ชาติหนึ่ง ‘เจียงชิงหว่าน’ เคยเป็นภรรยารักของ ‘ชุยจี้หลิง’
แต่นางกลับถูกสามีที่รักยิ่งหักหลัง ด้วยการไปมีสัมพันธ์กับสหายรักของนางจนมีบุตร
และยังส่งนางไปเป็นสตรีบรรณาการของฮ่องเต้ชรา
จวบจนห้วงสุดท้ายของชีวิต ในใจนางก็ยังเคียดแค้นชิงชังเขา

ครั้นลืมตาอีกครั้ง นางก็มาอยู่ในร่าง ‘เจียงชิงหว่าน’ บุตรสาวภรรยาเอกของหย่งชางป๋อ
เวลาได้ล่วงผ่านมาหกปีแล้วนับแต่นางตาย
เดิมทีนางเพียงหวังจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสงบ แต่ไหนเลยจะมีเรื่องง่ายดายปานนั้น
เนื่องจากสกุลเจียงกับสกุลชุยมีสายสัมพันธ์ประหนึ่งญาติมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นทวด!
ยามพบหน้าชุยจี้หลิงนางก็ต้องเรียกเขาว่า ‘ท่านอา’
ทว่าเหตุใดอดีตสามีผู้นั้นจึงไม่ได้แต่งงานใหม่ ทั้งเขาก็ไม่มีหญิงงามหรือบุตรสักคนข้างกาย
สายตาเขามักเหม่อมองออกไปไกล มีเพียงยามได้ยินนาม ‘เจียงชิงหว่าน’ ที่จะเผยสีหน้ารวดร้าวออกมา
การที่เขาทำเหมือนยังมีเยื่อใยเช่นนี้ คิดจะแสร้งทำไปให้ผู้ใดดูกัน!

เรื่องนี้นับเป็นการทลายกองดองของเราค่ะ อันที่จริงก็ไม่ได้เก่ามาก ประมาณปลายปีที่แล้วได้มั้ยนะ แล้วก็ไม่ได้ตั้งใจจะดองจริงๆด้วย คือช่วงนั้นเราแบบว่าได้มาแล้วก็อ่านเลยทันที อ่านไปแล้วก็รู้สึกว่าแรกๆมันไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่แต่อยากรู้เรื่องพระเอกว่าเมื่อไหร่จะรู้เรื่องนางเอกสักทีแล้วจะทำยังไงต่ออะไรอย่างนี้ เราก็เลยนิสัยเสีย ทำการ skim อ่าน (ก็คือการอ่านแบบเร็วๆ) พอ skim ไปรอบนึงก็พอใจละ ได้รู้สิ่งที่อยากรู้ แต่มันก็เหมือนสปอยล์ตัวเองไปแล้ว บวกกับอ่านไปแล้วเราก็ไม่ได้รู้สึกชอบขนาดนั้นอีก เราก็เลยไม่ได้อ่านแบบดีๆ มาจนถึงตอนนี้นี่แหละค่ะ รอบนี้กลับมาอ่านซ้ำใหม่อีกรอบแบบดีๆล่ะค่ะ

ก็เรื่องนี้เป็นงานของฉางโกวค่ะ งานฉางโกวที่เราชอบที่สุดน่าจะเป็น นิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน นอกจากนั้นก็อ่านได้เพลินๆ ค่ะ มาเรื่องนี้ชื่อเรื่องเราก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องในเครือญาติอีกละ แต่จริงๆไม่ญาตินะ แบบมันเป็นญาติห่างๆ ญาติในนาม แทบไม่รู้จักกันด้วยซ้ำไป

แต่เรื่องนี้เรารู้สึกว่าเหมือนเป็นศูนย์รวมผู้ชายที่แบบ...บอกไม่ถูกไม่รู้จะให้คำนิยามว่าอะไรดี

คืออย่างชุยจี้หลิงอะ ก็ไม่เชื่อใจนางเอก ไม่เคยคิดว่าจะสืบหาความจริงในตอนนั้นเลยสักแว่บว่าจริงไม่จริง ก็ตีขลุมไปก่อนแล้วว่าใช่แน่ แบบให้ฟีลรู้สึกว่าหูเบามาก ทั้งที่ดูเป็นคนมีตำแหน่งใหญ่โต สามารถเป็นแม่ทัพต่างๆ แบบไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอว่ามันแปลกๆ ในบรรดาพระเอกฉางโกว ถึงชุยจี้หลิงจะคงตีมคลั่งรักเหมือนพระเอกฉางโกวแต่หูเบาเกินไปหน่อยจริงๆ คิดสภาพถ้าเป็นพี่ชายจากเรื่องนิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน มาเป็นพระเอกเรื่องนี้ล่ะก็ คงจับได้ตั้งแต่นางเอกถูกรังแกที่จวนแล้ว

 เราก็รู้สึกว่าพระเอกก็เป็นส่วนนึงที่ทำให้นางเอกเป็นงั้นจริงๆ แล้วสิ่งที่นางเอกได้รับมาก็น่าเศร้าใจจนเข้าใจได้อะในตอนชาติที่สองที่นางเอกบอกว่าชาตินี้อยากอยู่แบบสงบๆ แต่ก็เข้าใจพระเอกเหมือนกันแหละ ชาติที่แล้วเข้าใจผิดกันไปกันมา แค้นผิดคนไปต่างๆนานา ทั้งๆที่จริงๆตัวร้ายทั้งสองคน ทั้งน้องสาว ทั้งซุนอิ้งเซวียน ก็ให้ฟีลเป็นตัวร้ายแบนๆ ทั้งคู่ แต่ดันเป็นตัวร้ายหลักของเรื่องซะอย่างนั้น

ส่วนอีกคนที่พูดได้เลยว่าโง่คือพ่อนางเอก เหมือนกับว่าถ้าไม่มีความจริงมาตีแสกหน้าก็จะยังโง่เชื่อเมิ่งอี๋เหนียงแบบนั้นต่อไป ไม่แปลกใจเลยทำไมไม่เจริญในหน้าที่การงาน (...) แบบในระดับที่มีแค่เจ้าตัวเท่านั้นอะที่ไม่รู้ว่าข้อเสียของตนเองคืออะไร

ทั้งพระเอกพระรองใจจริงแล้วก็ไม่ได้แบบให้น้ำหนักการตัดสินใจของนางเอกขนาดนั้น ทั้งสองคนเลย (แต่เราก็คิดว่าจริงๆพระเอกของคนเขียนส่วนใหญ่เป็นทางนี้อยู่แล้ว) ก็มีความแบบเผด็จการอยู่ ความรักของพระรองก็ดูแบบไม่ค่อยมีที่มาไปนิดนึง เหมือนถูกใจรูปโฉมเฉยๆ พระรองก็ค่อนข้างแบบถึงเนื้อถึงตัวแล้วก็มีฟีลแบบเอ้ย แต่งๆไปเดี๋ยวเค้าก็ต้องชอบเราเองแหละ เพราะฉะนั้นบังคับให้เค้าแต่งกับเราเถอะ ขอโทษนะคะคุรพรี่ อะไรเนี่ย

สรุปก็คือเราแอบแบบไม่ได้ประทับใจเท่าที่คาดไว้ ไม่ค่อยชอบตัวละครเท่าไหร่ แต่ฉากที่พระเอกรู้ความจริงเรื่องชาติก่อนของนางเอกก็ทำเราน้ำตาซึมไปนิดหน่อยเหมือนกัน คือก็อินอยู่ แต่แบบถ้าถามว่าชอบมั้ย เราคงไม่ได้ชอบขนาดนั้น คงไม่ได้เอามาอ่านซ้ำค่ะ