สิ้นเสียง ทั้งสาธิต และชายชุดดำทั้งสองหันไปทางต้นเสียงพร้อมกัน 

สายตาทั้งสามคู่ พบกับเด็กชายวัยประถม ควบจักรยานสีแดงคู่ใจ ในมือถือไฟแช๊คสีเขียว หน้าตาเด็กคนนี้เอาเรื่องพอดู 

“ผมจุดประทัดวันออกพรรษา มีปัญหาไรป่าวเพ่" เด็กชายส่งคำถามมาหาทั้งสาม ที่กำลังงงกับต้นเสียง “ปั้ง” ที่ผ่านมาเมื่อครู่เหมือนเวลาหยุดนิ่งไป 

เดทแอร์เกิดชั่วคราว…แล้วเด็กชายก็พูดต่อ “ถ้ามีก็บอกนะ พ่อผมเป็นกำนัน" เด็กชายทิ้งทาย ก่อนปั่นจักรยานออกไปจากตึกเก่าแห่งนี้ 

เมื่อเด็กเจ้าปัญหาจากไป ก็ถึงเวลาที่ทั้งสามจะเคลียร์กัน เพราะสาธิตเองยังไม่รู้เลย ว่าชายชุดดำสองคนนี้เป็นใคร มาจากไหน ใครส่งมา แล้วที่สำคัญ “มึงถีบกูทำไม" สาธิตส่งคำถามออกไปหาชายชุดดำ 

ชายชุดดำร่างเล็กชี้ไปทางเพื่อนชุดดำ ที่ท้วมแต่สูงกว่า “ไอ้นี่มันบอกให้ถีบ" 

 ชายชุดดำร่างท้วมหันมาบอกสาธิต “ เออ…กูบอกให้มันถีบมึง เพราะกูเป็นหัวหน้ามัน" 

 สาธิตส่ายหน้า…แล้วบอกย้ำอีกที “ มึงตอบไม่ตรงคำถาม งั้นกูถามใหม่ มึงถีบกูทำไม"ชายชุดดำร่างเล็กสะกิด “มึงตอบดิ่ มึงรับจ๊อบมานิ่" 

 ถึงคราวที่ชายร่างท้วมต้องตอบ…”ป้าขายผลไม้จ้างกูมา ให้ถีบมึง มีโคทลับ คือ ถุงส้มสามลูก น่าจะเป็นมึงแน่ๆ ใช่มั้ย" 

 “เออ..กูเอง" สาธิตเริ่มเข้าใจสถานการณ์ 

“งั้นกูขอถ่ายรูปมึง ส่งให้ป้าแกดู ปิดจ๊อบ แป้ป" ชายชุดดำร่างท้วมร้องขอ 

สาธิตกำลังจะหันหน้าให้ชายชุดดำถ่ายรูป เป็นจังหวะเดียวกันที่เป้บนหลังเอียง เขาลืมรูดซิบ ปืนจึงหล่นลงมาบนพื้นอีกครั้ง 

ตุ๊บ!!!! สิ้นเสียง สาธิตรีบคว้าปืนขึ้นมาถือ หมายจะรีบเก็บมันลงกระเป๋า ทว่า….ชายชุดดำทั้งสองดันเห็นก่อน 

“ เฮีย แล้วมึง มันมีปืน" ชายชุดดำร่างเล็กพูดขึ้น ชายชุดดำร่างท้วมสีหน้าออกอาการ รีบยกมือไหว้ “ พี่ใจเย็นๆก่อน ผมขอโทษ พอดีผมเป็นฟรีแลนซ์ทวงหนี้ ร้อนเงินเลยไม่เช็คก่อนว่า พี่ดันเก๋า “

 สาธิตมองหน้าทั้งสอง ในมือยังถือปืน

 “หรืออีป้า มันหลอกเรามาให้พี่เค้าเชือดวะ" ชายชุดดำร่างเล็กสงสัย 

 เมื่อชายร่างท้วมชุดดำได้ยินข้อสงสัยของคู่หู ยิ่งออกอาการกลัว “ไม่หรอกมั้ง…เนาะ พี่แค่ติดหนี้ ป้าเค้าเฉยๆใช่มั้ย" ชายร่างท้วมถามสาธิตกึ่งปลอบใจตัวเอง 

สาธิตครุ่นคิด ในสถานการณ์ที่เป็นต่อแบบนี้ เขาจะเอาคืนไอ้สองคนนี้อย่างไรดี แต่เมื่อต้องคิดแข่งกับเวลา เขามักจะคิดพลาด 

ปั้ง!!!!!! สาธิตมองเห็น ชายชุดดำร่างเล็กล้มลงบนพื้น….