คุณหมอถามทุกรอบเลย

"การบ้านที่ให้ไปได้ทำบ้างไหมคะ?"

_(:3/L)_

.

.

.

.

แฮ่... ลืมค่ะ
ไม่ได้ลืมทำการบ้านนะคะ
ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามีการบ้านค่ะ ^ ^''

ใครสงสัยมั่งว่าไปหาหมอนี่ต้องทำการบ้านด้วยเหรอ?

แล้วการบ้านคืออะไร?

คืออย่างนี้ค่ะ เนื่องจากเคสเราเนี่ย ค่อนข้างสรุปได้ว่า

วิตกกังวล มาจาก คิดมาก มาจาก ฟุ้งซ่าน (นี่เราสรุปเองนะ)

คือเราค่อนข้างมีจินตนาการล้ำเลิศกว่าคนทั่วไป

"จินตนาการ" ในที่นี้ไม่ได้แปลว่าความคิดสร้างสรรค์ค่ะ

แต่แปลตรงตัวว่าการสร้างภาพขึ้น(ในหัว)

สมมติมีการตั้งเงื่อนไข A / เงื่อนไข B สถานการณ์ C มาให้ 

เราจะสามารถ process ถึงผลลัพธ์ได้มาก และเร็วกว่าคนทั่วไป
คือวิเคราะห์ไวว่างั้น ตรรกศาสตร์ขอให้บอก GAT PAT เชื่อมโยงเต็มร้อย 

(แต่ตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยยังใช้ entrance อ่ะ ดูแก่ lol)

และเนื่องจากในบางเรื่องเราไม่มีประสบการณ์ เราจึงได้แต่คาดเดาผลลัพธ์
ซึ่งไอ้ความวิตกกังวลเนี่ยทำให้เราเดาผลลัพธ์ไปในทุกทางที่เป็นไปได้ 

แต่โฟกัสในเรื่องที่ร้ายที่สุด แย่ที่สุดเสมอ 

หมอเลยสั่งการบ้านตั้งแต่ครั้งแรกๆที่เจอว่า

ขอให้เรา "รู้ตัว" ว่า เราเป็นอะไร เราทำอะไรอยู่ เราทำอะไรได้บ้าง

ตอนแรกๆนี่ทำการบ้านไม่ได้เลย 

คือเราค่อนข้างจะเป็น perfectionist
("ไม่ค่อนข้างล่ะ...เป็นแบบสุดโต่ง" - เสียงแว่วมาจากคนข้างๆ)

ทุกอย่างต้องมีแผนและเป็นไปตามแผน 

ต้องสมบูรณ์แบบ ถูกต้อง ไม่มีข้อตำหนิ

ต้องได้ผลลัพธ์

และเวลาตอบคำถาม ถ้าไม่มั่นใจว่าถูก จะไม่ตอบค่ะ

พอคุณหมอให้การบ้าน เรากลับไปตีความว่า

พอทำไม่ได้ ไม่เข้าใจ สมองเราไม่รับเลย จำไม่ได้เลยว่าหมอให้การบ้านอะไร lol

กลายเป็นเด็กไม่ส่งการบ้านครูไปซะอย่างนั้น 

พอหมอทักทุกครั้ง ก็เครียด ว่าลืม ว่าไม่ได้ทำ กดดัน ร้องไห้

บอกทำไม่ได้ ไม่กังวล ไม่คิดไม่ได้ ดราม่าไปอีก

คุณหมอบอกว่า

การบ้านที่หมอให้ หมอต้องการแค่ให้เรา รู้ตัว อย่างเดียวก่อนค่ะ

หมอเข้าใจว่าเรายังกังวล ยังเครียด แต่เราชอบไม่รู้ตัวและเตลิดไปไกล

คือเวลาเรากังวล-เครียด เราไม่มีสำนึกรู้ไงว่าตอนนี้กังวลนะ ตอนนี้เครียดนะ

ตอนนี้ไม่พอใจนะ หรือตอนนี้เศร้านะ

ถ้าเรารู้ตัวแล้วเราจะมีสติมากขึ้น ไม่จมดิ่งไปกับความรู้สึกแย่กับตัวเองนาน

สารภาพว่าเพิ่งจะพอทำได้หลังจากพบหมอมาได้กว่าสี่เดือนค่ะ

เรื่องแบบนี้ต้องค่อยเป็นค่อยไปเนอะ.