ขณะที่ผมกำลังนั่งจ้องแผ่นกระดาษสีแดงที่ว่างเปล่า สภาพรอบตัวนิ่งสงบจากการใส่หูฟังป้องกันเสียง ภายใต้ความเงียบและการตัดขาดทั้งจากสิ่งรอบตัวทั้งโทรศัพท์และนาฬิกาที่ถูกถอดและฝากไว้ก่อนเข้านิทรรศการ เป็นเวลาที่ผมได้ครุ่นคิดและพูดคุยกับตัวเอง 

แต่สำหรับผมความไม่มั่นคงที่เกิดขึ้นเป็นความไม่มั่นคงในอีกรูปแบบหนึ่ง... วันนั้นเป็นวันแรกหลังจากที่ผมตัดสินใจลาออกจากงานที่เป็นงานแรกของผม ความสงบและเงียบงันกลับนำพาความสับสนและความรู้สึกไม่มั่นคงมาสู่ผม แต่ขณะเดียวกันก็เป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมได้คิด ได้พิจารณา ได้พูดคุยกับ

ตัวเอง ผมคงไม่อาจพูดได้ว่าการมาร่วมงานนิทรรศการศิลปะจะทำให้ผมค้นพบคำตอบของชีวิตผม แต่สิ่งหนึ่งที่ผมได้จากการเข้าร่วมกิจกรรมนี้คือ... ผมควรพูดคุยกับตัวเองให้มากขึ้น