อีกสิบนาทีจะเข้าปีใหม่
เสียงผู้คนจอแจดังแว่วมาตามสายลมหนาวที่พัดผ่านพื้นที่กินเลี้ยง พื้นที่รอเค้าท์ดาวน์ ตามสวนสาธารณะ หรืออาคารบ้านเรือนที่มีการจัดงานฉลอง
มาร์คซึมซับบรรยายากาศเหล่านั้น เพียงแค่หลับตาลงและตั้งใจเงี่ยหูฟังเสียง เพราะค่ำคืนนี้จะไม่เงียบเหงาและหนาวเหน็บ ดังว่าด้วยอำนาจของคืนสิ้นปี
หลังจากปล่อยให้เพื่อนสนิทนั่งตากลมตรงระเบียงเพียงคนเดียวอยู่นาน ลูคัสเดินกลับมาหาเขาพร้อมกระป๋องเบียร์ เป็นกระป๋องที่สามของคืนนี้ จากจำนวนนับไม่ถ้วนในหลายวันที่ผ่านมา
“ทำตัวได้โคตรขี้เมาเลยว่ะ”
มาร์คหัวเราะ รู้ว่าลูคัสหมายถึงพวกเขาสองคน
“เออน่า นานๆ ที”
“พอขึ้นปีใหม่แล้วมึงจะทำอะไร” ลูคัสเอ่ย ดวงตาจ้องมองแสงไฟของเมืองจากระเบียงชั้นหกไปอย่างไร้จุดหมาย
“มึงบอกก่อนดิ”
ร่างสูงหันมาย่นคิ้วใส่เขา ใบหน้ายู่ยี่จนน่าขัน
ทั้งที่ปกติเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มง่าย แต่หลายวันมานี้เขาทำหมอนี่เสียศูนย์ไปเยอะเหมือนกัน ,มาร์คคิดแล้วหัวเราะกับตนเอง
“กูว่าปีหน้าจะเริ่มทำงานในคลับ ไปเล่นให้วงพี่ที่รู้จัก”
“ตั้งเป้าหมายไว้แค่นี้เหรอ”
“เดี๋ยวสิวะ คิดอยู่— แต่หลักๆ กูก็คิดไว้แค่นั้นแหละ”
พูดจบก็ยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่มเสมือนเป็นการแก้เขิน
“มีแพลนหาแฟนใหม่ยัง”
“ไม่รู้ดิ” ลูคัสคิดครู่หนึ่ง “เอาจริงๆ คือกูยังคิดถึงพี่เขาอยู่เลย”
“ทั้งๆ ที่กินเหล้าย้อมใจขนาดนี้แล้วเนี่ยนะ”
“มันต้องใช้เวลาสิวะ ไม่ใช่ของพวกนี้”
มาร์คหัวเราะคิกคักจนน่าหมั่นไส้ มือใหญ่ของลูคัสจึงเอื้อมมาดันหัวเขาแรงๆ
“กูยังไม่ได้คิดจริงจังเลยว่าจะทำอะไรดี” เด็กหนุ่มร่างผอมพูดเรื่องของตนบ้าง เสมือนเป็นการไถ่โทษเพื่อนรักที่เผลอพูดแหย่แผลใจไป “ก็คงเหมือนเดิม”
อีกห้านาทีจะเข้าสู่ปีใหม่
“สรุปว่าเรื่องของมึงกับเขา มันจบรึยังวะ” จู่ๆ ร่างหนาก็ขยับตัวเข้ามานั่งชิดกลับเขา ไม่รู้ว่าเพราะหนาวหรืออะไร
นี่เป็นครั้งแรกที่ลูคัสเปิดปากถามถึงมัน มาร์คแอบรู้สึกว่าหัวใจตนกระตุกนิดหน่อย
อาจเป็นเพราะความหวาดกลัว—แต่ครั้งนี้เขาเลือกจะพูด แทนการวิ่งหนี
“ก็ไม่เชิง” ไหล่ผอมยักขึ้น พลางยกเบียร์ขึ้นจิบ
“เอาเข้าจริง มันก็เหมือนเดิมแทบทุกอย่าง เขาโทรมา กูไปหา แต่เขาจะรับฟังกูมากขึ้น ประมาณนั้น”
“แปลกนะ ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา กูก็อ้อนวอนขอเขาแบบนี้ตั้งหลายหน— ก็ไม่เห็นจะสนใจ”
“จู่ๆ ก็เหมือนกลับมาเห็นอกเห็นใจคนอื่น ปุบปับไปมา เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย”
“แล้วมึงโอเคมั้ยล่ะ กับสิ่งที่มันเกิดขึ้นนี่น่ะ” ลูคัสพิงตัวลาดลงมากับร่างของเพื่อนสนิท ร่างชิดกันจนมาร์คมั่นใจว่าเขาสัมผัสถึงความอุ่นจากตัวของอีกฝ่าย
คนถูกถามนั่งนิ่งเงียบ พิงร่างตนกับคนข้างๆ บ้าง
เขาใช้ความคิดครู่หนึ่ง จนกระทั่งพลุลูกแรกถูกจุดขึ้นฟ้า ในช่วงเวลา 1-2นาทีก่อนเที่ยงคืนที่เหลื่อมกัน
“อืม”
“เดี๋ยวมันก็โอเคแหละ”
ฝ่ามือใหญ่นั้นกุมฝ่ามือของคนข้างตัวเอาไว้อย่างไม่รู้ตัว
เพราะโหยหาความอบอุ่น จึงพยายามเกาะหาสิ่งที่อยู่ใกล้ตนมากที่สุด
แล้วจับมันไว้แน่น
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in