สามร้อยล้านวอน คือราคาค่าตัวที่มากที่สุดของมาร์คอี

เด็กหนุ่มร่างผอมเอ่ยเสนอราคาอย่างแผ่วเบา เสียงเขาสั่นเครือ อาการหวาดกลัวแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบัง และคิมโดยองก็มองภาพนั้นด้วยความสุนทรีย์อย่างสุดซึ้ง

ใบกระดาษแผ่นน้อยเลื่อนมาตรงหน้าเขา ตัวเลขกลมๆหลายหลักถูกเขียนโดยปากกาน้ำหมึกราคาแพง ใจของเด็กหนุ่มกระตุกเฮือกในทันที

ไม่เอานะไม่เอานะไม่เอานะ 

เขากรีดร้องในใจ

ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มประดับบนใบหน้างามของคิมโดยอง มือเพรียวยกเท้าคางของตนพลางเอียงคอมองยังเด็กหนุ่มอย่างซุกซน

“ช่วยทำให้พวกเขาสนุกทีนะมาร์ค”

บรรดากลุ่มผู้ดีใส่สูทเพื่อปกปิดความโสมมของตนเอาไว้ภายในเพียงเท่านั้น

ความโสมมในวงการธุรกิจ ที่มืดมิด โสโครก สกปรก

ผู้ช่วยตอกย้ำความจริงว่า บนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่เงินซื้อไม่ได้

“เด็กคนนี้เหรอที่นายบอกว่าเด็ดนักหนาน่ะโดยอง”

“คนโปรดเลยล่ะจอนเน่”

คิมโดยองหัวเราะคิกคัก ดวงตากลมทอดมองร่างบนเตียงด้วยแววตาระยิบระยับ

ราวกับรอคอยที่จะเห็นร่างนั้นแตกสลายไปแทบไม่ไหวแล้ว

“อีกเดี๋ยวเพื่อนของฉันน่าจะมาแล้ว”หนุ่มนักธุรกิจจอห์นนี่ซอยกนาฬิกาเรือนหรูขึ้นดูเวลา “เด็กวัยรุ่นตัวเล็กๆผอมๆแค่นั้นจะไปทนไม้ทนมือได้สักเท่าไหร่กันล่ะโดยองงี่”

“อย่าดูถูกเชียวนะ ถึงจะเห็นแบบนี้ แต่มาร์คก็ทนมือผมมาได้เป็นปีแล้ว”

เขาคลี่ยิ้ม พวงแก้มขึ้นสีระเรื่อไม่ต่างจากสีไวน์ในแก้ว หายใจถี่เล็กน้อยเมื่อคิดถึงสิ่งต่างๆที่เขากับเด็กน้อยบนเตียงเคยเล่นสนุกด้วยกัน ชายหนุ่มต้องยกมือขึ้นปิดรอยยิ้มของตนเอาไว้

“แต่ก็ไม่เคยกรุ๊ปมาก่อนใช่มั้ยล่ะ เอาเด็กไร้ประสบการณ์มาไม่กลัวว่าพวกฉันจะเบื่อรึไง”

“อย่าให้ผมพูดมากเลยจอห์นนี่”

“แล้วก็อย่าดูถูกเด็กของผมด้วย”

หนีไม่ได้ 

ร้องขอความช่วยเหลือ ก็ไม่ได้

ความทรงจำชวนอ้วกในวันนั้น ถ้าลืมไปได้ก็คงจะดี

ทั่วร่างกายถูกสัมผัส ความร้อนพุ่งพล่านไปทั่วทั้งร่าง 

รวมทั้งสัมผัสเหนอะหนะที่ทำให้มวนท้อง

อ้าขาออกสิ ร้องไห้ออกมาสิ

สะโพกถูกกดแน่นให้แนบชิดกับร่างกายของใครสักคน

มือแกร่งดึงศรีษะให้ละออกจากริมฝีปากหนึ่งไปยังอีกริมฝีปากหนึ่ง

ลมหายใจร้อนรดต้นคอ พร้อมกับเสียงกระซิบแหบพร่าอันเต็มไปด้วยความสุข

“สุดยอด” 

.

เด็กหนุ่มลืมตาเบิกโพลงขึ้นมาในความมืด 

รู้ตัวทันทีว่าตนเองกลับมาสู่ปัจจุบัน ในเดือนธันวาคม 

บนเตียงนอนของเขา

เสี้ยววินาทีหลังรู้สึกตัว ร่างผอมรีบรุดหน้าลุกจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำ เปิดฝาชักโครกขึ้นเพื่ออาเจียน ,อย่างไรก็ดี ในกระเพาะของเขาไม่มีอะไรมากพอให้อาเจียนออกมานักหรอก

“แค่ก— อ่อก”

ความรู้สึกแย่ยังคงไม่หายไป 

น้ำตาไหลพรั่งพรูลงจากดวงตาอย่างไม่รู้ตัว มาร์คทิ้งร่างพิงผนังห้องน้ำด้วยความอ่อนแรง สั่งให้ตนเองหยุดร้องไม่ได้

“เวร” มาร์คสะอื้น เขานั่งชันเข่า กอดตนเองเอาไว้แน่น 

“เวรเอ๊ย”