ถ้าจำไม่ผิด... คำถามนี้น่าจะเกิดขึ้นหลังจากงานศพคุณย่า
ซึ่งเป็นความตายครั้งแรกที่เด็กชายในวันนั้นได้พบเจอ

วันเวลาที่ผ่านไปหลังจากนั้น 

ทำให้ผมลืมไปแล้วว่า ตอนนั้นแม่ตอบอะไรกลับมา

แต่ในวันที่ผมอายุ 35 ปี

คำถามนี้ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องมีคำตอบอีกต่อไป

---

#dietomorrow พูดถึงเรื่องความตายในมุมมองที่แตกต่างกันออกไป ตัดสลับระหว่างเรื่องราวของผู้คนประมาณ 6 เรื่องราวที่ว่าด้วยเรื่องของความตาย ทั้งหมดถ่ายทำแบบลองเทค กับ ฟุตเทจสัมภาษณ์เด็กกับคนแก่ ภาพนิ่ง เหตุการณ์ข่าว และเสียงสัมภาษณ์ต่างๆกันไป

และเพราะหนังพูดถึงเกี่ยวกับเรื่องของความตาย เราจะรู้ว่าตัวละครในแต่ละตอนต้องเกี่ยวข้องกับความตายไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เหมือนหนังจะสปอยอยู่แล้วว่าต้องมีคนตาย แต่ก็ทำให้ลุ้นนิดๆในบางตอนว่าเอ๊ะ แล้วใครกันวะที่จะต้องตายไปในตอนนี้ 

ถ้าใครมีส่วนร่วมในชีวิตคล้ายๆกับเหตุการณ์ 6 เหตุการณ์นี้ คิดว่าคงจะมีร้องไห้กันออกมาแน่ๆ เพราะว่าบทสนทนาในหนังมันค่อนข้างจริง ไม่มีช่วงเวลาของการบิ้วท์ว่า เรากำลังจะตาย เราต้องมาเป็นคนดี หรืออะไรให้เข้าใจ เป็นบทสนทนาที่เรียบง่าย แล้วก็ตัดสลับด้วยคำอธิบายถึงการตายห่าของตัวละครตัวใดหนึ่ง หรือ ภาพเต็มจอหนังที่ทำให้รู้สึกถึงความว่างเปล่าของตัวละครที่ยังมีชีวิตอยู่ต่อไป

เรื่องราวทั้งหมดนี้ สลับกับนาฬิกาที่บอกเวลาที่เรากำลังดูหนังอยู่
พร้อมกับตัวเลขบอกว่าที่มีคนตายทุกๆ 2 วินาทีวิ่งไปเรื่อยๆ 

ทันทีที่หนังจบลง
พบว่ามีคนตายไปกว่า 8,000 คน

---

รู้สึกว่า ... หนังไม่ได้สอนให้เห็นคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ 

แต่กำลังบอกเราว่าความตายมันเรียบง่ายและเกิดขึ้นไวกว่าที่เราคิด

 

คนที่เราคุยกันอยู่ดีๆ
อาจจะเกิดอุบัติเหตุในชั่วพริบตา

คนที่วันนี้เราบอกว่าไม่ว่าง
กลับกลายเป็นคนที่เราไม่มีโอกาสได้เจอ

คนที่เคยรักเราจะเป็นจะตาย
กลับไม่ได้สนใจว่าเราจะอยู่ต่อได้ไหมโดยที่ไม่มีเขา

 

ถ้าความตายของคนๆหนึ่งสร้างงานให้เรา
เราควรจะรู้สึกยังไงกับมันดี?

คนที่เราคิดว่าเขาจะต้องอยู่ได้โดยไม่มีเรา
กลับกลายเป็นเราต้องเป็นคนอยู่โดยที่ไม่มีเขาแทนซะงั้น 

หรือการนอนหลับไปอย่างสงบ

มันคือการพบกับความตายอย่างสมบูรณ์

ชีวิตคนเรามันก็ตลกแบบนี้แหละ

เหมือนที่ลุงเปรมที่อายุ 100+ ปี (ไม่ใช่เปรมนั้นนะ) บอกไว้ว่า

ชีวิตมันคือชะตาลิขิต (Destiny)
เราไม่รู้หรอกว่าทำไมเราถึงอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้

เพราะเขาอยากให้เราอยู่ หรือ เพราะอะไร

(อันนี้จำประโยคชัดๆไม่ได้นะ แต่จับใจความได้ประมาณนี้)

ตอนสัมภาษณ์น้องมรรคก็ดี
เป็นอีกช่วงที่ทำให้รู้สึกคิดถึงตอนที่ตัวเองเป็นเด็ก 

ตอนที่เราตั้งคำถามกับความตาย

แต่เรากลายเป็นเด็กโง่ทันที เพราะน้องดูมีความรู้

มีความ Google หาข้อมูล แต่กูแค่ถามแม่อย่างเดียว

ประโยคที่สะอึกนิดหน่อยคือ

ความตายไม่น่ากลัวหรอก ความเจ็บน่ากลัวกว่า

เพราะมันทรมาน

---

ในช่วงหลัง ผมป่วยบ่อยด้วยโรคต่างๆมากมาย

บางครั้งรู้สึกทรมานจนคิดถึงความตายขึ้นมาหลายครั้ง

ทุกครั้งที่นึกแบบนี้
ผมพยายามบอกตัวเองว่ายังตายไม่ได้

เพราะหน้าที่ที่รับผิดชอบนั้นยังมีอีกมากมาย
กอปรกับความตายของเราน่าจะทำให้คนรอบข้างลำบากอยู่

สิ่งที่ทำได้คือรักษาตัวให้ดี ดูแลชีวิตที่เป็นอยู่

ต่อสู้กับสิ่งที่เกิดขึ้นและเรียนรู้มันไปวันต่อวัน

ปล่อยให้ความตายมันเป็นเรื่องธรรมดา
และคอยรับรู้ว่ามันจะมาถึงเราไม่วันใดก็วันหนึ่ง

ผมเพ่ิ่งรู้ตัวว่า

สาเหตุที่ผมจำคำตอบของแม่ไม่ได้

ไม่ใช่เพราะว่ามันไม่จำเป็นต้องมีคำตอบ

แต่เป็นเพราะว่า
ต่อให้ตอบแบบไหน มีเหตุผลเท่าไร

ยังไงก็ต้องตายอยู่ดี

---

หลังจากที่ดูหนังจบ ผมเดินออกจากโรงหนัง

หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์โทรศัพท์ที่คุ้นเคย

สิ่งที่ทำได้คือมีชีวิตอยู่ต่อไป

.

.