วันนี้ยังคงเป็นอีกหนึ่งวันที่สงบสุข

โทรศัพท์ที่ไร้การติดต่อจากคิมโดยอง 

แผนการเรียนยังคงไม่มีปัญหา 

เพื่อนสนิทไม่มีเรื่องผิดใจกับแฟน

พักผ่อนเพียงพอ รับประทานอาหารครบถ้วน

เป็นอีกวันที่ตื่นขึ้นมาแล้วหายใจคล่องปอด

รสชาติของน้ำหวานแต่งรสคล้ายแตงโมจากไอติมแท่งช่วยทำให้รู้สึกดี แม้อากาศจะหนาวแต่ยังไงร่างกายก็ยังต้องการของหวานสุดโปรด ลูคัสยังคงมองเขาด้วยแววตาเหลือเชื่อ

เกล็ดน้ำแข็งทำเอารู้สึกเย็นวูบวาบในลำคอ 

“โอ๊ะ ได้แถมฟรีอีกไม้” มาร์คเบิกตากว้าง “โชคดีจัง” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปหยิบไอติมแท่งใหม่ในร้าน ไม่สนใจเสียงคัดค้านจากเพื่อนสนิท

เด็กหนุ่มแกะซองไอติมรสแตงโมแท่งใหม่ ระหว่างนั้นก็เผลอฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี

ใช่ 

ช่างเป็นวันดีจริงๆ

.

“บุหรี่ซองนึงครับ”

เด็กหนุ่มชะงักหลังได้ยินเสียงลูกค้าผู้เข้ามาใหม่ ระหว่างที่เขากำลังก้มหน้าจัดการนับเงินใต้แคชเชียร์

เป็นเสียงที่คุ้นเคยอย่างประหลาด

มาร์ครู้ว่าชายคนนี้คือใคร

และภายในใจขอภาวนาว่าอย่าให้อีกฝ่ายจำเขาได้เลย

“ครับ”

จู่ๆก็รู้สึกมวนท้องราวกับกำลังถูกบีบลำไส้ ทำเอาอยากขย้อนอาหารกลางวันออกมาเสียหมด

อีกฝ่ายยังคงเหมือนเดิมทุกกระเบียดนิ้วเหมือนเมื่อครั้งที่ได้เจอกัน เป็นตัวตอกย้ำความทรงจำได้อย่างดี— ชุดสูทสีดำสนิท นาฬิกาสีเงินสะท้อนแสงวิบวับ รองเท้าดำขัดมันวาว

มาร์คไม่อยากเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาเลย

“หายใจแรงจังนะ”เสียงทุ้มเอ่ยปนขำอย่างล้อเลียน “ไม่สบายรึไง”

หลังจากวันนั้น ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอกันอีกในสถานที่แบบนี้

แค่ร้านสะดวกซื้อธรรมดา ในวันธรรมดาวันหนึ่ง

เด็กหนุ่มค่อยๆวางซองบุหรี่ลงบนเคาท์เตอร์ “สองหมื่นวอนครับ” เสียงเขาแหบแห้ง ใบหน้าก้มแทบจะชิดกับอกของตน

“ถามจริงๆนะนี่เธอไม่สบายรึไง ท่าทางพิลึกจัง” น้ำเสียงทุ้มนั้นยังคงมีความห่วงใย 

ฝ่ามือเพรียวเอื้อมมาวางบนไหล่เขา บีบเค้นมันก่อนจะตบสองสามที “เป็นลูกจ้างก็อย่าให้หัวหน้าเอารัดเอาเปรียบมาก ถ้าไม่ไหวก็ไปพัก โอเคนะ”

มาร์คพยักหน้า สัมผัสได้ว่าฝ่ามือของตนกำแน่นจนชื้นเหงื่อ

ไหล่ของเขาสั่นระริก นึกเสียใจอย่างสุดซึ้งที่ตอบรับตกลงเข้าทำงานแทนลูกจ้างกะของวันนี้

อยากอ้วก

ฝ่ามือใหญ่หยิบซองบุหรี่ราคาถูกออกไปเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ เสียงพื้นรองเท้ากระทบพื้นค่อยๆดังไกลออกไป จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูเลื่อนอัตโนมัติ ,เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนพื้นอย่างหมดแรง

แขนทั้งสองข้างยกขึ้นโอบกอดตนเองทั้งที่ไม่รู้ตัว ขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนปอดกำลังถูกบีบจนหายใจไม่สะดวก มาร์คไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนเองนั่งค้างอยู่กับพื้นนานเท่าไหร่ จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูเลื่อนอีกครั้ง และลูคัสเดินเข้ามาเห็นสภาพของเขา

เด็กหนุ่มร่างสูงมองมาอย่างตกใจ ขายาวรีบวิ่งเข้ามาหาพนักงานที่หลังเคาท์เตอร์

“มาร์คมึงเป็นอะไร ปวดท้องเหรอ เฮ้ย ตอบกูก่อน”

มาร์คพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยกฝ่ามือขึ้นกุมใบหน้าตนเองไว้

เสียงประตูเลื่อนดังขึ้นอีกครั้ง ตามมาด้วยเสียงพื้นรองเท้าอันคุ้นเคย

“แย่จังนะ ลืมซื้อไฟแช็กซะได้”

มาร์คไม่มีสติมากพอจะตกใจอีกด้วยซ้ำ

ในตอนที่กำลังสติแตกได้ที่ สิ่งเดียวที่เขารับรู้ได้คือสายตาคู่นั้น— มองลงมายังเขาผู้นั่งอยู่บนพื้น แววตาคมกริบ เต็มไปด้วยตัณหา และเสียงทุ้มที่ยังคงจำได้ชัดเจนเหมือนเมื่อตอนกระซิบแหบพร่าอยู่ข้างหู

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับดวงตาคู่นั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เขาดูประหลาดใจ นิ่งเพียงแว้บหนึ่งก่อนจะปล่อยหัวเราะออกมาเบาๆ

“อะไรกันเนี่ย”

“เธอเองหรอกเหรอ”

ความโชคดีตลอดชีวิตของมาร์คอีคงมีมากพอแค่ถูกรางวัลบนไม้ไอติมแท่ง