มาร์คทิ้งร่างลงบนเตียง กว่าเขาจะลากร่างกลับมาถึงห้องก็ปาไปเที่ยงคืนเศษ รู้สึกปวดตัว เมื่อยล้าไปหมด สาเหตุก็น่าจะมาจากเรื่องวุ่นวายเมื่อช่วงดึกที่ผ่านมา
ทุกความรู้สึกยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งผ่านมาไม่ถึงหนึ่งนาที
ลูคัสยืนอยู่ตรงนั้น ในมือถือถุงของร้านสะดวกซื้อ ดวงตากลมโตเบิกกว้างขณะมองมายังเขา
ส่วนตัวเขาในตอนนั้นรับรู้ถึงแต่รสคาวในโพรงปาก
พวกเขาสบตากันอย่างไม่ทันตั้งตัว— ลูคัสผงะ เด็กหนุ่มถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก่อนจะหันหลังเดินจากไป
เสียงเครื่องยนต์รถดังแว่วมาในสายลมหนาว มาร์คมั่นใจว่าลูคัสจากไปแล้ว
หมายถึง จากไปแล้วจริงๆ
จอห์นนี่ซอปล่อยตัวเด็กหนุ่มไปหลังจากนั้น พร้อมกับโยนเงินสดใส่เป็นแบงค์ปึกใหญ่
ร่างผอมเดินโซเซเข้าร้านสะดวกซื้อ เดินผ่านเพื่อนร่วมงานตรงไปยังห้องพักพนักงาน เขายืนล้างปากอยู่ตรงนั้นครู่ใหญ่ ก่อนจะกลับไปรับหน้าที่ที่แคชเชียร์ดังเดิม
ราวกับเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มาร์คยืนอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งถึงเวลาเปลี่ยนกะ ไม่มีบทสนทนาอะไรที่ถามถึงเรื่องชุลมุนน้อยๆที่เกิดขึ้น เด็กหนุ่มรับเงินค่าจ้างแล้วเดินออกจากที่ทำงาน
กลับมายังปัจจุบัน เวลาตีสองแล้ว และเขานอนไม่หลับ ร่างกายควรจะอ่อนเพลียมากแท้ๆ เพราะเป็นวันที่เจอแต่เรื่องหนักหนามาทั้งนั้น ไม่ว่าจะเรื่องของจอห์นนี่ซอ หรือจะเรื่องที่ลูคัสรู้ถึงด้านโสมมของเขา
เป็นเรื่องที่ไม่ควรมาเจอกันในวันเดียวเลยแฮะ มาร์คคิดเรื่อยเปื่อยระหว่างนอนมองเพดานเปล่า
อา สาเหตุที่เขานอนไม่หลับ ต้องเป็นเพราะแววตาของลูคัสแน่ๆ
ไม่น่าสบตาเข้าเอาในจังหวะนั้นเลย
ทั้งที่ไม่โผล่หัวมาหลายวัน นึกยังไงถึงได้โผล่หน้ามาในตอนนั้น
จะคิดไปถึงไหนแล้วนะหมอนั่น จะมองว่าเขาเป็นคนแบบไหนไปแล้ว
ไม่สิ เราเองก็น่าจะเลิกสนใจไอ้ลูคัสได้แล้ว
หมอนั่นมันเลือกที่จะเลิกคบกับเราตามที่แฟนสั่งไปแล้ว
ต่อจากนี้ คงจะไม่ได้คุยกันอีกแล้ว
เวลาตีสาม เงินฟ่อนใหญ่ของจอห์นนี่ซอถูกคลี่กระจายออก มาร์คเหม่อมองพวกมัน เขานั่งอยู่บนพื้นในห้องน้ำ ภายในมือมีไฟแช็กอยู่
หน้าต่างห้องถูกเปิดเอาไว้ให้ลมเย็นที่หนาวยันกระดูกพัดเข้ามา
ขณะที่เสียงเข็มนาฬิกาดังอย่างชัดเจนภายในห้องอันเงียบเชียบ มาร์คก็ค่อยๆจุดไฟที่ปลายใบธนบัตร เหม่อมองพวกมันถูกเผาไหม้กลายเป็นขี้เถ้าอย่างช้าๆ
ขณะนี้ตีห้า เด็กหนุ่มนั่งกอดเข่าตนเองอยู่ในห้องน้ำ เหม่อลอย และปวดหัว
มาร์คตัดสินใจว่าจะเดินออกไปสูดอากาศข้างนอก อย่างน้อยๆเขาก็ยังคว้าเสื้อโค้ทมาใส่ท่ามกลางสายลมฤดูหนาว— ภายนอกมืดสนิทไม่ต่างจากตอนเที่ยงคืน เป็นเรื่องปกติของฤดูหนาว
มืดสนิท ไร้ผู้คน แทบจะไร้เสียงใดๆในโลกแห่งนี้
อาการปวดหัวทุเลาลงบ้างเมื่อได้สูดอากาศเข้าเต็มปอด
แต่กระนั้นแล้วก็ไม่ได้ช่วยให้มาร์ครู้อยู่ดีว่าตนเองกำลังทำอะไร
ที่แน่ๆ เขารู้ว่าสายลมที่สะพานริมแม่น้ำให้ให้ความรู้สึกดีจนน่าร้องไห้
สุดท้ายแล้วมาร์คจึงปล่อยให้ตัวเองนั่งคุดคู้ร้องไห้อยู่ตรงนั้น
ขณะที่สายลมหนาวพัดผ่านตัวเขา ก็มีหยาดน้ำตาอุ่นไหลอาบแก้ม
ยังไงซะก็ไม่มีอะไรดีขึ้นไปมากกว่านี้อีกแล้ว
เวลาตีห้าเศษที่สะพานไร้ผู้คน มาร์คถอดเสื้อโค้ทไว้ตรงนั้น
ความรู้สึกสุดท้ายที่สัมผัสถึงคือแรงกระทบเมื่อร่างกายกระทบผิวน้ำ ทั้งเจ็บและหนาวปนเปกัน
ไม่มีการดิ้นรนที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in