แบบพอพบแพทย์ทานยาไปซักพักเรารู้สึกเคยชินอ่ะ
มันไม่มีจุดพีคหรือดิ่งอะไรมาเล่าให้ฟัง ^ ^''
แต่ก็ใช่ว่าอาการจะดีขึ้นนะ มันก็ทรุดๆทรงๆแล้วแต่สภาพจิตใจในขณะนั้น
คือวันก่อนค่ะ
เราลืมทานยาเช้าไป 2 วันติดอ่ะ คือออกไปข้างนอกแล้วลืมหยิบไปด้วย
เนื่องจากปกติเราจะทานยาหลังอาหารเช้า และเราไม่ทานอาหารเช้าที่บ้านไง
ออกอาการเลยจ้า...
การลืมกินยานี่เราก็ไม่ใช่เป็นครั้งแรกนะ แต่ทุกทีก็ลืมแค่วันเดียว
วันต่อมาก็ทานปกติ ชีวิตเลยไม่ได้อิมแพ็คอะไรมากมาย
ยังอยู่ในระดับที่ควบคุมได้ แถมมองโลกในแง่ดี คือยาหมดช้า 5555
(เม็ดนึงมันแพงค่ะ เคยลองคำนวณดูค่ายาต่อวันเรา 170+ อ่ะ
แพงกว่าไปนั่งชิคๆ สั่งสตาร์บั๊คเล่นเนทฟรีอีก)
ชีวิตเราเลยดิ่งเลย แถมเป็นวันทำงานอีก ลุกแทบไม่ขึ้น
งานก็ต้องทำ ตาก็จะปิด หัวหมุน มึนหัวไปหมด อารมณ์ก็สุดแสนจะแปรปรวน
แต่พอดีมีสกิลสร้างภาพติดตัวไง แถมเป็นสกิลแอคทีฟไม่ต้องกดใช้
เวลามีคนอยู่ใกล้ๆนี่ทำเป็นปกติสุดฤทธิ์อ่ะ
ซึ่งในหัวนะ สบถทุก 30 วิ คำหยาบมาเต็ม แป๊บๆเศร้า แป๊บๆดิ่ง
อื้อหือ...คนกลับบ้านหมดเท่านั้นแหละ ปลดล็อคจ้า
นั่งๆอยู่ร้องไห้ หาอะไรทำ เปิดเฟซ เปิดทวิต แล้วก็หัวเราะ
นิ่งแป๊บ แล้วร้องต่ออ่ะ เออ...คนเห็นคงว่า อีนี่บ้าไปละ
เดือดร้อนคุณแฟนแว่บมาหาที่ออฟฟิซ เอาข้าวมาให้ มานั่งปลอบใจ แล้วกลับไปทำงานต่อ
โถ สมควรมอบประกาศเกียรติคุณแฟนดีเด่น
เรานี่ฮึดๆทำงานพอเสร็จ กลับไปร้องไห้บ้าบอที่บ้านอีก นอนก็ไม่หลับ วู้
วิตกโน่นนี่ คิดแย่ๆ รู้สึกเลยว่าตัวเองอาการเดียวกับก่อนเริ่มหาหมออ่ะ
นี่พยายามอยู่ห่างน้ำกับดาดฟ้าไว้เต็มที่ 555
พออารมณ์นิ่งๆก็หมายมั่นไว้ว่าวันนี้จะกินยาให้ได้ มันคงเอฟเฟคเพราะแค่ลืมกินยาล่ะน่า
เมื่อเช้ามาทำงาน ทานข้าวเช้าเสร็จ กินยาต่อ เวลาผ่านไปซักพัก
โอย ยังกะเมฆหมอกจางหาย ชีวิตนี้โคตรมีความสุข การทำงานทำไมมันสนุกอย่างนี้(กัดฟัน)
วันนี้กลับบ้านว่าจะเตรียมยาเผื่อไว้ในกระเป๋าตังค์ซักเซ็ตนึงดีกว่า.
เมื่อวานเรานั่งอ่าน entry คุณแล้วร้องไห้ แล้วหัวเราะ แล้วก็ร้องอีก....โอ๊ย งงตัวเอง =3=''