เมื่อสติสัมปชัญญะค่อยๆ กลับคืนมาในสมอง นางก็ตื่นขึ้นมานางรู้สึกเพียงปวดหัวเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ข้างหูราวกับยังมีเสียงวือๆ ดังก้องอยู่ นางลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก แสงจันทร์นวลลอดเข้าสู่ตา แต่เบื้องหน้ายังคงเลือนราง ดูเหมือนนางจะนอนอยู่ข้างแม่น้ำนอกเมือง เมื่อขยับนิ้วมือก็สามารถสัมผัสได้ถึงน้ำเย็นเฉียบและดินเปียกชื้น จมูกยังได้กลิ่นต้นหญ้า นางหายใจหอบ บนหัวรู้สึกเจ็บเป็นระลอก ครั้นยกมือขึ้นคิดจะลูบกลับพบว่าแขนหนักอึ้งผ่านไปนานกว่าจะลูบถึงหัว มือแตะถูกของเหลวคล้ายจะเป็นเลือด นางตะลึงไปชั่วครู่ข้าเป็นอะไรไป ชายผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาข้างกายนางแล้วถามอย่างร้อนใจ "เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ บาดเจ็บที่ใด" นางตอบอะไรไม่ได้ ความเจ็บทำให้สมาธิของนางแตกกระเจิง บนหัวดูเหมือนยังมีเลือดไหลอยู่นางพยายามกะพริบตา อยากมองหน้าชายผู้นี้ให้ชัดเจนแต่กลับเห็นเป็นโครงหน้ารางเลือน ชายผู้นั้นเหมือนจะไม่มีความอดทนรอให้นางได้สติ เขาดึงตัวนางขึ้นฝั่ง ยื่นมือเข้าไปลูบคลำในเสื้อผ้าของนางอยู่พักหนึ่ง ปากก็พร่ำพูด "ของล่ะ" ของ? ของอะไร เหมือนเสียงดังลอยมาจากที่ไกลๆ ในหูนางมีเสียงดังก้อง ฟังไม่ชัดเจน แต่ชายที่ลูบคลำหาของบนตัวนางผู้นั้นได้ยินมันแล้ว เขาชะงักก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไป ไม่นานคนกลุ่มหนึ่งส่งเสียงโวยวายมาถึงข้างกายนาง พวกเขาถือคบไฟ ปากตะโกนเรียกเสียงดัง แต่แสงไฟสว่างเกินไปทำให้นางแสบตาจนต้องหลับตาลง ในที่สุดนางก็ได้ยินคำที่พวกเขาพูดอย่างชัดเจน "นางอยู่ที่นี่ หาเจอแล้ว หานางเจอแล้ว" ผู้ใดตามหาข้า

มากับเรื่องสุดท้ายในชุดที่เราได้อ่านค่ะ เราคิดว่าตามเนื้อเรื่องน่าจะอ่านหงส์ฟ้อนไม่ก็ศิลาก่อน อันไหนก็ได้ แล้วตามด้วยสามครา เพราะถ้าเป็นแบบนั้นก็จะไม่ถูกสปอยล์เท่าไหร่ ถึงหงส์ฟ้อนกับศิลาจะสปอยล์กันเองนิดๆ แต่ช่วยไม่ได้ เพราะมันคาบเกี่ยวกัน ตัวเราอ่านสามคราก่อนค่ะ แล้วก็ค่อยมาศิลาแล้วก็ปิดท้ายด้วยหงส์ฟ้อน ที่อ่านแบบนี้เพราะมีคนบอกว่าสามคราสนุกสุด หงส์ฟ้อนสนุกน้อยสุดนั่นเอง

แต่พออ่านเองแล้วก็...สนุกทั้งสามเรื่องนะ 5555

ไม่รู้ว่าเพราะกับหงส์ฟ้อนนี่ไม่ได้คาดหวังรึเปล่าก็ไม่แน่ใจค่ะ แต่เราว่าสนุกดี 

หงส์ฟ้อนมังกรเหินเป็นเรื่องของนายท่านสาม สกุลหลง หลงซานนั่นเองค่ะ หลงซานเป็นน้องชายคนสุดท้องของพี่น้องสกุลหลง เป็นเจ้ายุทธภพ 55555 ส่วนนางเอกคือเฟิ่งหนิง ฮูหยินสามสกุลหลง เฟิ่งหนิงตื่นขึ้นมาความจำเสื่อมจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน มาอีกทีก็บาดเจ็บแล้ว และถูกคนในสกุลหลงเกลียดทั้งหมด โดยที่เธอต้องแบกรับข้อหาขโมยของ เป็นผู้หญิงไม่ดี บลาๆมากมาย

ถ้าสังเกตจะเห็นว่า ชื่อเรื่องก็เอามาจากชื่อตัวเอกของทั้งสองคนนั่นเองค่ะ เฟิ่งคือหงส์กับมังกรคือหลง ทั้งเรื่องก็เป็นการวิ่งวุ่นของหงส์กับมังกรจริงๆซะด้วย

เราชอบนักเขียนคนนี้ตรงที่ การพัฒนาความสัมพันธ์ของตัวเอกทั้งสองคนจะทำได้ดีมากๆเลยค่ะ ทั้งสามเรื่องเลยนะ มันทำให้เชื่อได้ว่ารักกันจริงๆ รักเพราะอะไรอะไรแบบนี้ บางคนอาจจะติงว่าเรื่องยาวไปนิดหรือนิสัยพระนางน่ารำคาญไปหน่อย ไม่ปฏิเสธค่ะ ว่ายาวจริงๆแล้วก็ นิสัยพระนางเรื่องนี้ค่อนข้างแอบน่ารำคาญนิดนึงอยู่ แต่สำหรับเราเราไม่ค่อยแคร์มาก คิดว่ามันสมจริงดีค่ะ ความสัมพันธ์ในชีวิตจริงก็ประมาณนี้แหละเราว่า มันก็ต้องมีงี่เง่าบ้าง ทะเลาะกันด้วยเรื่องโง่ๆบ้าง ทำตัวโง่ๆ พูดจาแรงไปบ้าง 

เรื่องนี้ก็มีเนื้อหาวนอยู่ที่ตัวเฟิ่งหนิงนั่นแหละค่ะ เป็นการสืบหาว่า เธอมาจากไหน เพราะอะไรถึงทำแบบนี้ อะไรทำนองนี้ เรื่องนี้ยังมีฉากพระเอกร้องไห้แบบน้ำตาร่วงด้วย ซึ่งเอาจริงค่อนข้างหายากในนิยายจีนนะ เราอ่านมาเป็นร้อยเรื่องแล้วมั้ง แต่ก็ยังนับเรื่องได้อ่ะที่พระเอกร้องไห้ 

เรื่องพลอตเราไม่สปอยล์เนาะ เดี๋ยวไม่สนุก แต่แอบคิดนิดนึงว่า มันเดาง่ายไปหน่อยอ่ะ 555 

เหมือนเป็นเอกลักษณ์ของชุดนี้ไปแล้ว ที่ครึ่งเล่มสองจะเป็นตอนพิเศษ เรื่องนี้เป็นตอนพิเศษของเนี่ยนอี กับผิงอัน ศิษย์พี่ใหญ่ของนางเอกกับเพื่อนนางเอกตั้งแต่สมัยเด็กค่ะ แล้วก็อีกเรื่องนึงน่ารักมาก คือเป่าเอ๋อร์กับพี่ชิ่งเซิง น่ารักโคดดดดดดดด พี่ชิ่งเซิงโตมามีความเจ้าเล่ห์นะ 5555

สรุปก็คือ ทั้งชุดนี้เราชอบทั้งสามเรื่องเลยค่ะ เราว่าสนุกดี