ขณะนี้เวลาเลยเที่ยงคืนไปแล้ว แม้จะเข้าวันใหม่แต่ก็ยังถือเป็นคืนของวันคริสมาสต์ 

เด็กหนุ่มสองคนกำลังเดินกอดคอกันไปมาบนท้องถนน พวกเขาเดินมาไม่ห่างจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามากนัก สภาพสะบักสะบอมกันเล็กน้อยหลังจากเพิ่งเลิกวิ่งไล่จับกันบนกองหิมะพะเนินสูง เกล็ดหิมะเอยอะไรเอยถูกปาใส่ ยัดใส่เสื้อ รวมไปถึงติดตามเส้นผม

ร่างสูงโปร่งจะค่อนข้างดูเละเทะกว่านิดหน่อยเพราะอีกคนเล่นใส่เขาอย่างไม่ออมมือ ขณะที่ตัวเขาไม่กล้าทำอะไรคนตัวเล็กกว่ารุนแรงมากเพราะเห็นว่ายังมีไข้อ่อนๆ— แต่พอเห็นท่าทางไม่ยี่หระในความเห็นอกเห็นใจที่เขามีให้แล้วก็อดรู้สึกฉุนกึกไม่ได้ จึงวาดมือใหญ่ไปตีหน้าผากมนนั้นจนเกิดเสียงดัง

แล้วพวกเขาก็เริ่มวิ่งไล่กันอีกครั้ง

ไม่นานนักก็หยุดชะงัก เพราะจู่ๆ หิมะก็ตกลงมา ทั้งที่ไม่มีในพยากรณ์อากาศว่าจะมีหิมะในวันคริสมาสต์

เด็กหนุ่มทั้งสองหยุดนิ่งเงียบไป ลมหายใจออกกลายเป็นไอแทบจะหลอมรวมใส่กันเพราะใบหน้าที่อยู่ใกล้ชิดจนน่าตกใจด้วยความไม่รู้ตัว ทั้งคู่ผละออกจากกันโดยพยายามไม่ทำให้มันเกิดบรรยากาศแปลกๆ

พวกเขาคุยกันเบาๆ พลางเดินเท้ากลับไปยังสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ซึ่งมีฮีตเตอร์อุ่นๆ รอพวกเขาอยู่

หิมะตกลงมาเรื่อย ไม่เร่งรีบ เช่นเดียวกันกับพวกเขา

ร่องรอยของรองเท้าสองคู่ที่เดินข้างกันประทับอยู่บนหิมะ เท้าคู่ใหญ่เบนเดินเข้าหาอีกคู่เรื่อยๆ จนสังเกตเห็นได้จากรองเท้าเลยว่าเจ้าของมันทั้งสองคู่เดินจนตัวติดกัน— อาจเพราะพวกเขาต่างโหยหาความอบอุ่นจากร่างกายของอีกฝ่ายก็เป็นได้ ใครจะรู้

*

ใช้เวลาครู่นึงเลยทีเดียวจึงจะสามารถฝ่าหิมะบนทางเดินเท้ามาถึงจุดหมายได้ กว่าจะมาถึง แก้มของมาร์คก็ขึ้นสีแดงไปหมด ,น่าจะเพราะถูกลมและอากาศหนาวพัดตีหน้า ลูคัสเหลือบมองก่อนจะสะดุ้งตกใจ

พวกเขาเคาะหิมะออกจากพื้นรองเท้าที่หน้าประตูทางเข้า วินาทีนั้นเองที่มาร์คเหลือบเห็นรองเท้าคู่สวยราคาแพงคู่หนึ่ง ขัดเคลือบมันสีดำเงาวับ ปลายหัวแหลม ทรงสั่งทำอย่างหรู , วางไว้บนชั้นเก็บรองเท้าข้างรองเท้าคู่อื่นอย่างไม่ถือตัว แม้ว่ารองเท้าของตนจะมีออร่าบางอย่างเปล่งออกมาจนทำเอาเจ้าของรองเท้ารอบข้างอยากจะหลบตา อยากเอารองเท้าตนไปทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด— คนใช้ของราคาแพงที่มาอยู่ในที่แบบนี้ มีเพียงคนคนนั้นคนเดียวนั่นแหละ

“เป็นอะไรไปมึง ไม่เข้ามาเหรอ”

ชายคนนั้น อยู่ที่นี่ 

ลูคัสเองก็ดันอยู่ที่นี่เหมือนกัน

จะให้เจอกันไม่ได้

คิดดังนั้นแล้วก็รีบคว้าข้อมือเพื่อนสนิท “กลับเหอะ” มาร์คพูดออกไปโดยไม่ทันคิดอะไรในหัวด้วยซ้ำ

คิดแต่เพียงว่า จะให้พวกเขามาเจอไม่ได้

“พูดอะไรมึง ข้างนอกหิมะตกแล้วนะ”ลูคัสยื้อแขนตนกลับมา “ไปนอนพักเหอะ ไอ้คนป่วย”

“ไม่” คนตัวเล็กกว่าออกแรงอย่างมากในการดึงแขนให้อีกคนขยับตัวตามแรงเขา 

“กลับไปนอนหอ”

“เป็นอะไรไปวะมาร์ค ทำตัวเป็นเด็กดีทั้งคืน มาเอาแต่ใจอะไรตอนนี้” อีกคนพูดติดตลก ยกแขนตนกลับคืนมาอย่างง่ายดาย หนำซ้ำยังฉุดดึงร่างผอมของเพื่อนสนิทติดมือมาด้วย “กลับไม่ได้หรอก หนาวจะตาย นอนกันที่นี่แหละ

“ไม่” 

ร่างสูงชะงักเมื่อเห็นอีกคนขึ้นเสียงแข็ง ฝ่ามือกำท่อนแขนเขาจนแทบจะจิกเล็บลงไป

“ขอร้องล่ะลูคัส กลับเถอะ——“

คำร้องขอขาดห้วงไปเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตน , เสียงที่คุ้นเคยดี

ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ 

ว่าอีกคนกำลังส่งยิ้มเริงร่ามาให้เขา