อาจารย์ท่านหนึ่งกล่าวในคาบเรียน

ต้องสอนกันด้วยเหรอวะ, เราคิดในใจ

'ได้ยิน แต่ไม่ได้ฟัง' ประโยคนี้บอกความหมายที่แตกต่างของสองกิริยาอาการนี้ไว้ให้เราได้ฉุกคิด

เราว่าส่วนประกอบหนึ่งที่การได้ยินไม่มี คือ ความตั้งใจ

การฟัง ต้องใช้ใจเป็นตัวตั้งนะ

การฟัง ต้องตั้งใจ

บ่อยครั้งที่เราได้รับเกียรติจากเพื่อน ๆ ให้เป็นที่ปรึกษาปัญหาสัพเพเหระ

ทุกครั้ง, เราจะตั้งใจฟังบรรดาถ้อยคำที่พรั่งพรูออกมาจากปากพวกเขา

ทุกครั้ง, เราจะเอ่ยปากบอกพวกเขาก่อนเสมอว่า 

เราอาจไม่ใช่ที่ปรึกษาที่ดีนัก แต่เรารับฟังได้นะ

เพราะเราเชื่อเหลือเกินว่า เวลามีความทุกข์ คนเรามักจะต้องการเพื่อนคู่คิด

หรืออย่างน้อยที่สุด ไม่ต้องช่วยคิดก็ได้ แค่ช่วยฟังก็เพียงพอ

แน่นอนว่าคนเรามีวิธีจัดการปัญหาตามแบบฉบับของตัวเองอยู่แล้ว

เราต้องการแค่ผู้ฟังที่ดีก็เท่านั้น

เราก็เหมือนกัน, 

เวลาเรามีเรื่องทุกข์ใจ เราก็อยากระบายให้ใครสักคนฟัง

น่าแปลกที่แค่การพูดออกมาเพียงเท่านั้น แต่กลับทำให้ความหนักใจมันเบาบางลงได้

แม้ว่าความทุกข์มันอาจจะยังอยู่ ปัญหามันอาจจะยังไม่ได้รับการแก้ไข

แต่เชื่อเถอะ ระบายออกมา ระบายมันออกมาให้ใครสักคนฟัง 

ใครสักคนที่จะเอาใจเป็นตัวตั้ง แล้วรับฟังเรา

แค่นั้นก็เพียงพอที่จะสร้างแรงฮึดให้กับใจคนเล่าได้แล้วแหละ

การเป็นผู้ฟังไม่ใช่เรื่องง่าย

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามีวิธีฝึกฝนอย่างไรบ้าง

แต่ที่แน่ ๆ ส่วนผสมหลักที่ต้องมี คือ ใจ

ใช้ใจ ใช้ความตั้งใจ เอาใจเป็นที่ตั้งในการรับฟังใครสักคน

เราว่ามันดีนะ

เวลามีใครสักคนรับฟัง มันแปลได้ว่าเราต่างมีตัวตนในสายตาของกันและกัน

มันทำให้เรารู้สึกยินดีทุกครั้งที่เพื่อนเลือกที่จะเล่าความไม่ปกติของใจให้เรารับรู้

เรารู้สึกว่าพวกเขาเชื่อใจ ไว้ใจ และให้ใจเรา

เพราะฉะนั้นเราจึงใช้ใจตอบกลับรับฟังปัญหาเหล่านั้น

แม้ว่าจะไม่ได้ให้คำแนะนำ หรือคำปรึกษาที่ดีได้เท่าที่ควร

เราอาจะจะเห็นตัวตนของกันและกันมากขึ้น

แล้วคุณจะได้รู้ว่า

การถูกเลือกให้เป็น ผู้ฟังปัญหาของใครสักคน, มันน่ารู้สึกปลื้มใจมากแค่ไหน

และเมื่อได้รับรางวัลเช่นนั้นแล้ว

ก็จงใช้ใจฟัง อย่าเพียงแค่ได้ยิน

อย่าปล่อยให้ถ้อยคำที่เจือปนความทุกข์นั้นลอยผ่านหูเราไปเฉย ๆ

อย่างน้อยก็ตั้งใจหน่อย

แล้วจะได้รู้ว่าการเป็นผู้ฟังนั้นไม่ยากเลย

เราอาจจะไม่ใช่ผู้ฟัง'ที่ดี'

แต่เราเป็นเพียงผู้ฟังที่ใช้ใจ ไม่ใช่แค่หู 

สำหรับเรา แค่นี้ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่สวยงามแล้ว 

ไม่ใช่เหรอ