ใช่ มันไม่ใช่แค่ -10 มัน -18

ฉันกลับมาจากดินแดนอากาศหนาว -18 มาได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว ตอนแรกฉันคิดว่า เออ แม่งต้องเหงามากก ระดับเขียนเอมม่า สเคอร์บี้ทุกวัน แต่ไม่ว่ะ มันเหงาระดับไม่อยากทำอะไรเลย มันอยู่คนเดียวในห้องโง่ๆที่ฮีทเตอร์ไม่ค่อยทำงาน และน้ำร้อนไม่ไหลอยู่สองวัน (วันอื่นไหลดี) คือทั้งหมดมันทำให้ฉันรู้สึกว่าอยากจะนั่งเฉยๆมองอากาศ ไม่ทำด๋อยดากอะไรทั้งสิ้น

แต่ไม่ได้ เพราะต้องตื่นเช้าไปทำงาน และเลิกงานเสร็จก็ต้องไปดื่มกับหัวหน้าต่อ ไม่เข้าใจว่าทุกคนเอาพลังงานในอากาศที่หนาวเบอร์ที่ก้าวออกไปนอกอาคารแล้วเหมือนจะทิ้งหูไว้ด้านหลังได้ไง

มันหนาวเบอร์ไหนน่ะเหรอ ก็หนาวเบอร์ที่ใช้มือเปิดรถแทกซี่แล้วผิวชั้นนอกของฉันลอกติดไปกับแฮนด์รถที่มีน้ำแข็งเกาะ อารมณ์เหมือนเวลาเธอกินไอศครีมที่เพิ่งเอาออกมาจากช่องฟรีซแล้วมันติดลิ้นน่ะ แต่นี่เปลี่ยนเป็นมือฉันและรถแทกซี่แทน

นอกจากนี้ ฉันก็ยังทำความเดือดร้อนให้ชาวบ้านด้วยการที่ลืมพาวเวอร์แบงค์ไว้ในกระเป๋าเดินทางและโหลดมันเข้าเครื่อง แอร์โฮสเตสเดินถือป้ายชื่อเอมม่า สเคอร์บี้ไปทั่วสนามบิน และหล่อนมาเจอฉันกำลังนั่งกินสตรอเบอรี่อยู่ ฉันว่าหล่อนคงด่าฉันอยู่ในใจเหมือนกัน ฮืออ ขอโทษนะคะฉันลืมจริงๆ

เมื่อกลับมาฉันก็รู้สึกว่าพลังงานถูกดูดซับไปหมด ฉันเหลือแต่เปลือกนอกเหมือนกล้วยที่ไม่มีไส้ ฮ่าๆ นั่นแหละ คุณคงนึกออก ฉันไปอยู่ที่นู่นฉันรู้สึกเหมือนทำงานตลอดเวลา เลิกงานแล้วก็ยังทำงานอยู่ เพราะฉันต้องกินข้าวไป ยิ้มอย่างมีมารยาท มีมนุษย์สัมพันธ์เต็มที ทั้งๆที่ตัวจริงฉันต้องการขดอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นๆคนเดียว

ตอนนี้ฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองกลายร่างเป็นเปลือกกล้วยไร้ไส้ในมาสักพัก

เพื่อนๆชวนกันไปกินซูชิ ฉันรู้สึกว่าแซลมอนดิบ ฟัวกราส์ และบางส่วนที่จำไม่ได้ว่าส่วนไหนของปลาตาเดียว มันจะช่วยชุบชีวิตฉันได้บ้าง ...อืม มันได้อ่ะ แต่มันได้แค่ตอนที่มีซูชิอยู่ในปากเท่านั้น

เมื่อซูชิหมดจานฉันก็หลายร่างเป็นเปลือกกล้วยเดินได้ตามเดิม

อยากถอนหายใจไปถึงขั้วโลก

ปล.โลกนี้มีคดีฆาตกรรมแนวๆพนักงานฆ่าหัวหน้าเยอะมั้ย ฉันอยากรู้สถิติของมัน

ลงชื่อ 

เอมม่า สเคอร์บี้ 

ผู้กลายร่างเป็นเปลือกกล้วยไร้ไส้ใน และกำลังควานหาความเด้งดึ๋งดั๋งในชีวิต