อีกหนึ่งวันจะเป็นวันสิ้นปี

มาร์คกระพริบตา แสงไฟจากร้านสะดวกซื้อทำเขาตาพร่า ยิ่งเป็นแสงไฟจากตู้น้ำด้วยแล้ว

“หยิบๆ มาเหอะ” ในที่สุดเขาก็โพล่งออกไปอย่างอดไม่ไหว หลังจากเพื่อนสนิทใช้เวลาเครื่องดื่มสำหรับเย็นนี้มานานกว่าสิบนาทีแล้ว ทั้งที่ปกติไม่ใช่คนพิถีพิถันอะไรแท้ๆ

“กูกำลังคิดอยู่ว่าซื้ออันนี้ กับอันนี้อย่างละโหลอันไหนมันจะประหยัดกว่ากัน— แม่ง โคตรยาก เงินกูก็ใช่ว่าจะมี” ลูคัสยกมือเกาหัว ดวงตาจ้องกระป๋องเบียร์เขม็ง

นี่ก็สามวันแล้วที่มาร์คใช้เวลาอยู่กับลูคัส กิน นอน ออกไปเดินเล่น พากันซื้อของไปกินมื้อเย็นจนยาวยันสว่าง และคาดว่าจะเป็นแบบนี้ไปจนกว่าจะผ่านเวลาเคาท์ดาวน์ปีใหม่

หรืออาจจะยาวกว่านั้นไปหน่อย มาร์คก็ไม่อาจจะคาดเดา

“หยิบๆ มาเหอะ” เขาพูดซ้ำอีกที “เดี๋ยวกูจ่ายเอง”

เด็กหนุ่มผู้นั่งยองบนพื้นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา 

“จะดีเหรอ” ลูคัสพูดอย่างจริงจังเกินกว่าที่เขาคิดไว้

มาร์คหลบตาไปมองชั้นขนมอย่างเผลอลืมตัว ลอบยิ้มมุมปากนิดๆ 

“เออน่า”

“เงินมันมีไว้ใช้ ไม่ใช่เอาไว้เก็บนี่นะ”

เขาบอกลูคัสไปแล้ว 

บอกทุกเรื่องที่น่าจะช่วยไขข้อข้องใจทุกอย่างได้

ลูคัสเมาเกินกว่าจะโวยวายหรือพูดอะไร 

พวกเขาหลับไปทั้งที่หัวยังพิงกันอยู่อย่างนั้น

และเมื่อตื่นมา ลูคัสก็ยังคงอยู่ที่เดิม

ฝ่ามือข้างซ้ายขวานั้นวางชนกันโดยไม่ได้ตั้งใจ

มาร์คนึกสงสัยว่าเป็นเรื่องแปลกหรือเปล่านะ ที่เขาไม่เคยรู้สึกอึดอัดกับความเงียบระหว่างเขากับลูคัสเลย— กลับกัน มาร์คคิดว่าเขาชอบมันนะ

อาจเพราะลูคัสเป็นคนพูดมาก เมื่ออีกฝ่ายหัดเงียบเสียบ้างจึงเป็นช่วงเวลาที่ได้สัมผัสความสงบสุข

บ่อยครั้งที่ลูคัสพูด พูดๆๆ จนหมดเรื่องจะพูด แล้วพวกเขาก็เลยนั่งทำงานกันต่อเงียบๆ

ไม่เคยมีการคะยั้นคะยอให้เขาพูดตอบโต้แต่อย่างใด

แต่การเดินข้างกันตอนกลับจากรา้นสะดวกซื้อโดยไม่มีบทสนทนาใดเลยนั้น ไม่ใช่ความเงียบที่ดีเอาเสียเลย

“มึงจะไม่ถามอะไรหน่อยเหรอ” น้อยครั้งที่มาร์คจะเป็นคนพูดทำลายความเงียบในบรรยากาศ 

และลูคัสส่ายหัว

“จริงดิ” เด็กหนุ่มร่างเล็กหลุดหัวเราะออก 

“ไม่สมกับเป็นมึงเลยนะ แบบนี้อ่ะ”

“รังเกียจกูเหรอ”

“ไม่”

เสียงทุ้มเอ่ยตอบทันที กระนั้นก็ไม่หันหน้ามาคุยกับเขา

มาร์คเชื่อว่าลูคัสตอบโดยหมายความตามนั้นจริงๆ 

“งั้นก็ทำตัวให้เหมือนปกติดิวะ”

เขาพูดออกไปทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าปัญหาคืออะไร— ทุกอย่างมันกะทันหันเกินไป

ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งยองบนริมฟุตบาท ค่อยๆ ปล่อยถุงที่ถือไว้วางบนพื้นก่อนจะยกฝ่ามือปิดใบหน้าเอาเข้าไว้ ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจ

มาร์คยืนมองอยู่ข้างหลัง ยกฝ่ามือขึ้นบีบไหล่คนที่นั่งอยู่บนพื้น ขณะเดียวกันก็สอดส่องสายตามองไปเรื่อย

ปล่อยให้เวลาไหลไป