ทำไมยังไม่กลับ -- ข้อความจากแฟนหนุ่มส่งมาหาเมื่อสองทุ่มของคืนเมื่อวาน กลายเป็นตัวดึงสติของลูคัสให้กลับมาตระหนักว่าถึงคราวเคราะห์ซวยของตนแล้ว 

เขาดันมัวแต่หัววุ่นจัดการเรื่องของเพื่อนสนิทผู้สภาพย่ำแย่จนลืมเรื่องสำคัญหลายๆเรื่องไปเสียหมด

ย้อนกลับไปเมื่อเย็นของวันเมื่อวาน หลังจากที่ปล่อยให้ลูคัสทนยืนหนาวอยู่หน้าห้องนานสองนาน ในที่สุดมาร์คก็ยอมเปิดประตู

แว้บแรกที่บานประตูเปิดออก เผยให้ลูคัสเห็นสภาพเจ้าของห้อง นอนหน้าทิ่มอยู่หลังจากดันทุรังมาเปิดประตูให้เขา- ร่างผอมแห้งยังคงอยู่ในชุดที่ใส่ตั้งแต่เมื่อสองวันก่อน เสื้อยืดแขนยาวกับกางเกงวอร์มสีดำตัวเก่ง หมายความว่ามาร์คไม่ได้เปลี่ยนแม้แต่ชุดด้วยซ้ำหลังจากผ่านมาสองวันแล้ว

ลูคัสรีบปรี่เข้าไปประคองร่างที่นอนทรุดอยู่บนพื้นทันทีที่ได้สติ ผิวกายเย็นเฉียบจนน่ากลัว เด็กหนุ่มยกตัวมาร์คกลับไปนอนที่เตียงอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้-- เขาตกใจที่พบว่าภายในห้องไม่ได้เปิดเครื่องทำความร้อนด้วยซ้ำ

สภาพของห้องนี้ยังคงเป็นห้องที่ชวนให้รู้สึกหนาวยะเยือกทุกครั้งที่เข้ามา ผนังสีขาว การจัดห้องที่ราบเรียบ ผิวเผิน ไร้ลูกเล่น ,รวมทั้งเปียโนตัวใหญ่ที่ตั้งวางอยู่กลางห้องนั่นอีก 

มาร์คหมดสติไปแล้ว ไม่ว่าจะเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น น่าจะเพราะใช้แรงทั้งหมดที่เหลือลุกขึ้นไปเปิดประตูให้ลูคัสเข้ามา ใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างเล็กนั้นซีดเผือด ริมฝีปากแห้งแตก 

ลูคัสไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องทำอะไรก่อน สุดท้ายก็ตัดสินใจโทรเรียกรถพยาบาล

นี่อาจจะเป็นครั้งแรกเลยที่ลูคัสรู้สึกเป็นห่วงใครคนหนึ่งมากขนาดนี้ อาจเพราะครอบครัวของเขาไม่เคยมีคนป่วยไข้หนักถึงแก่ชีวิต ไม่เคยประสบอุบัติเหตุใหญ่จนต้องนอนโรงพยาบาล ชีวิตเต็มไปด้วยความรื่นเริงเฮฮาราวกับปาร์ตี้ที่ไม่มีวันจบสิ้น ,

จนกระทั่งมาร์คอีเดินเข้ามาในปาร์ตี้ของเขา

.

ขอโทษนะ เพื่อนเข้าโรงพยาบาลอ่ะ ลูคัสพิมพ์ข้อความตอบกลับไป ไม่ทันจะละมือออกโทรศัพท์ก็สั่นแจ้งเตือนอีกหลายครั้งติดกันถี่ๆ เขาปรายตามองข้อความและพอจับใจความได้ว่า มีปัญหาแน่นอน

ตอนนี้เป็นเวลาตีสอง เด็กหนุ่มยืนอยู่หน้าเครื่องขายน้ำอัตโนมัติในโรงพยาบาล มือใหญ่คว้าเครื่องดื่มร้อนจากเครื่องแล้วปิดโทรศัพท์เก็บเข้ากระเป๋าเสื้อ

เมื่อเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยยังเตียงของเพื่อนสนิทก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง 

ใบหน้าที่เคยดูซีดเซียวตอนนี้กลับมาดูดีขึ้นเพียงเล็กน้อย-- แต่ก็ช่วยทำให้ใจชื้นขึ้นเยอะ

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปยังหน้าต่างจึงได้รู้ว่าหิมะกำลังตก

เด็กหนุ่มกระชับเสื้อคลุมของตน มือกอบกุมกระป๋องเครื่องดื่มอุ่นๆเอาไว้ พลางเอนตัวให้พอดีกับเก้าอี้ที่นั่งไม่สะดวกเอาเสียเลย