากการออกไปดื่มกับเพื่อนของเขา วันนั้นคือวันศุกร์ เขาหลับไปหนึ่งวันเต็มๆ 

เด็กหนุ่มรีบเปิดมือถือเพื่อไล่ดูคนที่เขาไม่ได้รับสาย

แม่ (6)

พ่อ (3) 

อย่าไปรับมัน (1)

เขารีบโทรหาแม่เพื่อรายงานว่าเขายังสบายดีอยู่และขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง แต่เขาลังเลเมื่อถึงรายชื่อสุดท้ายที่เขาไม่ได้รับสาย อย่าไปรับมัน เขารู้ดีว่าคนคนนี้คือใครแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงโทรมาหลังจากตรวจสอบรายชื่อที่เขาโทรออกในช่วงสองวันที่ผ่านมาสายที่โทรออก

อย่าไปรับมัน (6)

"เฮ้อ......" เขาถอนหายใจจนหมดปอดหลังจากค้นพบสิ่งที่เขาได้ทำลงไป พร้อมทั้งเริ่มเช็คข้อความที่เขาได้รับ ในกล่องข้อความนั้นเขาเห็นภาพที่เพื่อนเลวของเขาส่งภาพหายนะต่างๆนานาที่เกิดขึ้นในวันศุกร์ที่ผ่านมา เด็กหนุ่มได้ส่งข้อความเข้าไปในกลุ่มเพื่อนเลวของเขาว่าเขาตื่นแล้ว และหลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงตอบกลับอย่างรวดเร็ว 

"มันฟื้นแล้วโว้ย"

"นึกว่าตายไปแล้ว"

"เพื่อน...ไปอีกไหมคืนนี้"

"เละเลยนะวันศุกร์อะ"

แทนที่จะตอบโต้ข้อความเหล่านั้นเขาเลือกที่จะวางมือถือลง หยิบรีโมตขึ้นมาเปิดทีวีเพื่อฟังอะไรก็ตามที่เขาจะสามารถฟังได้เพื่อกลบเสียงฝนที่ถาโถมเข้ามา แล้วนอนแผ่อยู่บนเตียงเพื่อรำลึกอะไรสักอย่าง

'คุณรำลึกครับสภาพอากาศวันนี้จะเป็นอย่างไรบ้างครับวันนี้' เสียงของนักข่าวชื่อดังประจำช่องถามถึงสภาพอากาศจากคุณรำลึกผู้เป็นคู่หูอ่านข่าวของเขา

'อากาศวันนี้จะแจ่มใส มีเมฆครึ้มในบางพื้นที่ครับคุณหัตถกานต์' คุณรำลึกตอบหัตถกานต์เพื่อนร่วมงานของเขา

ซ่า....ซ่า.....ซ่า..... เสียงฝนที่ย้อนแย้งแย้งกับข้อมูลที่เขาพึ่งจะได้ยินนั้นทำให้เด็กหนุ่มเริ่มคิดหนักกับความน่าเชื่อถือของข่าวที่เขาพึ่งได้รับไปเด็กหนุ่มเข้าใจว่าผลของพยากรณ์อากาศนั้นคลาดเคลื่อนกันได้แต่สภาพความเป็นจริงตอนนี้มันไม่มีความใกล้เคียงกับที่นักข่าวได้พูดเอาไว้เลย 

เขามองขึ้นไปบนเพดานสีขาวของเขาพร้อมทั้งคิดเรื่องต่างๆนานา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน เรื่องงาน เรื่องเพื่อน  เรื่องพ่อแม่ เรื่อง...

10.00 ปรี: ฮีท มีงานเข้าด่วนมาช่วยดูให้หน่อย เจอกันที่ร้านกาแฟร้านเดิมนะ เอาโน็ตบุ้คมาด้วยละ 

งานเข้าแล้ว ชายหนุ่มที่ชื่อ ฮีท เริ่มรู้ตัวว่าตัวเองนอนแผ่จนเวลาล่วงเลยมาจนสาย เลยลุกออกจากเตียงขึ้นเพื่อที่จะจัดการตัวเอง เพื่อออกไปข้างนอก เด็กหนุ่มใส่เสื้อยืดสีชมพูหม่นๆพร้อมกับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อนที่สีซีดและมีรอยขาดประปรายที่เมื่อดูแล้ว แม้ว่าจะเป็นเสื้อที่มีแบรนด์ที่ค่อนข้างดังและคุณภาพดี แต่เสื้อผ้าของเด็กหนุ่มเหมือนผ่านการใช้งานและขาดการดูแลอย่างถูกต้องมานาน ก่อนออกจากห้องเขาเลือกที่จะใส่รองเท้าแตะสีดำที่เขาชอบใส่เสมอ แต่ว่าวันนี้เขาเลือกที่จะใส่รองเท้าผ้าลายดอกที่เขาอยู่ๆก็รู้สึกอยากใส่ขึ้นมา ก่อนออกจากห้องฮีทไม่ลืมที่จะหยิบล่มของเพื่อนที่เขาทึกทักว่าเป็นของเขาพร้อมทัั้งอุปกรณ์ต่างๆสำหรับการทำงานในวันนี้ แล้วค่อยๆเดินออกจากห้องไปอย่างไม่เต็มใจกับการที่ต้องมาทำงานวันอาทิตย์ที่ฝนตกอย่างหนัก

ระยะเวลาที่ฝนตก: 1 วัน