ตัวเราเองก็ขึ้นชื่อในเรื่องความว่องไวในการทำงานเหมือนกัน เพราะเราจะบริการลูกค้าด้วยความรวดเร็ว และมีสติในการทำงานเสมอ แต่ก็เพิ่งจะมาพลาดเมื่อวานนี้เอง เรื่องมีอยู่ว่า น้องที่ทำงานซื้อขนมหน้าตาน่าอร่อยมาแบ่งกันกินในร้าน ตอนนั้นเราก็เพิ่งจะกินข้าวเสร็จใหม่ๆ โบราณว่า กินคาวไม่กินหวานสันดานไพร่ เราก็แหม่ เอาน่ะ กินกะเค้าซะหน่อย น้องเค้าอุตส่าห์ซื้อมาแบ่งเดี๋ยวจะเสียน้ำใจ แต่ก็กินแบบรีบๆ บวกตะกละไง เราก็กินเข้าไปในลักษณะคำเดียวหมด ลักษณะขนมมันจะกลมๆ เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณฝาขนม Pringles อะนะ เราก็อมเข้าไปทั้งก้อนเลย พออีก้อนขนมนั่นมันเข้าปากไปเรียบร้อยแล้ว เราก็พึ่งจะมาระลึกได้ว่าขนมนี่มันชิ้นใหญ่ชิบหาย!! ใหญ่จนกูดีไซน์การเคี้ยวไม่ถูกเลย

ขณะนั้นเอง ลูกค้าผู้แสนดีก็โผล่เข้ามาจากทางด้านหลัง พร้อมกับเสียงสวรรค์ของผู้หวังดี แต่ไม่ประสงค์ออกนาม จับใจความได้ว่า "เฮ้ย ลูกค้าเข้า!!!"

เท่านั้นล่ะจ่ะ เรานี่เหงื่อแตก เพราะต้องรีบหาทางหันไปคุยกะลูกค้าให้เร็วที่สุด เดี๋ยวจะผิดคอนเส็พท์ร้าน แต่คือมันจะคายก็ทุเรศ จะเคี้ยวก็ลำบาก ตอนนั้นในหัวมีแค่ประโยคเดียวคือ "เชี่ยแล้ว!!!"

ทางออกเดียวที่เราคิดได้ตอนนั้นคือ ต้องทำเป็นมองไม่เห็นแล้วแกล้งทำเป็นว่าจะเดินไปหยิบของเชี่ยอะไรก็ได้หลังร้าน เราก็เลย เดินไปเคี้ยวไป รีบกินรีบกลืน แล้วไปหยิบ Lemonade ติดมือกลับมาขวดหนึ่ง เป็น Lemonade โง่ๆ ธรรมดาๆ ที่ในตู้หน้าร้านก็ยังมีอยู่ ไม่ได้หมดอะไรหรอก แต่เราแค่ถือมาเป็นพรอพ 

เพราะต้องแสดงให้ลูกค้าเห็นว่าเรากำลังติดภาระกิจอยู่ เลยยังเข้าไปให้บริการไม่ได้ บวกๆ กับหนูมองไม่เห็นพี่ด้วยนะคะ พี่รอหนูแป๊บ ใจเย็นเย็นนนนน

พอเก็บ Lemonade เข้าไปในตู้ที่อยู่ข้างเคาท์เตอร์แล้ว เราก็เดินตีหน้าเซื่องเข้าไปหาลูกค้า แล้วก็ทักทาย 

Hi, How are you? How can I help you? ^^

ปล. ขนมนั้นอร่อยนะคะ แต่จะดีกว่านี้ถ้าค่อยๆ กินทีละคำ และไม่ต้องรีบแบบคราวนี้อีก 5555