นึกดูแล้วก็น่าประหลาดใจที่อ้อมกอดของคิมโดยองให้ความรู้สึกเหมือนตอนร่างเขาตกลงไปในแม่น้ำเย็นยะเยือกนั้นไม่ผิดเพี้ยน— ความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าไปทั่วทุกตารางนิ้วในร่างกาย หูได้ยินแต่เสียงอื้ออึง หายใจไม่ได้ ร่างกายถูกความดันบีบเข้ามาพร้อมกับฉุดดึงร่างเขาต่ำลงไป

มันเป็นความทรมานเช่นนั้น

และสิ่งที่เหมือนกันอีกอย่างก็คือ ตัวเขานั่นเอง

ตัวเขาผู้ไม่ตะเกียกตะกายร้องขอชีวิต

—นอนแน่นิ่ง ปล่อยให้ร่างถูกสายน้ำเย็นเยียบโอบล้อมตนเอาไว้ จนกว่าจะตาย

เป็นอีกวันที่ตื่นขึ้นมาบนเตียงของคิมโดยอง ทั่วทั้งห้องมืดสนิทดังเช่นทุกครั้ง

ผ่านวันคริสมาสต์มาแล้ว ,คืนวันนั้นมาร์คถูกดึงตัวขึ้นรถของชายหนุ่มนักธุรกิจแล้วมุ่งหน้ามายังห้องพักหรูใจกลางเมือง จุดประสงค์เพื่อพาตัวเขามาเล่นสนุกดังเช่นทุกครั้ง มันดำเนินเรื่อยไปจนมาถึงตอนนี้— เขานอนนิ่งในอ้อมกอดของชายหนุ่มผมดำ ลมหายใจเขาเข้าออกเป็นสม่ำเสมอ และหลับตาพริ้ม

ในตอนนั้น มาร์คมีเพียงจังหวะเดียวที่จะได้พูดกับลูคัส 

สิ่งที่เด็กหนุ่มเลือกพูดออกไป คือ เดี๋ยวจะโทรไปหา

แล้วเขาก็เดินขึ้นรถมา ทิ้งให้เพื่อนสนิทยืนมองตาละห้อยตามหลังรถที่ขับไกลออกไป

เหมือนน้องหมาจัง คิมโดยองเปรยขำๆ ไม่ต่างกับพี่แทยงเลย

ชายหนุ่มหัวเราะพลางสอดนิ้วเล่นกับเส้นผมของเด็กหนุ่มข้างตัว แขนอีกข้างโอบเอวผอมไว้แน่น

เสมือนกับเล่นแผ่นหนังซ้ำ เหตุการณ์เดิมๆ ก็วนกลับมา

คิมโดยองมอบคำสั่งมา ตัวเขาขัดขืน แล้วชายคนนั้นก็ต้องใจร้ายกับเขา จนสุดท้ายเป็นตัวเขาเองที่ต้องเจ็บช้ำสะบักสะบอมเรื่อยไป

มันเป็นแบบนี้เสมอ เป็นแบบนี้ทุกครั้ง — จนน่าแปลกใจว่าทำไมมาร์คไม่เคยเรียนรู้อะไรจากมัน

ฝ่ามือผอมเอื้อมไปวางบนลำคอขาวนวลของชายหนุ่มข้างกาย ลูบผิวกายเนียนนุ่มนั้นไปมา แต่ไม่ใช่ด้วยอารมณ์พิศมัยอันใด ก่อนที่จะขยับมืออีกข้างไปจับลำคออีกฝั่งเช่นกัน

เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าออกเพื่อตั้งสติ น่าแปลกที่เขาไม่กระวนกระวายเท่าที่คิด

—นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันนะ

มาร์คค่อยๆ ออกแรงบีบมือของตนอย่างทุลักทุเลด้วยท่านอน ก่อนจะค่อยๆ ยกตัวของตนขึ้นมานั่งทับบนหน้าอกเปลือยเปล่าของชายหนุ่ม ในตอนนั้นเองที่มาร์คสามารถออกแรงบีบได้เต็มแรง

ยิ่งออกแรงบีบมากเท่าไหร่ หัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นแรงราวมีคนรัวกลองในอก

คิมโดยองนอนนิ่ง ไม่มีสุ้มเสียงหรือออกอาการใด

—กำลังทำอะไรอยู่น่ะ อีมินฮยอง

ไม่รู้ว่าเพราะแรงบีบมือของเขาค่อยๆ ผ่อนแรงลง หรือเพราะเหตุอันใดก็ไม่ทราบ แต่คิมโดยองก็ไม่ได้ตายในเหตุการณ์นี้หรอก , มาร์คนั่งทับหน้าอกเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะลืมตาตื่นขึ้นมา ดวงตาสองคู่สบกัน ชายหนุ่มดูไม่แปลกใจเท่าไหร่นักที่ตื่นมาอยู่ในสภาพนี้

กลับกัน เขากลับยกฝ่ามือมาประคองใบหน้าของเด็กหนุ่ม

ขณะเดียวกัน มาร์คก็ยังคงกำคอของเขาไว้ในสองฝ่ามือ

“มาร์คร้องไห้ทำไม”

— อา นายทำอะไรอยู่น่ะ อีมินฮยอง

ฝ่ามือสองข้างบนลำคอนั้นสั่นระริก ระหว่างที่น้ำตาค่อยๆร่วงผล็อยลงจากดวงตาคู่สวย , มาร์คแนบใบหน้าลงกับฝ่ามือของอีกคน หยาดน้ำตาไหลรินทั่วใบหน้าอย่างหยุดไม่ได้ 

เขากำมือแน่น ค่อยๆ ใช้มันทุบแผ่นอกของคนบนเตียงราวต้องการระบายอารมณ์โกรธ หรือความเศร้า หรืออะไรก็ไม่ทราบ

“ผมเกลียดพี่” เสียงเขาสั่นเครือ

“เกลียด เกลียดจนอยากให้ตายๆ ไปซะ”

“เกลียดที่พี่ทำเรื่อง ห่า บัดซบ ทุกอย่างนี่กับผม— แต่กลับบอกรักออกมาได้หน้าตาเฉย”

“ผมเกลียดพี่ผมเกลียดพี่ผมเกลียดพี่”

ฝ่ามือผอมจิกนิ้วมือลงบนแผ่นอกนั้น น้ำตาไหลรินลงจากดวงตาคู่สวยไม่หยุด

“ได้โปรด ผมขอร้องล่ะ พี่โดยอง” มาร์คคิดว่าเขาได้ยินเสียงตนสะอื้น

“ถ้าพี่รักผมจริงๆ”

“ปล่อยผมไปได้มั้ย”

“เราจะยังมีเซ็กส์ หรือทำอะไรเหมือนเดิมก็ได้ทั้งนั้น”

“แต่ผมขอร้อง”

“ขออิสรภาพให้ผมเถอะ”

“ผมทนไม่ไหวแล้ว”

ชายหนุ่มนิ่งเงียบไป ขณะที่มาร์คกอดร่างของตนพลางร้องไห้อ้อนวอนอย่างน่าอดสู — เขาค่อยๆยกแขนขึ้นโอบกอดร่างผอมบางบนแผ่นอกของตนไว้แน่น ก่อนจะไล้จมูกไปตามแก้มนวล ริมฝีปากกดจูบบนใบหน้าเพื่อซับน้ำตา

“ตั้งแต่วันคริสมาสต์ในปีนั้น— ชีวิตพี่ก็ขาดมาร์คไม่ได้ มาร์ครู้ใช่มั้ย” เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ ดวงตาคู่นั้นไม่แสดงอารมณ์ใด บนลำคอเพรียวขาวบัดนี้มีรอยนิ้วมือแดงประดับอยู่เลือนๆ

“ในวันที่ชีวิตถึงจุดต่ำสุด ก็มีมาร์คยื่นมือเข้ามา”

“นึกๆดูแล้ว เหมือนทูตสวรรค์วันคริสมาสต์เลย”

ลำแขนแกร่งกอดร่างเขาแน่น

“ถ้าจะต้องกลับไปใช้ชีวิตที่ไม่มีมาร์คอยู่น่ะ ไม่เอาหรอก”

“แต่ถ้ามาร์คขอร้องขนาดนั้น— พี่จะรับข้อเสนอก็ได้”

“มาทำข้อตกลงกันใหม่สิ”

คิมโดยองไม่ยิ้ม

มีเพียงดวงตาสีดำสนิทจ้องมองมาที่ตัวเขา

ดวงตาที่ชวนให้รู้สึกเหมือนร่างกำลังดำดิ่งลึกลงไปในส่วนที่ลึกที่สุด มืดที่สุด— และหนาวเย็นยะเยือกจนสุดขั้วหัวใจ