- ลองเปิดนี่ฟังไปด้วยนะ - ^^

นี่... มันไม่มีคำว่าตลอดไป จริงๆ หรอกว่ามั้ย? เราเคยอ่านนิทานเรื่องหนึ่ง ตอนท้ายของนิทานเรื่องนั้น เขียนตอนจบไว้ว่า "แล้วเจ้าหญิงกับเจ้าชาย ก็ได้ครองรักคู่กันตลอดไป" ...เราก็กลับมานั่งคิด ตลอดไปนี่... ตลอดไปจนถึงตอนไหนวะ? ถึงตอนที่เจ้าหญิงแก่ และอาจจะเป็นมะเร็งเต้านมตายจากเจ้าชายไป หรืออีเจ้าชายอาจจะหนีออกจากวังไปมีกิ๊ก แล้วเอาเมียใหม่เข้ามาอยู่แทน แบบนี้ก็เรียกว่าตลอดไปไม่ได้ดิวะ?

หรือจริงๆ คำว่า อยู่ด้วยกันตลอดไป มันจะมีจุดสิ้นสุด หรือว่าไม่มีอะไรที่อยู่กับเราได้ตลอดไปจริงๆ... ไม่ว่าจะช้า หรือเร็ว เราจะเสียมันไปด้วยวิธีการใดวิธีการหนึ่ง

เราได้ลิ้มรสการสูญเสียของรักครั้งแรกตอนอายุ 5 ขวบ เราจำท่านไม่ค่อยได้ มีเพียง 3 อย่างที่ทำให้เรารู้สึกได้ถึงการมีตัวตนของท่าน เราจำความรู้สึกตอนที่เราขี่คอพ่อได้ พวกเรากำลังเดินลงจากเนินที่ไหนก็ไม่รู้ เรายังจำได้ว่าพ่อเลื่อยเอาของเล่นไม้ออกจากนิ้วให้เราตอนที่เราเล่นซน เรายังจำได้ว่าเราท่องสูตรคูณให้พ่อเราฟังในรถ ตอนนั้นฝนตก เราท่องไปก็นั่งมองเม็ดฝนที่ตกลงบนกระจกหน้ารถ เราคงกำลังนั่งบนตักแม่ตรงที่นั่งข้างคนขับ... ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่เราเคยคุยกันไว้ว่าจะครองรักคู่กันตลอดไปเหมือนกับที่เจ้าชายคุยกับเจ้าหญิงรึเปล่า แต่นั่นแหละ พ่อเราได้พิสูจน์แล้วว่า คำว่าตลอดไป มันไปสุดตรงที่พ่อเราได้จากเรากับแม่ไปตลอดกาล

ตอนที่เราอยู่ชั้นประถม เราเจอแมวตัวหนึ่งที่โรงเรียน มันตัวอ้วนน่ารักมาก เราเลยขอครูที่โรงเรียนเอามันกลับมาเลี้ยงที่บ้าน คุณครูบอกว่ามันชื่อลำไย มันชอบกินฮานามิ เราเลี้ยงมันอย่างดี พามันไปทำหมัน และฉีดยาไม่เคยขาด แม่กับเรารักมันมาก ลำไยเป็นแมวที่เหมือนแมวปกติทั่วๆ ไป คือ หยิ่ง และหวงตัว มันจะไม่ค่อยมายุ่งกับเราถ้ามันไม่หิว ฮ่าๆๆ แต่เรารู้ว่ามันรักเรา ตอนกลางคืนเวลาจะนอน มันจะต้องมานอนบนเตียงกับพวกเราด้วย ถึงจะกดชักโครกไม่เป็น และตัวอ้วนมาก แต่ลำไยจะฉี่ในชักโครกเสมอ เราย้ายบ้าน 5 ครั้ง เราก็พามันย้ายไปอยู่ด้วยทุกครั้ง ถึงเราต้องไปเรียนต่อม. ปลายที่กรุงเทพฯ เราก็พามันไปอยู่ด้วย จนเราเอ็นท์ติดมหาลัยที่นครปฐม แม่เราก็ย้ายไปอยู่กับพี่สาว และแน่นอนแม่ก็พาลำไยที่แก่มากแล้วไปอยู่ด้วยกัน

พี่สาวของเราไม่ชอบแมว และแกเลี้ยงหมาไว้เยอะมาก ลำไยเลยออกจากบ้านไม่ค่อยได้ บางครั้งลำไยก็โดนหมาวิ่งไล่ ตอนที่เรากำลังเรียนจบปี 4 เราบอกลำไยว่า รอก่อนนะลำไย เดี๋ยวเราได้งานทำแล้ว เราจะย้ายออกจากบ้านพี่สาว พวกเราจะย้ายไปอยู่ด้วยกัน เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป... 

พักหลังลำไยผอมลงมาก และป่วยกระเสาะกระแสะ เรารู้ว่าลำไยแก่มากแล้ว และอาจจะอยู่กับเราได้ไม่นาน แต่เราก็ยังหวัง ว่าเราจะได้พาลำไยไปอยู่ด้วยกันเหมือนกันตอนเด็กๆ อยากให้ลำไยได้มีชีวิตที่ดีเหมือนแต่ก่อน เรายังคอยบอกกับมันอยู่เหมือนเดิมว่า ให้รอก่อนนะ ลำไยไม่ได้ว่าอะไร มันแค่เงยหน้ามองเราด้วยตาสีน้ำตาลทองใสแจ๋วเหมือนเคย

ในวันที่เราเรียนจบแล้วได้งานทำอยู่ที่จังหวัดชลบุรี เรากำลังนั่งรถกลับบ้านพี่สาวไปรับแม่ กับลำไยไปอยู่ด้วยกัน แม่โทรมาบอกเราว่าลำไยตายแล้ว มันเดินไปตายตรงหน้าห้องนอนแม่ มันคงพยายามจะเข้าไปนอนในนั้น แต่มันไปไม่ถึง ไปได้แค่หน้าห้อง ได้ยินแค่นั้นเราก็ปล่อยโฮในรถเมล์แบบไม่อายใครเลย

นี่เป็นการสูญเสียครั้งที่ 2 ลำไยได้สอนเราอีกครั้งว่า ไม่มีใคร หรืออะไรที่จะอยู่กับเราได้ตลอดไป เพราะคำว่าตลอดไปนั้น มันมีจุดสิ้นสุด และมีเพียงตลอดไปเดียวที่ไม่สิ้นสุดคือ การตาย ลำไยจากเราไปแล้ว... ตลอดไป...

หลังจากการตายของลำไย ทำให้เราไม่กล้าเลี้ยงสัตว์อะไรอีก ถึงแม้ว่าเราจะเป็นคนที่รักสัตว์มากก็ตาม แม่ของเราก็พยายามถามว่าจะเลี้ยงแมว หรือหมาเพิ่มมั้ย? เราได้แต่บอกไปว่าเราไม่มีเวลาดูแล แต่ในใจลึกๆ ของเรา เรารู้ตัวว่าเราไม่อาจทนรับการสูญเสียในแบบที่มันเกิดขึ้นกับลำไยได้อีก เราพอแล้วกับการสูญเสียแบบนั้น

เราเริ่มมั่นใจ ว่าไอ้คำที่พระเอก นางเอกพูดกันในละคร ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนั้น มันเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของการสูญเสีย เมื่อเรารักใครบางคน หรือของอะไรบางอย่าง และมันจะทำให้เรามีความรู้สึกว่าเราอยากอยู่กับเขา (หรือมัน) ตลอดไป... นี่แหละ ทำให้ในทุกๆ คำของคำว่า "อยู่ด้วยกันตลอดไป" มันมีปลายทางว่ะแก... มันมีวันที่เราต้องจบ และในเมื่อยังไงมันก็ต้องจบอยู่แล้ว เราเลยมานั่งคิดว่ามีใคร หรือว่าอะไรบ้าง ที่เราอยากใช้คำว่าตลอดไปด้วยจริงๆ

กลุ่มคนเหล่านั้นจะเป็นกลุ่มคนที่ร่วมทางไปกับเรา และก่อนที่มันจะไปถึงปลายทางของคำว่าตลอดไป เราจะใช้ชีวิตระหว่างทางนั้นอย่างมีสติ ทำชีวิตระหว่างทางของเรา และเขาให้สวยงาม ใช้เวลาอยู่กับคนเหล่านั้นให้นานที่สุด พูดกับเขาให้ดีที่สุด ใส่ใจเขาให้มากที่สุด เพื่อที่ว่าเมื่อถึงจุดสิ้นสุดของคำว่าตลอดไปนั้น เราจะได้จากกันอย่างดี ไม่มีอะไรติดค้างใจต่อกัน ไม่ต้องมานั่งเสียใจว่าเรายังไม่ได้ทำอะไรให้เขาบ้าง เพราะระหว่างทางที่เราเดินมาด้วยกันนั้น เราทำดีต่อกันมากพอแล้ว