หลังจากเมื่อวานเธอคงคิดว่า ฉัน เอมม่า สเคอร์บี้ ช่างเป็นคนบ้าผู้ชายจริงๆ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ฉันชอบมนุษย์หน้าตาดีนี่นา

เหอะๆ เมื่อวานฉันก็มัวแต่มองผู้ชายคนหนึ่งในรถไฟ จนกระเป๋าถูกประตูหนีบ

ก็อาจจะถือเป็นการสร้างความอับอายและภาพจำต่อหน้าหนุ่มหน้าตาดีอีกแบบหนึ่ง บางทีเขาอาจจะมองว่า อุ้ย โก๊ะๆ น่ารักจังเลย ก็ได้นะ

และฉันไปร้านหนังสือมา ฉันชอบอ่านหนังสือและเสียเงินให้มันมากมายไม่ว่าจะอยู่ในวัยไหนก็ตาม ฉันเห็นหน้าปกหนังสือที่มีชื่อเรื่องว่า

Do you believe in fairies?

ฉันกระซิบตอบในใจว่า I Do. แบบที่คนข้างๆคงคิดว่าฉันบ้า

เชื่อไหม นี่เป็นประโยคเวทมนตร์ของเอมม่า สเคอร์บี้ ฉันมักจะใช้มันในเวลาเด็กๆตอนที่ฉันไม่มั่นใจในอะไรสักอย่าง หรือตื่นเต้นมากๆ อย่างเช่น การพูดต่อหน้าที่สาธารณะ ซึ่งเป็นฝันร้ายขั้นสุดยอดของเด็กประถมสุดแสนขี้อายอย่างฉัน และให้ตายเอมม่า ตอนนี้มันก็ยังเป็นฝันร้ายอยู่ดีน่ะ

ปีเตอร์แพน ผู้มีนัยน์ตาสีเขียวสดใสและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์น่ารัก (ให้ตาย เขาเป็นเด็กชายที่หล่อเป็นบ้า ตาเขียวๆกับผมสีทองหยักศกของเขา มันช่างเหลือเชื่อไปเลยล่ะ) บอกกับฉันว่า ถ้าฉันเชื่อ มันก็จะเป็นไปได้

เพราะฉะนั้นในตอนเด็กๆฉันจึงมีคาถาประจำตัว คือ I do. และภาพของการตะโกน I believe in fairies! I do! I do!

บางทีตอนนี้ฉันโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว คาถาแบบนี้อาจจะยังใช้ได้ก็ได้ 

นอกจากคาถานี้แล้ว ฉันยังมีอะไรตลกๆตอนเด็กๆที่ฉันเคยลองอีกหลายอย่าง

มีใครเคยอ่านมอลลี่ มูนไหม มอลลี่ มูนเป็นเด็กสาวที่ไม่สวย มีขาลายพร้อยเหมือนแฮมก้อนหนึ่ง แต่เธอพบกับหนังสือการสะกดจิต จ้องลงไปในดวงตาใครสักคน คุณจะรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ไหลเวียน และปิ๊ง คุณสะกดจิตเธอ (ประมาณนี้ล่ะมั้ง สมองอันเชื่องช้าของฉันจำรายละเอียดไม่ค่อยได้) ในหนังสือมีฉากหนึ่งที่ถูกสะกดจิตให้เรียนภาษาสเปนด้วยนะ ประมาณว่าเธอตื่นขึ้นมาอีกทีเธอก็พูดสเปนได้แล้ว และตอนนี้ฉันอยากพูดอิตาลีได้มากๆเลยล่ะ

เหลือเชื่อไหมล่ะ ไดอารี่ที่รัก

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นของฉันหรอก แต่ฉันก็คิดว่าฉันอาจจะเคยลองทำ

สิ่งที่ฉันจำได้แม่นคือ วิธีการหยุดโลกต่างหาก มอลลี่ มูนหยุดโลกได้ในเล่มสอง หยุดโลกคืออะไรน่ะเหรอ ถามบ้าๆน่า ก็หยุดโลกไง หยุดไม่ให้มันหมุนน่ะ แบบสต๊อปปป!

วิธีก็คล้ายกับการสะกดจิตคน แต่เป็นการสะกดจิตสิ่งของ เธอจะจ้องสิ่งของจนเธอรู้สึกชา...

ฉันนำมาลอง หลายครั้งเลย... และฉันก็ชาจริงๆ ตาฉันเบลอเหมือนในหนังสือเปี้ยบ

เพราะฉันทำนานเกินไป และนั่งท่าเดิมนานเกินไปจนเป็นเหน็บชาน่ะ

นอกจากนี้ก็มีการรอจดหมายที่ฮอกวอร์ต และการอยากได้ผีมาอยู่เป็นเพื่อน (ฟังดูสยองขวัญไหม แต่ว่าตอนเด็กๆฉันเคยหลงรักการ์ตูนเรื่องหนึ่ง และตัวเอกก็มีเพื่อนสนิทเป็นผีที่ดูดีเอามากๆ ฉันก็เลยต้องการเพื่อนสนิทเป็นผีบ้าง เพราะเขาจะอยู่กับฉันตลอดเวลา ฉันอธิษฐานอย่างจริงจังเลยล่ะ แล้วก็ขอบคุณพระเจ้าเป็นอย่างสูงที่ไม่มีสิ่งประหลาดใดๆเกิดขึ้นกับลูก)

สมัยเด็กๆของเอมม่า สเคอร์บี้ก็เต็มไปด้วยชีวิตเด๋อๆด๋าๆแบบนี้แหละ

เทียบกับชีวิตของเอมม่า สเคอร์บี้ในตอนนี้ อย่างเดียวที่ฉันคิดในตอนนี้ก็คือ ฉันปวดคอเอามากๆเพราะว่านั่งหน้าคอมนานเกินไป และเจ็บนิ้วก้อยด้วยเพราะว่าจับเมาส์นานเกินไป ตาของฉันก็แห้งผากยิ่งกว่าทะเลทรายซาฮาร่าบวกกับทะเลทรายโกบี (นั่นดูเหมือนจะเป็นหลายอย่างที่ฉันคิดแล้วล่ะ ไม่ใช่อย่างเดียว)

ฉันอยากจะตะโกน I believe in fairies! I do! I do!

ถ้าตะโกน I believe in fairies แล้วทำให้นางฟ้ามาหาได้ล่ะก็

ฉันจะตะโกนดังๆเลยว่า I believe in money. และมันต้องเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังและจิตวิญญาณของฉันแน่นอน เพราะฉันเชื่อมันจริงๆน่ะสิ

โอ...มิสแพทริกกำลังสั่งงานฉันอีกแล้ว ฉันอยากจะบอกหล่อนว่าให้เขียนให้ฉันอ่านเถอะ เพราะฉันฟังหล่อนไม่ออกจริงๆ แต่ว่าต่อให้หล่อนเขียน ฉันก็ไม่ประโยคของหล่อนอยู่ดี น้ำตาฉันไหลพรากแล้วล่ะเธอจ๋า

ลงชื่อ

#เอมม่าสเคอร์บี้

ผู้ปรารถนาการหยุดโลกและไม่สามารถทำให้ไดอารี่ของเธอตลกในทุกๆวันได้ แต่เธอก็ต้องเขียน เพราะถ้าไม่เขียน เธออาจจะอัดอั้นใจตายและอ้วกลงบนกระหม่อมของมิสแพทริก