ตอนแรกเราเชื่อมั่นในประโยคแรกด้วยศรัทธาในสิ่งที่เรารักมาตลอด เพราะครั้งหนึ่งในวัยเด็ก เราเคยละทิ้งความฝันแสนสุขจากเส้นทางอนาคตของเรา เรายังจำความรู้สึกจุกในอก การร้องไห้เพื่อไว้อาลัยให้ร่องรอยความฝัน รู้สึกโหวงในใจทุกครั้งที่พูดถึงการละทิ้งความฝันนั้น ทุกความรู้สึกนั้นเป็นเครื่องย้ำเตือนเราไม่ให้ละทิ้งสิ่งที่เรารักอีก 

จนวันหนึ่ง บนรถเมล์สายหนึ่ง เรากับเพื่อนกำลังคุยกันถึงคณะที่เพื่อนอยากเข้า เราเลยแนะนำในสิ่งที่เพื่อนชอบทำ แต่เพื่อนกลับตอบมาว่า 'ไม่เคยได้ยินไง ถ้าเราเรียนในสิ่งที่ชอบ พอเรียนไปจะทำให้เราไม่ชอบมัน ปล่อยให้มันเป็นงานอดิเรกที่เราชอบต่อไปดีกว่า' นั้นเป็นครั้งแรกที่เราถูกสั่นคลอนต่อสิ่งที่เชื่อมาตลอด กลายเป็นว่าบนรถเมล์นั้นไม่มีบทสนทนาของเรากับเพื่อนต่อจากนั้น ต่างคนต่างจมดิ่งในห้วงความคิดของตัวเอง