ชายชุดดำร่างเล็กนอนกลิ้งไปบนพื้น ร้องโอดครวญ “ ฮื้อ…ทำไมซวยแบบนี้ “ 

ชายร่างท้วมเห็นท่าไม่ดี ก้มลงตบหัวคู่หูให้ได้สติ… “มึงเป็นไร “ ชายชุดดำร่างท้วมถาม 

 ชายชุดดำร่างเล็ก หยุดกลิ้งไปมาแล้วลุกขึ้น “ อ้าว นึกว่าโดนยิง ได้ยินเสียงปั้ง เข่าก็อ่อน ล้มตุ๊บ!!! เลยพี่" ชายชุดดำร่างเล็กให้เหตุผลต่อ 

“โน่น ไอ้นั่นมันยิงมึง" สาธิตโบ้ยหน้าไปทาง เด็กชายคนเดิมเมื่อครู่ ชายชุดดำทั้งสองหันไปทางสาธิตบอกพร้อมกัน เด็กชายเห็นทั้งสามมองมาที่เขา เลยตอบว่า “ พอดีประทัดเหลือ พ่อบอกต้องรีบจุดให้หมดภายในวันนี้ ถ้าพรุ่งนี้เล่นเสียงดัง ตำรวจจะมาจับ" เด็กชายร่ายเหตุผลยาว จนทั้งสามไม่มีอะไรจะพูด ได้แต่พยักหน้าแทนคำตอบ

แล้วเด็กชายก็ปั่นจักรยานคู่ใจกลับทางเดิม เมื่อเด็กชายลับสายตาไป..ก็ถึงเวลาที่ทั้งสามคนจะเข้าสู่โหมดเคลียร์กันเหมือนเดิม 

“ปืนพี่ไปไหนครับ" ชายชุดดำร่างท้วมถามสาธิตอย่างสุภาพ

 “พอดีเห็นเด็กเข้ามาเลยรีบเก็บ เดี๋ยวเป็นภาพตัวอย่างที่ไม่ดีต่อเยาวชน “ สาธิตตอบ 

ชายชุดดำทั้งสองยกนิ้วโป้งให้สาธิต “ทำถูกแล้วพี่….รับผิดชอบต่อสังคมสุดๆ" ชายร่างเล็กเอ่ยปากชม

สาธิต สาธิตพยักหน้ารับคำชม เหมือนสาธิตตกกระไดพลอยโจนทางอารมณ์เคือง เขาลืมอาการบาดเจ็บจากการกระทำของชายชุดทำทั้งสองไปแล้ว….สาธิตไม่เข้าใจตัวเอง เขาควรจะต้องเอาคืนไอ้สองตัวนี้ไม่ใช่หรอ… แต่ว่า.. อะไรหนอดลใจให้เราทั้งสามมาคุยกันในแบบนี้ได้….สาธิตครุ่นคิดในใจ 

 “เอาไงต่อดีวะ ตังค์ก็ไม่ได้ จะขอพี่เขาถ่ายรูปปิดจ๊อบ คงโดนยิงไส้แตกแน่ๆ" ชายชุดดำร่างท้วมตัดพ้อ“มึงนั่นแหละ 

กูบอกแล้ว..อย่าไว้ใจอีป้านี้ แม่งเคี่ยวสุดๆ ยังรับงานมาอีก" ชายชุดดำร่างเล็กต่อว่าคู่หู 

“กูก็รู้ แต่แม่ง ตอนนี้มีทางเดียวที่เราจะมีเงินกินข้าวเย็นนี้นะมึง" ชายชุดดำร่างท้วมแย้งคืน 

 “มึงจำเรื่องที่แกวางยาเทศมะกิจได้มั้ย แสบเหมือนกันนะ " ชายชุดดำร่างเล็กยังพูดต่อ 

“ยังไงวะ" คราวนี้สาธิตเป็นคนถามบ้าง 

“ก็เทศมะกิจมาไล่ป้าแกลงจากทางเท้า ป้าแกก็เลยติดสินบนด้วยส้มหนึ่งโล เทศะกิจแม่งก็ดันโลภรับส่วย แดกเข้าไป ขี้แตกหมดทุกคน" 

 “อันนั้นเค้าไม่ได้เรียกโดนวางยา เค้าเรียกซวยเพราะกินเล็กกินน้อยโว้ย" ชายชุดดำร่างท้วมบอก

 “มันต้องมียาถ่ายในส้มซิพี่ ไม่งั้นขี้จะแตกทุกคนได้ไง" ชายชุดดำร่างเล็กยังไม่ยอมแพ้ พยายามหาเหตุผลมางัดต่อ…

“รู้ได้ไง?ว่าในส้มมียา" สาธิตสงสัย เลยถาม

“ผมมีสาย(ลับ) ในกองเทศมะกิจ ได้ข่าวว่าพอมันขี้แตก เลยส่งคนไปสืบ มันบอก ป้าแกเอายาถ่ายใส่เข็มฉีดเข้าไปในส้ม" ชายชุดดำร่างเล็กกระซิบ บอกความลับทางราชการ

 “ปุ๊ด…ดดดดด “ สาธิตตดออกมาให้ทั้งสองได้ยิน และตัวเองก็ตกใจในเสียงที่ส่งออกมาด้วย

ทั้งสามมองหน้ากัน “อ้าว ซวยแล้ว...พี่โดนอีป้าวางยาแน่ ๆ ขี้จะแตกแล้วล่ะซิ“ ชายชุดดำร่างท้วมพูด 

สาธิตครุ่นคิด นิ่งไป…ชายชุดดำทั้งสองลุ้นว่าสาธิตจะมีอาการตอนไหน…แล้วพูดพร้อมกัน“ ขี้แตก ขี้แตก ขี้แตก"

“หยุด!!!! “สาธิตตะโกนบอก ชายชุดดำทั้งสองเงียบลง “กูยังไม่ได้คิดบัญชีที่ มึงทั้งสองถีบกูเลย" สาธิตพูดต่อ

“อ้าว ซวยแล้ว…ยังไม่ลืมว่าโดนถีบแฮะ" ชายชุดดำร่างเล็กหันมากระซิบคู่หู ชายชุดดำร่างท้วมทำท่าจุ๊ปาก ไม่อยากให้สาธิตได้ยิน

“เพื่อเป็นการไถ่โทษ มึงต้องถ่ายรูปกู ส่งไปปิดจ๊อบกับป้าแก แล้วเอาเงินค่าจ้างมาแบ่งกัน เร็ว!!! ก่อนที่ขี้กูจะมา “ สาธิตพูดขึ้น 

ชายชุดดำทั้งสองยิ้ม อย่างน้อยงานครั้งนี้ก็ไม่เสียเปล่า แถมไม่โดนถีบหรือสอยด้วยปืนด้วย “โอเค วิน วิน ดิว" ชายชุดดำร่างท้วมตกลง 

ทั้งสามจัดการถ่ายรูปส่งไลน์ไปให้ป้าเพื่อปิดจ๊อบ ระหว่างรอเงินโอนเข้ามา….สาธิตโดนฤทธิ์ยาถ่ายในส้มเล่นงาน เขาจึงหลบเข้าไปในซอกตึกเพื่อทำธุระ จนลืมกระเป๋าเป้ 

ชายชุดดำทั้งสอง เห็นประเป๋าเป้วางอยู่ที่พื้น หนึ่งในนั้นมองไปทางที่สาธิตเข้าไปทำธุระ แล้วหันหลับมา “เอาไงดีพี่ จังหวะดีแบบนี้ จะปล่อยไปหรอ?" ชายชุดดำร่างเล็กถามคู่หู 

“หนี!!!  เอากระเป๋ามันมาด้วย… เร็ว!!!!! “ ชายชุดดำร่างท้วมบอก 

ทั้งสองหอบกระเป๋าเป้สาธิต วิ่งออกมาจากที่ตรงนั้น ทันใดนั้น ก็เกิดเสียงดัง ปั้ง!!!!!! ขึ้น 

ชายชุดดำหันไปทางต้นเสียง 

“หยุด !!! นี่คือกำนัน วางอาวุธในเป้ แล้วหมอบลงซะ" 

“ไอ้เด็กเวน ไปฟ้องพ่อมัน ซวยอีกแล้วกู” หนึ่งในชายชุดดำบ่นพึมพำ