-1-

นี่คือคำพูดที่เราต่อว่าแม่ของเราไปเมื่อหลายวันก่อน ตอนที่เราเล่าเรื่องที่เกี่ยวกับเพื่อนที่ทำงานให้แม่ฟัง ทั้งที่เราเล่าเรื่องของเพื่อนคนนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่แม่ก็ไม่เคยที่จะจำชื่อเพื่อนของเราได้เลย เวลาเล่าเรื่องเพื่อนแต่ละครั้ง เราต้องย้อนอดีตไปว่าเพื่อนชื่อนี้ ที่มันเคยโดนตำรวจจับตอนข้ามถนนในจุดที่ไม่ใช่ทางม้าลายไงแม่ เพื่อนคนนี้ไง ที่เวลาออกเสียงคำว่ายิ้ม จะออกเสียงเป็นคำว่าจิ๋มไงแม่ ก็ต้องย้อนเรื่องกันไปแบบนี้จนกว่าแม่เราจะจำได้ว่าเป็นเพื่อนคนไหน และแม่ไม่ได้เป็นแบบนี้แค่เรื่องเดียว 

เวลาที่เราได้ตารางเรียนตอนที่เปิดเทอมใหม่เราจะคอยบอกแม่เรื่องเวลาเรียนตลอด ว่าเรามีเรียนวันไหนบ้าง ทำงานวันไหนบ้าง หรือว่าเวลาไหนที่เรากินข้าว แต่แม่ก็จะจำไม่ค่อยได้ แม่จะชอบถามเราเสมอว่า "กำลังจะกลับบ้านไปกินข้าวเหรอ" "จะไปทำงานแล้วใช่มั้ย" ทั้งๆ ที่เราบอกไปหลายรอบแล้วว่า เรากินข้าวเวลาไหน เราไปทำงานเวลาไหน วันไหนบ้าง แต่แม่ไม่เคยจำได้ และยังถามคำถามเดิมๆ ให้เราได้ตอบคำตอบเดิมๆ บ่อยๆ จนเราเริ่มน้อยใจ ว่าทำไมเวลาที่เราเล่าเรื่องอะไรไป แม่ถึงไม่เคยใส่ใจที่จะจดจำรายละเอียดที่เกี่ยวกับเราเลย

-2-

เมื่อก่อนเพื่อนๆ ของเราทุกคนจะรู้ว่า เรามีแค่แม่คนเดียว เพราะพ่อเราเสียไปนานแล้ว เราติดแม่มาก เวลาไปไหน ทำอะไร ก็จะมีแม่เข้ามามีส่วนร่วมในกิจกรรมของเราเสมอ ช่วงที่เราเริ่มทำงานโรงงานใหม่ๆ เราชอบนักร้องเกาหลีวง Super junior มาก จนสมัครเข้าเว็บไซต์ที่เกี่ยวกับ Super junior ถลำลึกไปถึงขั้นช่วยเค้าทำซับฯ ไปคอนเสิร์ต Super junior ทุกคอนฯ ที่มาไทย และเนื่องจาก Super junior เป็นวงที่มีสมาชิกมากที่สุดในตอนนั้นคือ 13 คน จึงเป็นหน้าที่ของเราที่จะนำพาแม่เข้าสู่โลกแห่งวงการเกาหลี เราแนะนำให้แม่ดูรูปภาพ และการขึ้นแสดงของวงทุกๆ ครั้ง จนตอนนั้นแม่เราจำหน้าตา และชื่อสมาชิกในวงได้ครบทุกคน (แม่เราเมนคยูฮยอน) รู้จักนิสัยใจคอของนักร้องจนเหมือน Super junior เป็นลูกคนข้างบ้าน แค่นั้นยังไม่พอ แต่ละคนมีสัตว์เลี้ยงเป็นตัวอะไร ชื่ออะไร แม่เราจำได้หมด

แม่รู้ว่าเราชอบอะไรที่เกี่ยวกับเกาหลีมากๆ เวลาที่เราไปทำงาน แม่จะอยู่บ้าน และดูทีวี ข้างเก้าอี้ที่แม่นั่งแม่จะเตรียมกระดาษกับปากกาวางไว้ เวลาที่มีข่าวเกี่ยวกับดาราเกาหลี แม่จะจดชื่อเอาไว้ เพื่อที่ว่าเวลาลูกกลับบ้านมา แม่จะได้เอาเรื่องนั้นมาคุยกับลูกได้ บางทีเรากลับมาแม่ก็จะพูดกับเราว่า "แตๆ รู้มั้ยว่า ฮยอนบินเค้าจะมีงานมีตที่ไทยนะ" 

มีอยู่ช่วงหนึ่งที่โรงงานที่เราทำมีปัญหา โดนลูกค้า Audit บ่อยๆ ช่วงนั้นที่เราเครียดๆ จากงาน เราแบกหน้ามุ่ยๆ กลับมาให้แม่เห็นบ่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเรากลับบ้านมาก็พบว่าแม่กำลังเปิด Concert Super show 2 ของ Super junior อยู่ แม่เราไม่ได้อินกับ Super junior ขนาดนั้น แต่แกก็บอกเราว่า แม่เห็นแตเครียดๆ มาหลายวัน เลยไปรื้อหาแผ่น Concert นี้มาเปิด เผื่อแตได้ฟังอะไรที่แตชอบแล้วแตจะได้มีความสุขขึ้น

-3-

ก่อนที่เราจะมาเรียนที่นี่ เราได้สมัคร Line ให้แม่ แม่จะได้ติดต่อเราได้เสมอ แม่ส่ง Line มาหาเราทุกวัน บางทีก็เป็นคำพูดที่พิมพ์ผิดๆ ถูกๆ เพราะแม่เราแก่แล้ว สายตาไม่ค่อยดี มือของแม่ก็แห้งมาก เวลากดปุ่มสัมผัสบนหน้าจอ แม่จะกดไม่ถนัด เพราะแป้นพิมพ์ในมือถือค่อนข้างเล็ก แต่แม่ก็ขยันพิมพ์ส่งมาให้เรา พักหลังๆ แม่ก็มีเพื่อนใน Line เพิ่มขึ้น จนกระทั่งเริ่มมาถึงยุคส่งรูปสวัสดีวันจันทร์ แม่เราก็ไม่พลาด ส่งมาให้เราตลอด บางทีก็ส่งรูปสวัสดีวันศุกร์มาในวันเสาร์ก็มี ตอนแรกเราก็อ่านหมดทุกอย่างที่แม่ส่งมา แต่พักหลังๆ เราเริ่มเรียนหนัก แล้วก็ทำงานด้วย เลยกลายเป็นว่า คลิปบางคลิปที่แม่ตั้งใจส่งมาให้เรา เพราะเห็นว่าเราน่าจะชอบ เราก็ไม่ได้ดู ข้อความให้กำลังใจต่างๆ ที่แม่คัดเลือกมาอย่างดี เราก็ไม่ได้อ่าน

พักหลังๆ มานี้เราสังเกตว่า ถึงแม้ว่าเราจะติดต่อแม่เสมอแทบทุกวัน เลทสุดก็ไม่เคยเกินสองวันไม่เคยขาดการติดต่อ โดยอาจจะผ่านทางการคุยไลน์ หรือการโทรกลับไปหาที่ไทย บางครั้งแม่ส่งไลน์มาหาเราบ่อยๆ ระหว่างวัน เรากดเปิดเข้าไป อ่านบ้างไม่อ่านบ้าง แต่ใน Line มันจะขึ้นคำว่า Read ให้แม่เห็น แต่เราก็ไม่ค่อยได้ตอบอะไรกลับไป

เรารู้สึกผิดเสมอ และเคยปรึกษาเพื่อนอย่างจริงจังเกี่ยวกับเรื่องนี้ เรากลัวว่าซักวันถ้าไม่มีแม่แล้ว เราจะเสียใจ ที่ต้องมานั่งย้อนดูคลิป มานั่งอ่านข้อความดีๆ ที่แม่เลือกมาส่งให้กับเรา แต่เราไม่มีโอกาสที่จะได้ตอบโต้กลับไปหาแม่ ให้แม่รู้ว่าเราอ่านแล้ว เราดูคลิปแล้วแล้วเรารู้สึกอย่างไร จะไม่มีแม่ให้เราได้บ่น ได้คุยด้วยอีกแล้ว 

-4-

"ทำไมแม่ถึงไม่เคยจำได้เลย ว่าเพื่อนแตชื่ออะไรบ้าง แตเล่าให้แม่ฟังตั้งหลายครั้งแล้ว"

แม่ตอบคำถามของเราในวันนั้นว่า

"แม่ก็จำไม่ค่อยได้แต แต่แม่จำได้นะว่า Super junior มี 13 คน ชื่ออะไรบ้าง คนที่แตรัก แม่ก็จำได้หมดนะ"

บางทีแม่อาจจะจำได้หมดว่าเพื่อนเราชื่ออะไร แกอาจจะจำได้ว่าเราทำงานวันไหนก็ได้ แต่คำถามที่แม่ถามเราบ่อยๆ ว่า "แตกำลังจะไปกินข้าวเหรอ" ถามว่า "แตกำลังจะไปทำงานเหรอ" แกอาจจะแค่พูดไปอย่างนั้น ขอแค่ให้ได้พูดกับลูกสาวแก ที่ไม่ค่อยได้มีเวลากินข้าวเย็นด้วยกัน ไม่ได้นอนคุยกันทุกวัน ไม่ได้ออกไปเที่ยวด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนที่เคยทำประจำทุกวันแล้ว 

บางทีอาจเป็นเพราะแกแค่อยากต่อเวลา ให้ได้คุย ให้ได้ยินเสียงลูกสาวนานขึ้นหายคิดถึงแค่นั้นเอง

น้ำตาเราไหล ...อยู่ในใจ

-5-

ฝากถึงคนที่อยู่กับแม่... "รัก" แม่ให้มากๆ นะคะ