ช่วงเช้าตรู่เมื่อวานอากาศค่อนข้างเย็นเลยทีเดียว ลูคัสตื่นเพราะโทรศัพท์ส่งเสียง ไม่ใช่เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ แต่เป็นเสียงริงโทนแจ้งบอกว่ามีสายโทรเข้า
ลำแขนพาดไปข้างตัวอย่างเคยชิน พื้นที่ตรงนั้นว่างเปล่า สัมผัสเย็นจนน่าใจหาย
ขณะนั้นเป็นเวลาหกโมงกว่า ใครกันที่จะโทรมาแต่เช้าขนาดนี้ เด็กหนุ่มกดรับโดยไม่มองดูเบอร์ด้วยซ้ำ
ไม่นานนัก เขาก็ต้องวิ่งออกจากห้องพักตนอย่างเร่งรีบ กำกุญแจรถในมือแน่น มุ่งหน้าไปโรงพยาบาล
ไปทำอีท่าไหนถึงได้จมน้ำที่สะพานในช่วงเวลานี้ของปีกันนะ ,หนุ่มร่างใหญ่คิดพลางกระชับเสื้อกันหนาว รู้สึกเดจาวูกับภาพตรงหน้า มาร์คที่นอนบนเตียงผู้ป่วย ตัวเขานั่งปอกส้มกินรออยู่ข้างเตียง
นับว่ายังโชคดีที่มีคนเห็นและลงไปช่วย ส่งตัวเข้าโรงพยาบาลได้ทัน (นึกแล้วน่าประหลาดใจที่ทางกู้ชีพเลือกโทรมาหาเขา เพราะโทรศัพท์ทั้งเครื่องที่มีเบอร์อยู่ไม่กี่รายชื่อ ในนั้นเขาเป็นเพียงเบอร์เดียวที่ยอดโทรมากสุด นับเป็นร้อยๆ สาย) อาการผ่านจุดน่าเป็นห่วงเรียบร้อย แต่จนแล้วจนรอด ผ่านไปหนึ่งวันเต็ม มาร์คยังคงไม่ฟื้นขึ้นมา
ลึกๆ แล้วในใจลูคัสก็คิดว่าดีแล้ว เพราะเขายังไม่ทันเตรียมใจที่จะพูดกับอีกฝ่าย
คดีเก่าที่เขาหลบหน้าเพื่อนสนิทคนนี้เป็นเวลาหลายวัน
แล้วก็คดีสดใหม่ ที่เขาบังเอิญเดินไปเจอเพื่อนสนิทกำลังทำเรื่องไม่สมควรมากๆที่จะทำในที่สาธารณะ
วินาทีที่ดวงตาหันมาสบกัน ลูคัสแทบลืมหายใจ
แล้วใครจะไปเข้าหน้าติดกันล่ะวะ — เขาคิดแล้วแกะชิ้นส้มเข้าปาก
ช่วงที่ใกล้หมดเวลาเยี่ยม ลูคัสลุกขึ้นจากเก้าอี้ เตรียมตัวจะไปมหาลัย
ขณะที่กำลังเดินออกจากห้องผู้ป่วย ประตูก็ถูกเปิดออกจากอีกฝั่งเสียก่อน ,ชายในชุดสูทสองคนเดินเข้ามาในห้อง เด็กหนุ่มเอี้ยวตัวหลบ ชายผมสีดำตัวสูงชะลูดแทบจะวิ่งตรงไปยังเตียงนอนของเพื่อนสนิทเขา ลูคัสรู้สึกว่าตัวเขาแข็งทื่อ งุนงง ใคร่อยากรู้ว่าสองคนนั้นเกี่ยวอะไรกับตัวผู้ป่วยกัน
กระเช้าเยี่ยมไข้วางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง ชายหนุ่มผมแดงยืนมองชายอีกคนด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม ส่วนชายผมดำก็จับมือเด็กหนุ่มบนเตียงมากุมไว้ พวกเขากระซิบกระซาบกันเบาๆ
ใครกันนะ ลูคัสคิด
เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเดินเข้าไปทักถาม เด็กหนุ่มกลืนน้ำลาย ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ ชายผมแดงก็ตวัดสายตามองมาทางเขา ลูคัสจึงทะเล่อทะล่า กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากห้องในทันทีด้วยความตกใจ
ดุจังวะ
เรื่องมากมายตีกันพันยุ่งในหัว
และทำได้เพียงรอคนบนเตียงฟื้นขึ้นมาตอบ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in