ตัดสินฉันได้เลย
ไม่ต้องถามว่าฉันเป็นแบบไหน
เพราะท้ายสุดไม่ว่าจะอย่างไร
เธอก็เชื่อสิ่งที่ใจคิดอยู่ดี

บอกมาเลยว่าถูก/ผิด
ฉันไม่ขาว/ดำแต่ดันมีหลายสี
รสนิยมไม่เหมือนคนอื่นมี
ทั้ง ๆ ที่ข้างนอกฉันก็เหมือนเธอ

บอกมาสิว่าฉันเป็นขบถ
ชอบฝืนกฎที่เธอตั้งไว้เสมอ
กฎที่เธอประกาศทั่วว่าเลิศเลอ
แต่ไม่เคยเสมอภาคกับผู้ใด

เธอบอกว่าฉันยังเด็ก
ตัวยังเล็กอย่าริเทียบกับผู้ใหญ่
ต้องนอบน้อมเคารพเธอเข้าไว้
ต้องอยู่ใต้อาณัติเธอจึงจะดี

ไหนว่าประเทศนี้เป็นไท
เสรีภาพมีที่ไหนในแดนนี้
ประชาธิปไตยในหมู่คนโดนย่ำยี
เท่าที่มีก็เห็นแต่ขนบนิยม

ไม่ทำตามคนอื่นถือว่าผิด
แค่คิดต่างก็ชั่ว น่าขื่นขม
เสียงข้างน้อยก็ถูกเมินซ้ำถูกข่ม
ไม่เห็นมีมนุษยนิยมตรงที่ใด

ตัดสินฉันได้เลย
ว่าจะให้สิทธิ์ให้เสียงได้แค่ไหน
ให้โลกเห็นว่าประเทศนี้เป็นไทย
และก้าวไกลไม่แพ้ชาติอื่นเลย